บัญชามังกรเดือด - บทที่ 533 ลำบากลำบน
บัญชามังกรเดือด บทที่ 533 ลำบากลำบน
เพื่อช่วยลิฉุนปรับความสัมพันธ์กับลิเว่ยจง ระหว่างทาง ฉินเทียนยังตั้งใจซื้อของขวัญสองสามกล่องมาด้วย
ในฐานะลูกสาว กลับมาจากแดนไกลทั้งที ไม่มีของติดไม้ติดมือดูจะคุยไม่ออก
นอกจากสาเหตุนี้แล้ว ฉินเทียนอดยอมรับไม่ได้ว่า การไปพบลิเว่ยจง เขาก็มีความเห็นแก่ตัวอยู่บ้าง
ตอนนี้เขาแน่ใจได้ว่า 7 หัวเมืองใหญ่ใต้หมากกระดานนี้ อีกฝ่ายก็คือตระกูลลิ
ทว่า ส่วนใครจะเป็นคนเดินหมากตัวจริง ตอนนี้เขายังสงสัยอยู่ แต่เขารู้ว่าถ้าไม่ใช่ลิเหลียง ก็ต้องเป็นลิเว่ยจง
หลังจากได้พบลิเหลียงที่สนามบิน เขาก็ยิ่งเชื่อว่า เบื้องหลังคนที่เดินหมากตัวจริงคือลิเว่ยจงที่ถอนไปตัวเงียบ ๆ
ลิเหลียงเป็นแค่โฆษกผิวเผินเท่านั้น
ไม่ว่าจะใช่ลิเว่ยจงหรือไม่ หลังจากได้พบก็น่าจะรู้แล้ว
รถยนต์มาถึงลานตระกูลลิ จอดอยู่ประตูหลัง
อยู่ ๆ ลิฉุนก็ตระหนกใจขึ้นมา มองประตูที่กักบริเวณก็ดึงดันไม่อยากลงจากรถ
ฉินเทียนต้องเกลี้ยกล่อมอยู่นานเธอจึงฝืนตกลง พอลงจากรถก็เดินตามหลังฉินเทียน พอเห็นท่าทางอย่างนั้นก็ไม่เหมือนกลับบ้านตัวเอง
กลับเหมือนสะใภ้ตัวน้อยตามสามีมาพบแม่สามีครั้งแรก
ฉินเทียนอยากจะหัวเราะ แต่ก็อดปวดร้าวขึ้นมาในใจไม่ได้ เขาอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าวันนึงเข้ากลับไปที่ตระกูลฉิน จะเป็นแบบเดียวกันอย่างนี้หรือเปล่า……
“หนิงซวง เคาะประตู” เขาเอ่ยเสียงขรึม
“รับทราบ！” เถียหนิงซวงไม่เกรงใจแม้แต่นิดเดียว เดินตรงดิ่งมาเคาะประตู
ทำลิฉุนตกใจจนไปหลบอยู่ข้างหลังฉินเทียนด้วยสัญชาตญาณ
เสียงดังแอ๊ด ประตูเปิดออก บ่าวรับใช้ชราคนหนึ่งโผล่หน้าออกมาถามด้วยความสงสัยว่า： “คุณหนูท่านนี้มาหาใคร？”
เถียหนิงซวงเอ่ยเสียงขรึมว่า： “มาหาลิเว่ยจง”
“คุณบอกว่าใครนะ？” บ่าวรับใช้ชราตกใจคิดว่าจะพูดอะไรบางอย่าง อยู่ก็เห็นลิฉุนที่อยู่ข้าง ๆ จนเขาตกใจอ้าปากค้าง
“คุณหนูใหญ่？”
“คุณหนูใหญ่คุณกลับมาแล้วเหรอครับ？”
ลิฉุนลังเลสักพักแล้วก็เอ่ยด้วยเสียงคล้อยต่ำว่า： “ลุงหวาง ฉัน……ผ่านทางมาเลยแวะมาดูหน่อย”
“เขา……ยังสบายดีมั๊ย？”
พูดจบ สายตาก็อดมองเข้าไปข้างในไม่ได้
สายตาที่โหยหา การแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไรก็ทลายลงในพริบตา สะท้อนออกมาว่า เวลานี้เธอร้อนใจแค่ไหน
“หวางโป ใครน่ะ？”
เวลานี้เอง ในลานเรือนก็มีเสียงรอดออกมา ฟังแล้วแม้จะขรึมต่ำ แต่ยังถือว่าเปี่ยมด้วยพลังงาน
