บัญชามังกรเดือด - บทที่ 354 ดาบพิฆาตซีเป่ย
บัญชามังกรเดือด บทที่ 354 ดาบพิฆาตซีเป่ย
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากความมืด เปลือกตาของคนชุดดำกระตุกขึ้นเล็กน้อย
เสียงฝีเท้าเบาเป็นอย่างมาก
เมื่อผสานกับเสียงลมของแม่น้ำและเสียงกระแสคลื่น โดยคนธรรมดาทั่วไป ไม่มีทางได้ยินอย่างแน่นอน
แต่ก็หนีไม่พ้นหูและตาของคนชุดดำ ซึ่งนี่มันเกือบจะกลายเป็นสัญชาตญาณของเขาไปแล้ว
เขามองไปยังฝั่งตรงข้าม
ชายหนุ่มร่างผอมบาง สวมใส่ชุดฟาง รองเท้าผ้าใบ และเดินเข้ามาอย่างช้าๆ
โขดหินทอดยาวสลับไปมาตามแนวขวาง แต่เขากลับเดินได้มั่นคงอย่างน่าประหลาดใจ
นอกจากนี้ ทุกย่างก้าวดูเหมือนจะได้รับการวัดอย่างละเอียดมาแล้ว โดยไม่ขาดหรือเกินแม้แต่ขีดเดียว
บนเอวของเขามีดาบมาเชเต้เรียวยาวห้อยลงมา
มือของเขาจับอยู่ที่ด้ามของดาบ
เหมือนกับว่ามือข้างนี้ ก็คือส่วนหนึ่งของดาบ หรือดาบเป็นเพียงส่วนขยายของมือเท่านั้น
คนชุดดำบนหินที่อยู่ริมแม่น้ำ ในที่สุดสีหน้าก็เปลี่ยนไป
“นามของดาบคือจุยเฟิง นามของคนก็คือจุยเฟิงเช่นกัน”
“นายก็คือจุยเฟิงหรอกหรือ?”
จุยเฟิงพยักหน้า ลูกตาดำราวกับดวงดาวที่ทอแสงอยู่บนท้องฟ้า จดจ้องไปยังชายที่อยู่บนหินนั่น
“ดาบพิฆาตซีเป่ย?”
บุรุษชายพยักหน้า:”เจี๋ยโกว จากซีเป่ย”
จุยเฟิง:”จะเริ่มได้หรือยัง?”
เจี๋ยโกว:”ได้ทุกเมื่อ”
จุยเฟิงไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เขาชักดาบขึ้นมาและปรี่เข้าไปทันที
ขณะเขายังไม่ชักดาบ ดาบจ่ออยู่บนเอว แต่เมื่อเขาชักดาบ ดาบพุ่งสูงขึ้นสู่กลางอากาศทันที
แสงอันเยือกเย็นราวกับงูสามเหลี่ยมสีเงินกระโดดผ่าผ้าม่านแห่งความมืด และฟันลงใต้ซี่โครงของเจี๋ยโกวในพริบตาเดียว
และกระบวนท่าที่ติดต่อกันนี้ ทำให้เขาสำเร็จในครั้งเดียวที่ลงมือ มันช่างรวดเร็วยิ่งนัก
ม่านตาของเจี๋ยโกวหดลง
เขารู้ว่าเพลงดาบของจุยเฟิงนั้นรวดเร็วเพียงใด และได้เตรียมใจมาอย่างดี
แต่เขาพบว่ายังประเมินความเร็วของจุยเฟิงต่ำเกินไป
กลอุบายป้องกันการรุกรานที่เขาจัดเตรียมไว้แต่แรก ดันใช้ไม่ได้สักอย่าง
เขาคำรามเสียงต่ำและถอยหนีอย่างน่าอัปยศ
เดิมที่คิดว่า การถอยครั้งนี้ มันเพียงพอที่จะหลบหนีเพลงดาบของจุยเฟิงได้
จากนั้นเขาก็สามารถใช้ดาบสู้กลับอย่างรวดเร็วและรุนแรง
คิดไม่ถึงว่า เหมือนกับว่าทั้งตัวของจุยเฟิงจะหลอมรวมกับดาบจนเป็นหนึ่งเดียว และดาบยาวในมือของเขานั้น เปรียบเสมือนเงาตามตัว
