บัญชามังกรเดือด - บทที่ 607 ความทุกข์ทรมานที่ไม่สามารถบรรยายได้
บัญชามังกรเดือด บทที่ 607 ความทุกข์ทรมานที่ไม่สามารถบรรยายได้
ไม่ได้เจอกันมาหลายปี เจียวเหลียงดูเหมือนจะทำได้ดีกว่าแต่ก่อนแล้ว
ยิ่งกว่านั้น ทำไมถึงมาอยู่ด้วยกันกับฮันหลิงล่ะ ?
หูเฟยมองว่าฮันหลิงเป็นสมบัติล้ำค่า เขาจะยอมให้สิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร ?
หรือว่า______
เมื่อคิดอะไรได้บางอย่าง สีหน้าของฉินเทียน ก็เข้มขรึมลงอย่างมาก
หลังจากได้ยินคำพูดของฉินเทียนแล้ว ฮันหลิงดูเหมือนจะมีคำพูดนับพัน แต่ก็มีความทุกข์ทรมานที่ไม่สามารถพูดได้
เธอพูดอย่างโดดเดี่ยว “หลายปีมานี้มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น ”
“ฉินเทียน ตแนนี้ฉันไม่ได้อยู่กับหูเฟยแล้ว ”
“ถ้ามีโอกาส ฉันจะบอกคุณอย่างละเอียดอีกครั้ง ”
หัวใจของฉินเทียนถูกกัดเล็กน้อย เขาจ้องมองฮันหลิงและพูดด้วยดวงตาสีแดง “หูเฟยเขา เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเขาใช่ไหม ? ”
รอบดวงตาของฮันหลิงเป็นสีแดง เธอกัดฟันเงียบ
เจียวเหลียงเอาแขนโอบไหล่ฮันหลิง กดร่างอันบอบบางของเธอแนบชิดเขา และพูดอย่างภาคภูมิใจ “คุณฉิน คุณแปลกใจมากเหรอ ? ”
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่รังเกียจที่จะบอกคุณ ”
“พี่ชายที่แสนดีของคุณคนนั้น ครอบครัวล้มละลาย และทั้งครอบครัวเสียชีวิตในเปลวเพลิง”
“ตอนนี้ ฮันหลิงเป็นแฟนสาวของฉันเจียวเหลียงคนนี้แล้ว ! ”
“ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราจะแต่งงานกันหลังจากที่กลับไป ฉินเทียน เราทุกคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน คุณอยากมาร่วมงานแต่งงานของเราไหม ? ”
“นายพูดว่าอะไรน่ะ ? “หัวใจของฉินเทียนสั่นสะท้าน เขาจ้องมองไปที่ฮันหลิง และพึมพำ “สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงเหรอ ? ”
“หูเฟยเขา——”
ฮันหลิงพยักหน้าทั้งน้ำตา และพูดด้วยเสียงสะอื้น “เรื่องมันผ่านมาแล้ว คุณก็อย่าถามอีกเลย”
“ฉันดีใจมากที่ยังได้พบคุณ ถ้ามีโอกาส ไว้คุยกันใหม่คราวหน้า ! ”
เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ของเธออยู่เหนือการควบคุม เธอปิดปากหันหลังกลับและวิ่งหนีไป
“อย่ารีบสิที่รัก ! ”
เจียวเหลียงใช้แรงโอบไหล่ของฮันหลิง และพูดอย่างมีชัยว่า “เจอเพื่อนร่วมชั้นเก่า เราควรจะพูดคุยกันมากกว่านี้ไม่ใช่เหรอ ?”
“ยิ่งไปกว่านั้นในต่างประเทศ เราก็ถือได้ว่าเขาเป็นคนรู้จักเก่าจากที่อื่น ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะเลี้ยงเอง เรามาทานอาหารเย็นด้วยกันเถอะ ”
“เฮ้ อยากกินอะไร บอกฉันมาสิ ? ”
เขายิ้มราวกับสุนัขที่ดุร้าย
และร่างกายอันบอบบางของฮันหลิง ก็แหลกสลายอยู่ใต้วงแขนของเขา ดูไปแล้วมันน่าเห็นใจเป็นอย่างมาก
ฉากนี้ กระตุ้นสายตาของฉินเทียน
ในขณะนี้ เขาไม่มีความเห็นอกเห็นใจ มีแต่ความโกรธ
นี่คือฮันหลิงเหรอ ?
นี่หรือคือผู้หญิงที่เพื่อนของเขาดูแลราวกับสมบัติล้ำค่าเหรอ ?
ทำไมถึงอยู่กับสุนัขที่ดุร้ายเช่นนี้ ? และ ยังให้เขากอด ?