พอได้ยินเสียงนี้ ลิฉุนก็อดตัวสั่นไม่ได้
เธอรีบเดินเข้าไปข้างในอย่างขาดการควบคุม
ในลานเรือนปลูกดอกไม้ใบหญ้าเต็มไปหมด
เวลานี้พระอาทิตย์กำลังตกดิน ชายอายุ 50 กว่าผมขาวคนหนึ่งนั่งอยู่บนรถเข็น ในมือถือฝักบัวรดน้ำกำลังรดน้ำให้ดอกกล้วยไม้ที่อยู่ตรงหน้า
ทันทีที่เห็นลิฉุน ตัวเขาก็สั่นเทา ฝักบัวรดน้ำในมือก็หล่นลงบนพื้น
“ฉุนเอ๋อร์！” ในเวลาชั่วครู่ เขาไม่อาจอำพรางความประหลาดใจไว้ได้
“พ่อ ขาของพ่อเป็นอะไรไป？” ลิฉุนทิ้งกระเป๋าในมือ โผเข้าไปหา
ตั้งแต่นาทีที่เดินเข้ามา ฉินเทียนก็สำรวจลิเว่ยจงอย่างเงียบ ๆ
แค่ดูจากรูปร่างหน้าตาครั้งแรกที่เห็นก็รู้ว่า คนผู้นี้ไม่ธรรมดาแน่นอน
ผู้ที่มีฐานะสูงส่ง ไม่เคยผ่านมรสุม ไม่อาจมีบุคคลิกอย่างนี้ได้
จากนั้น จากปฏิกิริยาที่ลิเว่ยจงเห็นลิฉุนครั้งแรก เข้ากันไม่ได้ตรงไหน？เห็นชัด ๆ ว่าพ่อลูกผูกพันธ์กัน！
นั่นเป็นความคิดถึงที่ฝังเข้าไปในกระดูก！
แต่พอเห็นลิฉุนโผเข้ามาที่ตัวเอง ลิเว่ยจงเหมือนมีสัญชาตญาณรู้ถึงอะไรบางอย่าง สีหน้าเปลี่ยนอย่างฉับพลัน
“พ่อ ลิเหลียงบอกฉันว่า พ่อไม่เป็นอะไรมาก แค่อ่อนแอนิดหน่อย……”
“ว่าแต่ ทำไมพ่อถึงนั่งรถเข็น？”
ลิฉุนนั่งย่อลงตรงหน้าลิเว่ยจง บนใบหน้าที่ไร้ที่ติ เต็มไปด้วยความตระหนกและปวดร้าว
เธอยื่นมือไปอยากเปิดผ้าที่ขาของลิเว่ยจงออกเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“อย่ามาแตะต้องฉัน！”
นึกไม่ถึงว่าเวลานี้เอง อยู่ ๆ ลิเว่ยจงก็เปลี่ยนสีหน้าในฉับพลัน
เขาผลักลิฉุนออก เนื่องจากใช้แรงมาก ทำให้ลิฉุนก้นจ้ำเบ้ากับพื้น
“พ่อ——” มองดูพ่อที่ระเบิดความโกรธ ลิฉุนก็ชะงักงัน
“เธอตายอยู่ข้างนอกแล้วไม่ใช่เหรอ？ยังกลับมาทำไม！”
“เธอไปซะ！”
“ฉันไม่มีลูกสาวอย่างเธอ！”
“รีบไสหัวไป！”
อารมณ์ของลิเว่ยจงพลุกพล่าน พูดพลางขยับรถเข็นเข้าไปในเรือน
ลิฉุนนั่งลงกับพื้น ปฏิกิริยาที่สะท้อนออกมาคือทั้งอายทั้งโกรธ พังทลายสุดขีด
เธอร้องไห้ไปส่งเสียงตะโกนไปว่า： “หนูรู้ว่าพ่อดูถูกหนู！”
“พ่อเน้นลูกชายดูถูกลูกสาว หนูเข้าใจ！”
“แต่ต้องเหยียบย่ำฉันอย่างนี้ด้วยเหรอ？”
“ทำไมฉันทำอะไรก็ผิด？”
“ฉันเกลียดพ่อ！”
“ฉันเกลียดพ่อ！”
ได้ยินเสียงร้องไห้ฟูมฟายใจแทบขาดเป็นเสี่ยง ๆ ของลูกสาว ลิเว่ยจงไม่เพียงไม่หยุด แต่ยิ่งจากไปให้เร็วกว่านี้
พอหันรถเข็นก็หายไปจากห้อง
“คุณหนู อย่า รอให้นายท่นสงบก่อนค่อยมาใหม่เถอะ” ด้านข้าง หวางโปคนใช้ชายชรา เอ่ยอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ดวงตาทั้งคู่ของลิฉุนแดงก่ำ นาทีนี้เอง ความเสียใจท่วมท้นกว่าจิตใจที่ด้านชา