เจี๋ยโกวตกตะลึงเป็นอย่างมาก
ถอยอีก
ถอยแล้ว ก็ถอยอีก
จนกระทั่ง รู้สึกถึงความเยือกเย็นบนเท้า ถึงได้รู้ว่าถอยมาถึงที่แม่น้ำเสียแล้ว
ถ้าอิงตามความเร็วนี้ของจุยเฟิง เขารู้สึกว่าตัวเองต้องตกลงไปในแม่น้ำ ถึงจะสามารถหลบหนีไปได้
แต่คาดไม่ถึงว่า อยู่ๆ จุยเฟิงก็หยุดกะทันหัน
การเคลื่อนไหวราวสายฟ้าแลบ
เงียบสงัดราวกับหญิงพรหมจารี
ราวกับว่าการโจมตีอย่างดุเดือดเมื่อครู่ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขาเลยแม้แต่น้อย
ราวกับว่าเขายืนอยู่ที่นี่ตลอดเวลา โดยไม่ได้ดึงดาบออกมาแต่อย่างใด
เขาพูดอย่างเย็นชา:”มีน้อยครั้งที่ฉันจะชักดาบก่อน”
“และเวลาที่ฉันชักดาบก่อน คู่ต่อสู้มีโอกาสน้อยมากในการโจมตีกลับมา”
“ตอนนี้ฉันให้โอกาสนายสักครั้ง” พูดไปพลางถอยหลังหนึ่งก้าว
สีหน้าของเจี๋ยโกวเคร่งขรึมอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
ในขณะเดียวกัน ได้ปรากฏสีหน้าที่แสดงความนับถือในสายตาของเขา
ทุกคนล้วนใช้ดาบด้วยกันทั้งนั้น เขาสามารถสัมผัสได้ความเชื่อและความเคารพในหัวใจที่จุยเฟิงมีต่อดาบ
“ฉันประมาทเอง”
“ฉันต้องขอโทษนายด้วย”
เขาพูดประโยคหนึ่งด้วยน้ำเสียงหนักแน่น โต้กลับ และชักดาบ
ความหนาและความกว้างของดาบของเขา มันได้รับการดัดแปลงและหลอมตีจนเข้ารูป ที่อยู่บนพื้นฐานของดาบหัวผีสมัยเก่า
ซึ่งการเหวี่ยงดาบหนึ่งครั้ง ลมยังไม่ทันถึง แต่ดาบก็ไปถึงเสียแล้ว
จุยเฟิงถอยหลังออก
เจี๋ยโกวใช้กระบวนท่าสามดาบสังหาร และจุยเฟิงก็ถอยออกอีกสามก้าว
“ดาบพิฆาตซีเป่ย สมคำร่ำลือยิ่งนัก ”
“ต่อจากนี้ ถ้าฉันยังออมมือให้อีก มันจะเป็นการไม่ให้เกียรตินายสินะ”ไม่มีความรู้สึกใดๆ อยู่ในน้ำเสียงของจุยเฟิง
เจี๋ยโกวก็เช่นเดียวกัน เขาพูดขึ้นอย่างเย็นชา:”ถ้านายออมมือให้ เท่ากับดูหมิ่นฉัน”
ทั้งสองพุ่งเข้าหากันอีกครั้งด้วยเสียงอันแผ่วเบา
ดาบทั้งสอง ด้ามหนึ่งกว้างและหนา มันทำให้เกิดลมกระโชกอย่างรุนแรง
และอีกด้ามหนึ่งเรียวยาวราวกับสายฟ้าแลบงูสามเหลี่ยมสีเงินที่แปลกประหลาด
สิ่งที่เพ่งเล็งไว้ ล้วนเป็นจุดอันตรายของฝ่ายตรงข้าม
มีเสียงชิ้งเชงดังมาจากกลางอากาศ และในเวลาเพียงไม่กี่วินาที เสียงนั้นก็เพิ่มทวีขึ้นนหลายสิบครั้ง
และทั้งสองคนแยกออกจากกันอีกครั้ง
สีหน้าไร้ความรู้สึกของจุยเฟิง:”นายแพ้แล้ว”
เจี๋ยโกวเห็นมุมเสื้อของตัวเองถูกสับออกเป็นชิ้นๆ เขากัดฟันแน่น และในสายตาของเขาเผยสีหน้าแห่งความอาฆาตแค้น
“มาสู้กันอีกครั้งหนึ่ง!”