ฮันหลิงอยากจะร้องไห้ เธอพูดขอร้องเสียงเบา “ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย……ได้โปรด ปล่อยฉันไปได้ไหม ? ”
“ฉันอยากกลับโรงแรม ! ”
ในที่สุดเจียวเหลียงก็มีโอกาสเชิดหน้าชูตา เขาจะปล่อยมันไปได้อย่างไร
เขากระซิบข้างหูฮันหลิง“คุณลืมจุดประสงค์ที่พวกเรามาที่นี่แล้วหรือ ? ”
“ถ้าฉันจำไม่ผิด ตระกูลฮันของพวกคุณ ยังคงรอการบรรเทาทุกข์จากตระกูลเจียวของเราอยู่ใช่ไหม ? ”
“ดังนั้น ผมแนะนำให้คุณมีเหตุผลมากขึ้น และร่วมมือกับผมดี ๆ ”
“มิฉะนั้นคุณจะต้องรับผลที่จะตามมาทั้งหมด ”
เสียงของเขาเย็นชา แต่รอยยิ้มของเขาสดใส ทำตัวสนิทสนม ดูเหมือนคู่รักร้อนแรงที่กำลังกัดหูหยอกล้อกันอยู่
หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด ฮันหลิงก็พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ
เธอมองไปที่ฉินเทียน กัดฟัน ฝืนยิ้มและพูดด้วยเสียงเบาว่า “ฉินเทียน ไม่เจอกันนาน”
“คืนนี้ไปกินข้าวด้วยกันเถอะ……”
ฉินเทียนมืดมนราวน้ำลึก มีเลือดไหลออกมาจากดวงตาของเขา เขากัดฟันพูด “บอกฉันมา เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของหูเฟย ”
ฮันหลิงกัดฟัน ทันใดนั้นสีหน้าของเธอหม่นหมองลง
เธอพูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่รู้”
“ฉันและเขาได้กลายเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้ฉันมีชีวิตใหม่แล้ว และไม่อยากได้ยินชื่อนี้อีกแล้ว”
“นอกจากนี้ ฉันหวังว่าคุณจะสามารถรับรู้สถานการณ์และเลิกยุ่งเกี่ยวได้แล้ว ”
อะไรนะ ?
ฉินเทียนราวกับโดนตบอย่างแรง !
เขาคิดไม่ถึงว่า ฮันหลิงจะเปลี่ยนแปลงไปมากถึงเพียงนี้
เพียงเพราะตระกูลหูล่มสลายและหูเฟยเสียชีวิตแล้ว ดังนั้นเธอจึงตัดความสัมพันธ์ และหาที่พึ่งใหม่ ?
ยิ่งกว่านั้น เพื่อชื่อเสียงและความมั่งคั่งของตัวเอง ถึงพูดคำที่เด็ดขาดแบบนี้ออกมา !
เมื่อเขานึกถึงหูเฟย หัวใจของเขารู้สึกเหมือนถูกมีดกรีด รู้สึกว่ามีเลือดเต็มปากแน่นในอก จึงทำได้เพียงกัดฟันเงียบ
เพราะเขารู้ว่า ตราบใดที่เขาเปิดปากของเขาในขณะนี้ เลือดนี้จะต้องพุ่งออกมา
เจียวเหลียงพอใจกับการแสดงของฮันหลิงมาก
เขาหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ
“ฉินเทียน นายได้ยินไหม ? หูเฟยตายแล้ว เจ้ามันไร้ประโยชน์ ในสายตาข้าตอนนี้ ก็เป็นเหมือนคนหมดอำนาจ！”
“จู่ ๆ ฉันนึกขึ้นได้ว่าเรามีบัญชีเก่า ๆ และคิดว่ามันควรจำชำระได้แล้ว ? ”
“ในห้องเปียโนครั้งนั้น เป็นนายบอกหรือเปล่า ถึงทำให้ข้าถูกหูเฟยเฆี่ยนตีอย่างรุนแรง ? ”
“ตอนนี้ ถึงตานายแล้ว！”
เมื่อได้สัญญาณจากเขา บอดี้การ์ดสูงใหญ่สองคนที่อยู่ข้าง ๆ เขา ยกมือขึ้นเตรียมพร้อม ยิ้มกว้างและหันไปทางฉินเทียน
มองไปแล้ว จากรูปลักษณ์ของฉินเทียนนั้นผอมเหมือนกวางที่เผชิญหน้ากับหมีสองตัว
ยิ่งไปกว่านั้น ฉินเทียนยังเพิ่งถูกเจ้าของที่นี่โยนออกมาจากหน้าต่าง ดังนั้นเจียวเหลียงจึงมั่นใจ