“บ้านหลังนี้ ฉันจะไม่เข้ามาเหยียบอีกต่อไป！”
เธอร้องไห้แล้ววิ่งออกไป
ฉินเทียนรีบเอ่ยว่า： “หนิงซวง รีบตามไป”
เขานึกไม่ถึงว่าพ่อลูกเจอกันจะมีฉากเช่นนี้
จากการสนทนาของพวกเขา หรือความขัดแย้งระหว่างพวกเขาเป็นเพียงเพราะลิเว่ยจงเน้นลูกชายดูถูกลูกสาว？
ลิฉุนเป็นผู้หญิงที่เป็นตัวของตัวเอง เป็นสาวแกร่งที่ถูกพ่อคอยโจมตีทอดทิ้ง จึงเดินทางไปยุโรปไม่กลับมาหลายปี
อธิบายอย่างนี้ เหมือนว่าสมเหตุสมผล
แต่ฉินเทียนก็ยังรู้สึกว่า ข้างในยังมีปัญหา
เขาลังเลสักพักแล้วก็สาวเท้าเข้าไปในห้อง
“พ่อหนุ่ม คุณคิดจะทำอะไร？” เสียงคล้อยต่ำดังขึ้น
ลุงหวางลอยมาอย่างไร้เสียง ขวางอยู่ข้างหน้าฉินเทียน ดวงตาคู่นั้นมองเขาอย่างเย็นชา
ฉินเทียนแสยะยิ้มเอ่ยว่า： “ผมดูออกแต่แรกแล้วว่าคุณเป็นยอดฝีมือ”
“ตอนนี้ผมสงสัยว่า คุณดูแลเจ้าบ้านลิอยู่หรือว่าจับตาดูเขาอยู่กันแน่”
ลุงหวางแสยะยิ้มเอ่ยว่า： “นี่เป็นเรื่องของตระกูลลิ คุณเป็นแค่คนนอกคิดจะเข้ามาสอดเหรอ？”
“อยากตายเหรอไง？”
ฉินเทียนแสยะยิ้มเอ่ยว่า： “พวกคุณตระกูลลิ ก็อยากให้ผมตายไม่ใช่เหรอ ?”
“โจมตีผมจนไม่ให้ผุดไม่ให้เกิด จากนั้นก็เหยียบผมขึ้นตำแหน่ง”
“คุณว่าอะไร？”
“คุณคือ——” ลุงหวางตกใจมาก
“ฉินเทียน！
ฉินเทียนถอนใจเสร็จ ก็ลงมือซัดลุงหวางกระเด็นออกไปด้วยฝ่ามือเดียว แล้วก็สาวเท้าก้าวใหญ่เดินเข้าไปในห้อง
เขาลงมืออย่างยั้งมือ ไม่ทำลุงหวางถึงแก่ชีวิต แต่ทำให้เขาสลบไปไปได้สักระยะ
เวลาคับขัน พอเขามาถึงห้องก็พบลิเว่ยจงนั่งอยู่ริมหน้าต่าง สีหน้ากลับสู่ความสงบ
ดูแล้วเหมือนสิงห์ร้ายที่เฝ้าดูสถานการณ์ทั้งหมด
เขามองฉินเทียนอย่างเย็นชา
ฉินเทียนก็มองเขาอย่างเย็นชาด้วยเช่นกัน
สองคนจ้องมองกันอยู่สิบวินาที
“ผมชื่อฉินเทียน”
“ผมเชื่อว่า คุณไม่แปลกใจกับชื่อของผม” ฉินเทียนเอ่ยปากอย่างสงบ ๆ
สีหน้าลิเว่ยจงเฉยเมย： “นายกับลูกสาวฉันเป็นอะไรกัน？”
“ทำไมถึงอยู่กับเธอ？”
แม้เขาจะทำเป็นสงบนิ่ง แต่ฉินเทียนเห็นความกังวลจากส่วนลึกในดวงตาของเขา
นาทีนี้เอง ในที่สุดฉินเทียนก็ชัดเจนในเรื่องราวทั้งหมดและกล้าคาดเดา
“คุณจงใจเย็นชาใส่ลูกสาวของคุณ บีบให้เธอมีบ้านแต่กลับไม่ได้ ซึ่งที่จริงเพราะต้องการจะปกป้องเธอ”
“เพราะคุณ และตระกูลหลี่ทั้งตระกูลได้ตกอยู่ในมือของคนอื่นแล้ว”
“คนคนนั้นก็คือ ลิเหลียง”
“ตราบใดที่ลิฉุนอยู่ในบ้านก็จะมีอันตราย”
“ผมพูดถูกมั๊ย？”