ตะโกนเสียงดังอย่างโมโห ดาบใหญ่ในมือของเขา ราวกับพายุฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่ง และแผ่คลุมจุยเฟิงไว้ในนั้น
ทันใดนั้นทั้งร่างของจุยเฟิงเหมือนกลายเป็นกระดาษแผ่นหนึ่ง และล่องลอยอยู่กลางอากาศ ตามลมที่โหมพัดอย่างบ้าคลั่งของดาบพิฆาต
แต่ทุกครั้ง เขาก็สามารถหลบคมดาบได้อย่างสวยงาม แม้เกือบเฉี่ยวโดนแล้วก็ตาม
จนกระทั่งเจี๋ยโกวใช้เพลงดาบชุดหนึ่งจนจบ ระหว่างสถานการณ์การที่อันตรายของการเปลี่ยนลมหายใจ
ดาบเรียวยาวในมือของจุยเฟิงราวกับสายฟ้าฟาดผ่านกลางอากาศ
เพียงสัมผัสเดียว ก็ต้องรีบถอยหนี
เขากล่าวขึ้นอีกครั้ง:”นายแพ้อีกแล้ว”
เจี๋ยโกวมองเห็นชายผมของตัวเองปลิวร่วงลงมา
หน้าของเขาแดงขึ้น
“ฉันไม่ยอม!”
คำรามด้วยความโมโห และโถมเข้าโจมตีอีกครั้ง
คราวนี้เป็นกระบวนท่าที่สิบ แต่จุยเฟิงหมุนเพียงครั้งเดียว ดาบมาเชเต้เรียวยาวราวกับปีศาจในมือของเขา ก็จ่ออยู่บนคอของเจี๋ยโกวแล้ว
“ยังจะเอาอีกไหม?”สายตาของจุยเฟิง แสดงความถากถางเล็กน้อย
เจี๋ยโกวหน้าตาหมองคล้ำ
ตอนนี้ ในที่สุดเขาก็เห็นความแตกต่างของตนกับจุยเฟิงแล้ว
“ขออภัย”ในสายตาของเขา ได้เผยความรู้สึกละอายใจออกมา และดาบใหญ่ในมือก็ตกเคร่งลงบนพื้น
หลังจากที่จุยเฟิงเก็บดาบแล้ว เขาพูดขึ้นอย่างเย็นชา:”ที่นายพูดว่าขอโทษ นั่นเป็นเพราะนายรู้อยู่แล้วว่า นายควรหยุดตั้งแต่ครั้งแรกที่แพ้ใช่ไหม?”
สีหน้าของเจี๋ยโกวเปลี่ยนไปเล็กน้อย และอยากพูดอะไรบางอย่าง
จุยเฟิงพูดขึ้นอย่างเย็นชา:”ไม่ต้องมาขอโทษฉัน”
“คนที่นายควรขอโทษคือ ตัวของนายเอง”
“นักดาบเช่นนาย กลับทรยศหัวใจและศักดิ์ศรีของตนเอง และขัดขวางฉันไว้อย่างหน้าไม่อาย เพียงให้ภารกิจสำเร็จ”
“สุดท้ายสิ่งที่ถูกทำร้าย ก็คือคุณธรรมในใจของนายเอง”
เจี๋ยโกวตกใจอย่างยิ่ง
“นายรู้ได้ยังไง?”