บางที เขาเตะต่อยฉินเทียนอย่างรุนแรงแล้ว เขาอาจจะยังได้รับคำชื่นชมจากเจ้าของที่นี่ได้
เขาได้ยินมาว่า เจ้าของที่นี่ เป็นสาวงามที่มีชื่อเสียง
สมาชิกของทีมงู รวมถึงเฉินเสี่ยวอี้ต่างก็ตระหนักถึงเหตุการณ์ที่พลิกผันนี้ หากฉินเทียนไม่พูดอะไร พวกเขาก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร
เมื่อมองไปที่บอดี้การ์ดที่เหมือนหมีสองคนในขณะนี้ งูเขียวหางไหม้ก็ก้าวไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว พร้อมช่วยฉินเทียนจัดการสองคนนี้
ของแบบนี้ ถ้าพี่เทียนลงมือทำเรื่องแบบนี้ด้วยตัวเอง เท่ากับว่ามือของพี่เทียนก็จะสกปรก
ในขณะนี้ ฮั่ฮันหลิง คว้าแขนของเจียวเหลียงและพูดกระซิบว่า “อย่าลืมจุดประสงค์ที่พวกเรามาที่นี่ ”
“เจียวเหลียง ธุระสำคัญ เรารีบไปซื้อของ แล้วรีบกลับไปกันเถอะ”
“พรุ่งนี้มีนัดไม่ใช่เหรอ”
หลังจากได้ยินเรื่องนี้ เจียวเหลียงก็ชั่งน้ำหนักข้อดีและข้อเสีย แล้วถึงสั่งหยุดบอดี้การ์ดทั้งสอง
เขาวางตัวและพูดกับฉินเทียน “คุณฉิน บัญชีของเรา ค่อย ๆ มาชำระเถอะ”
“รอให้ฉันจัดการธุระเสร็จแล้ว ฉันรับรอง นายจะต้องมาคุกเข่าร้องขอความเมตตาต่อหน้าฉัน ！”
หลังจากพูดจบ ก็ไม่อยากคุยกับฉินเทียนอีกต่อไป เขาหันไปหางูเขียวหางไหม้แล้วพูดว่า “เรื่องเล็กน้อย ให้พวกคุณหัวเราะเยาะแล้ว”
“เรามาพูดคุยธุระกันต่อเถอะครับ”
“พูดก็คือ แฟนสาวของผมชอบชุดเครื่องสำอางแฮนด์เมดนั่น ราคาเท่าไหร่ ได้โปรดบอกราคาเถอะ ”
ก่อนที่ฉินเทียนจะทะลุผ่านหน้าต่างออกมา พวกเขาก็กำลังโต้เถียงกัน
ปรากฏว่าฮันหลิงมาที่นี่ ด้วยความชื่นชมและต้องการซื้อชุดเครื่องสำอาง เพื่อที่จะชนะใจฮันหลิง เจียวเหลียงจึงมากับเธอ
แต่ไม่คิดเลยว่า อีกฝ่ายจะไม่ยอมขาย ก่อนหน้านี้งูเขียวหางไหม้ยังพูดสุภาพมาก ชุดตัวอย่างชุดนั้น ถ้าหากต้องการ ก็สามารถสั่งจองได้
ส่วนจะส่งได้เมื่อไหร่นั้น ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของเจ้านาย
อันที่จริงนี่ก็คือกฎของทีมเหลิ่ง
ในขณะนี้ เมื่อได้ยินคำพูดของเจียวเหลียงอีกครั้ง งูเขียวหางไหม้ก็เปลี่ยนสีหน้าของเธอทันทีและพูดด้วยความเย้ยหยันว่า “มีเงินจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ ?”
“เครื่องสำอางของเรา จำหน่ายให้กับผู้มีพรหมลิขิต คุณนี่ถือว่าเป็นอะไร ? ”
“ยังไม่รีบไปอีก！”
อะไรนะ?
เจียวเหลียงผู้ซึ่งกำลังวางแผนที่จะแสดงพลังของเขา คิดไม่ถึงเลยว่าจะถูกพนักงานขายหน้าตาธรรมดาคนหนึ่งทำให้โกรธ
เขาที่ก่อนหน้านี้ถูกยับยั้ง ตอนนี้ต้องการอวดศักดิ์ศรีของเขาต่อหน้าฉินเทียน
“ฉันต้องการพบเจ้านายของพวกคุณ ! ”
“นังเด็กนี่ แกรอที่จะโดนไล่ออกได้เลย！”
ด้วยความโกรธ เขาเดินเข้าไปในลานด้านในอย่างอุกอาจ
แม้แต่คนอย่างฉินเทียน ก็สามารถเข้าไปได้ ดังนั้นด้วยสถานะของเขา เจ้านายจะต้อนรับเขาอย่างอบอุ่นใช่ไหม ?
เขารู้สึกว่า หลังจากที่ฉินเทียนเข้ามา เขาไม่สามารถจ่ายบิลได้ ดังนั้นจึงถูกจับตีออกมา
และสิ่งที่เขาขาดมากที่สุดก็คือเงิน