บัญชามังกรเดือด - บทที่ 728 ทำให้คุณผิดหวังแล้ว
บัญชามังกรเดือด บทที่ 728 ทำให้คุณผิดหวังแล้ว
หยางต้าวคิ้วขมวด ในตอนนี้เขาเพิ่งจะค้นพบว่า ไม่เพียงแค่จงโฮ่ว ยังรวมไปถึงสองสามคนที่อยู่ภายใต้ความกดดันของเขา ทั้งรองผู้นำใหญ่สามคนที่ขอลาออกเองก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
รองผู้นำใหญ่สามคนนี้ ค่อนข้างที่จะไม่ค่อยพอใจเขามาโดยตลอด
ใบหน้าของเขาก้มต่ำลง สองสามตระกูลนี้ หรือว่าในช่วงเวลาสำคัญนี้กลับคำ ที่ให้กูทำอะไรที่ดูแย่ๆงั้นหรือ？
กูให้หน้าพวกมึงไม่น้อย ถ้าหากไม่เข้าใจเจตนาดีที่มีให้ งั้นอย่าได้มาโทษกูว่าไม่มีหัวใจโหดร้ายแล้วกัน！
ในสายตาของเขา ปรากฎความอาฆาตที่รุนแรง
“วันนี้งานชุมนุมใหญ่ พวกเขาจำเป็นต้องมาที่นี่！”
“ถามหน่อยว่านี่มันเรื่องอะไรกัน！”เขาพูดอย่างเยือกเย็น
“รับทราบ！” เว่ยเทียนเหอและจ้าวคง ล้วนกลัวคำพูดของนักบบวชหยาง ได้รับความรู้สึกถึงแรงอาฆาตบนตัวเขา ทั้งสองหัวใจเต้นเร็ว
เว่ยเทียนเหอหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาลูกน้อง ที่หน้าประตู มีสองสามคนวิ่งเข้ามาอย่างตื่นตระหนก
“หัวหน้าตระกูล เกิดเหตุแล้ว”
อืม？
ได้ยินคำนี้ หน้าของเว่ยเทียนเหอ ก็ก้มหน้าลงทันที คนสองสามคนนี้คือคนที่ส่งไปเชิญจงโฮ่ว รวมถึงรองผู้นำใหญ่
จงโฮ่วและสองสามตระกูลนั้น จะกล้ากลับคำหรือ？
เขาพูดน้ำเสียงต่ำ ： “มันเรื่องอะไร รีบพูด！”
จ้าวคงก็รีบร้อนเช่นกัน ： “นายท่านจงและรองผู้นำใหญ่เหล่านั้นล่ะ？”
“ทำไมพวกเขาถึงไม่มา?”
ลูกน้องถอนหายใจ ： “พวกเขานั่งรถมาถึงสี่แยก จู่ๆก็เปลี่ยนทิศทางขับไปอีกทางหนึ่ง”
“พวกเราตามไประยะหนึ่ง ท้ายสุดก็ตามไปถึงคฤหาสน์หูซื่อ”
เมื่อได้ยินชื่อ “คฤหาสน์หูซื่อ” สีหน้าของหยางต้าวงที่อยู่ข้างๆก็เปลี่ยนสีทันที พูดด้วยเสียงทุ่มต่ำ ： “นายจะบอกว่านายท่านจงพวกเขาไปคฤหาสน์หูซื่อ”
“พวกเขาไปที่นั้นทำอะไร？”
“นักบบวชหยาง นายท่านจงบอกกับพวกฉันว่า วันนี้เป็นววันดีในการเลือกตั้งธุรกิจฮั่นจง แต่ก็เป็นวันครบรอบการตายของหูซื่อทั้งครอบครัว”
“มีคุณธรรม บุญคุณของคนรุ่นก่อน ไม่ลืมต้นไม้ต้นก่อน”
“เขาบอกว่า หัวหน้าตระกูลหยางอยากเป็นผู้นำใหญ่ก็ได้ ให้เอางานชุมนุมย้ายมาที่คฤหาสน์หูซื่อ”
“ไหว้หน้าหลุมศพของผู้นำหู เพื่อเป็นการบบอกกล่าววิญญาณ หลังจากนั้นเขาถึงจะนำตราประทับผู้นำมอบให้คุณด้วยมือของตัวเอง”
“นี่เรียกว่า มีจุดเริ่มต้นก็ต้องมีจุดสิ้นสุด ไม่ลืมหัวใจดวงแรก”