จุยเฟิงยิ้มอย่างเย็นชา：”น่าเสียดาย ที่นายไม่ได้แสดงความสามารถออกมาอย่างเต็มที่ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ลงมือ”
“เพราะภารกิจที่นายได้รับ ไม่ใช่เอาชนะฉัน แต่เป็นการขัดขวางฉัน”
“นายทรยศต่อความตั้งใจเดิมของตนเอง และผิดต่อดาบในมือของนายอีกด้วย”
“หวังว่าเจอกันครั้งหน้า นายจะเป็นนักดาบที่บริสุทธิ์คนหนึ่ง”
เมื่อพูดจบ เขาก็เก็บดาบ และหันหลังเดินจากไป
เจี๋ยโกวตกตะลึงเป็นอย่างมาก
เขาจ้องมองไปยังจุยเฟิง ด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป และในที่สุดก็มีความสำนึกผิดเผยออกมาจากสายตาของเขา
“ได้รับมอบหมายมาจากคนอื่น ไม่อาจทำตามใตนเองได้!”
“จุยเฟิงนายเป็นนักดาบที่ดีคนหนึ่ง”
“ถ้ายังมีโอกาส ฉันจะต้องใช้สภาพที่ดีที่สุดของตนเองมาสู้กับนายอีกครั้งอย่างแน่นอน!”
หลังจากที่พูดจบ ก็หายไปอย่างรวดเร็วในความมืดที่ไกลโพ้น
จุยเฟิงไม่ได้หันหลังแต่อย่างใด แต่ก้าวเท้ายาวและออกจากหาดหินกระจาย
ทันใดนั้น เขาเห็นเงาของใครบางคนยืนอยู่ข้างป่าในระยะไกล
“คุณมาที่นี่ได้อย่างไร?” เขาถามเสียงทุ้มต่ำ
ฉินเทียนไม่ได้พูดอะไร แต่มองไปในทิศทางที่เจี๋ยโกวจากไป พูดพึมพำ:”ดาบพิฆาตซีเป่ย เจี๋ยโกว……”
“ฉันคิดว่า ฉันรู้ประวัติความเป็นมาของเขา”
เวลานี้ ในสายตาของเขา แสดงออกให้เห็นถึงอารมณ์ความงงงวยเป็นอย่างมาก
“คุณรู้จักเขาอย่างนั้นเหรอ?”เมื่อเห็นท่าทางของฉินเทียน จุยเฟิงเองก็ตกใจมากเหมือนกัน
ฉินเทียนยิ้มอย่างไร้สุ้มเสียง และเปลี่ยนเป็นพูดเรื่องอื่น
“ใช้ได้นี่ เทียบกับครั้งที่แล้วนายพัฒนาขึ้นมาไม่น้อยเลย”
จุยเฟิงหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที
เขารู้ว่า เขาแสร้งทำเป็นใหญ่และแสดงอำนาจบาตรใหญ่ต่อหน้าเจี๋ยโกวเท่านั้น
แต่ต่อหน้าฉินเทียน เขารู้สึกว่าตัวเองก็เหมือนเด็กคนหนึ่งที่ไม่ได้เก่งกาจอะไร
“โอเค ผมรู้ว่าผมสู้คุณไม่ได้”
“คุณอย่ามาทำให้ผมขายหน้าได้ไหม?”
“ฝั่งนายท่านเป็นไงบ้าง คนที่คุณจัดให้ สรุปใช้ได้หรือเปล่า?”
ฉินเทียนหัวเราะและพูดว่า:”พระเจ้ารู้ดี”
“ฉันเรียกพวกเขามา ก็เพื่อฝึกฝีมือเท่านั้น”
“ถ้านายไม่วางใจ ตอนนี้ตามไป ก็อาจ อืม… ไม่ทันแล้ว”
จุยเฟิงเห็นท่าทางกวนบาทาของฉินเทียน อยากต่อยเขาให้หน้ายุ่ยจริงๆ
น่าเสียดาย เพราะเขารู้ว่าตัวเองไม่มีความสามารถนั้น
ทำได้เพียงถอนหายใจ หลังจากนั้นแปลงกายราวลมพายุบ้ากระห่ำ และมุ่งหน้าพุ่งไปยังทิศทางของเสินหลงกวาน