ได้ยินดังนี้ ทั้งงานก็เงียบสงัด
หยางต้าวเว่ยเทียนเหอและจ้าวคงทั้งสามคน อารมณ์สีหน้าเปลี่ยนไป ในสายตาของพวกเขา ล้วนแสดงออกมาถึงความหวาดกลัวโดยไม่ได้ตั้งใจ
สถานที่ที่เกิดเหตุไฟไหม้ขนาดใหญ่ เต็มเปี่ยมไปด้วยบุญคุณ ถึงแม้ว่าจะผ่านไปสามปี พวกเขาผ่านชีวิตที่หรูหรา ใช้ชีวิตในตระกูลร่ำรวยที่มีครบทุกอย่างแต่ภายในใจของพวกเขาจะหลุดพ้นมันไปได้หรือ？
ย้อนกลับไปกลางคืนที่แสนสงบ ไม่รู้ว่าจะเห็นไฟไหม้ที่ลุกโชนรุนแรงหรือไม่ แต่ได้ยินเสียงโหยหวนของสิ่งมีชีวิตที่กรี๊ดร้องในกองเพลิง
วันนี้ ครอบรอบสามปี
เดิมทีพวกเขาอยากออกจากบทสนทนานี้ ไม่อยากไปรื้อฟื้น คิดไม่ถึงว่าจะมีคนไปรื้อฟื้นขึ้นมา
แถมคนที่รื้อฟื้นยังเป็นผู้นำใหญ่ที่มีชื่อเสียง และรองผู้นำใหญ่ทั้งสามคน
ทิ้งไว้ข้างหลัง เดินหน้าต่อไป ไม่ลืมจุดเริ่มต้น
ไม่ว่าจะมองจากจุดไหน ข้อเสนอของจงโฮ่ว ก็มีเหตุผลที่ไม่มีสิ่งใดมาหักล้างได้
ถ้าหากว่าพวกเขาไม่ตอบตกลง คงไม่ง่ายที่จะได้รับตราประทับ ยังทิ้งข้อสังเกตให้กับคนอื่นว่าเคยทำผิดอะไรมา
อย่างน้อยก็คือเนรคุณ
“หัวหน้าตระกูลหยาง ทำยังไงดี”
“พวกเราเอาอย่างนี้ไหมหนึ่งคือไม่ทำอะไรเลย สองคือทำให้ถึงที่สุด ฆ่าไอ้แก่สองสามคนนี้ให้ตายไปเลย！ ”
เว่ยเทียนเหอและจ้าวคง กัดฟันพูดด้วยเสียงต่ำ
หยางต้าวครุ่นคิดสักพัก ยิ้มอย่างเยือกเย็น “พวกนายกลัวแล้วเหรอ？”
“พวกนายกลัวอะไรกัน！”
“วันนี้ที่ดินอันกว้างใหญ่ของฮั่นจง ยังมีใครสามารถขัดขาการเดินของพวกเราได้？”
“แต่แก่ตายยากที่มีความคิดเดิมๆสองสามคนนี้ พวกเขาก็ขัดขวางไม่ได้！”
“จะพูดให้ถูก หูซื่อตายไปแล้ว พวกเราไม่มีอะไรที่ต้องละอาย มีอะไรที่ต้องกลัวล่ะ！”
“ทุกท่าน——” จู่ๆเขาก็เพิ่มเสียงสูงขึ้น พูดเสียงดัง ： “เป็นความประมาทเลินเล่อของผม！”
“ผมรู้สึกว่าคำแนะนำของนายท่านจง ถูกต้องที่สุด วันนี้เป็นวันเลือกตั้งผู้นำ ยังเป็นวันครบรอบสามปีการจากไปของอดีตผู้นำใหญ่อีกด้วย”
“พวกเราก็ไปที่คฤหาสน์หูซื่อ ไหว้หลุมศพเสร็จ กลับมาดำเนินการเลือกตั้งต่อ”
“รวบกวนทุกท่าน ตามผมมาเถอะ！”
พูดจบ เขาเดินก้าวเท้ายาวๆเดินออกไปข้างนอก
“เร็วเร็วเร็ว！”
“พวกเราเตรียมความพร้อมสักครู่ พวกเราไปคฤหาสน์หูซื่อ!” เว่ยเทียนเหอและจ้าวคง รีบรับคำสั่ง
ใช่แล้ว หยางต้าวพูดถูก หวังเหล่าหู่ได้ตายไปแล้ว ฉินเทียนยังอยู่ในคุกของมังกรซ่อนรูป ในวันนี้อยู่ที่แผ่นดินฮั่นจง พวกเขาจะกลัวใคร？
เขาเปลี่ยนสถานที่จัดงานเลือกตั้งไปที่คฤหาสน์หูซื่อก็ดี
ด้านหนึ่งก็สามารถยืนยันได้ว่าพวกเราไม่ได้กระทำความผิดใดใด อีกด้านหนึ่งก็เป็นการเพิ่มความมั่นใจ
เปลี่ยนแปลงสถานที่กะทันหัน ทำเรื่องแบบรีบๆเวลาไม่เพียงพอ คนมากมายขนาดนี้วุ่นวาย ออกันออกไปข้างนอก ยุ่งอยู่ครึ่งชั่วโมง ขบวนรถที่หรูหราออกเดินทางอีกครั้ง
ผู้คนมากมายมหาศาล มุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์หูซื่อ
ไม่นานก็มาถึงใต้เขาฉินหลิง ใช้สายตามองไป คฤหาสน์อยู่ภายใต้ร่มต้นไม้ใหญ่ที่มีใบสีเขียวเข้ม สวยงามเป็นอย่างมาก
ที่อยู่ใกล้ๆกัน มองเห็นระหว่างต้นไม้มีกำแพงและคานที่ผุพัง ผู้คนที่ได้เห็นมีสีหน้าอารมย์ที่หลากหลาย
มีคนตาแดงจะร้องไห้ มีคนก้มหน้าลงรู้สึกผิด
บริเวณประตู ชายวัยกลางคนที่ใส่ชุดสูทคอจีน รีบเดินเข้ามา เขาคือพ่อบ้านของตระกูลจง มีชื่อว่าจงรุ่ย
“หัวหน้าตระกูลทั้งสามท่าน เถ้าแก่ทุกท่าน”
“นายท่านของพวกเราและรองผู้นำใหญ่ทั้งสามคน ได้รออยู่ข้างในหลายชั่วโมงแล้ว”
“ความหมายของนายท่าน ควรที่จะไหว้หลุมศพก่อนค่อยจัดงานเลือกตั้งอีกครั้ง”
หยางต้าวพูดเสียงดัง : “นายท่านจงตัดสินใจถูกต้องแล้ว เป็นฉันที่สะเพร่าเอง！”
“ทุกท่าน วันนี้พวกเรา มาไหว้จิตวิญญาณของวีรบุรุษหูซื่อ”
“ตามฉันมา！”
เขามีสีหน้าที่สดใส เดินนำหน้าเข้าไปด้านใน วินาทีนี้ เขาเสี่ยงเดินออกไปแล้ว
แต่ไหนแต่ไรมา เขาไม่ยอมที่จะมาที่นี่ คงจะพูดได้ว่าเขาไม่กล้ามา ตอนนี้เข้าจะต้องขึ้นเป็นผู้นำใหญ่ เป็นผู้นำของฮั่นจงแล้ว
วันนี้ แน่นอนว่าต้องทำลายกำแพงที่อยู่ในใจ
นับประสาอะไรกับหูชิงหยุน?ตอนเขายังอยู่กูก็ไม่กลัว ไม่ต้องพูดถึงตอนนี้เลยเป็นเถ้าถ่านในกองเพลิงไปตั้งนานแล้ว！
เว่ยเทียนเหอและจ้าวคงได้รับความมั่นใจ และก็ยังอารมย์รุนแรง ผู้คนก็เดินเข้าไปข้างใน ตรงไปข้างหลังมีสวนดอกไม้ สถานที่ฝังกระดูกตระกูลหู
เห็นเงาของสองสามคนที่อยู่ไกล หยางต้าวพูดเสียงดัง ： “นายท่านจง รองผู้นำใหญ่ทั้งสาม พวกเรามาแล้ว！”
“ฉัน——”
เขายังอยากพูดอะไรต่อ จู่ๆก็หยุดลง
เพราะว่าเห็นเงาข้างหน้า ยืนสวมชุดสีดำคนหนึ่ง ผู้หญิงที่รูปร่างผอมบาง
เธอมีผ้าโพกหัวสีขาว บนแขนข้างหนึ่งยังติดริบบิ้นดำ ดูเหมือนว่าที่ถูกฝั่งอยู่ในสุสานนี้ก็คือครอบครัวและญาติของเธอ
นี่มันเรื่องอะไรกัน？ทุกคนล้วนสับสนงงงวย
ทั้งตระกูลหูได้เสียชีวิตไปหมดแล้ว ทำไมจู่ๆยังมีทายาทของพวกเขามาไหว้？
ผู้หญิงคนนั้นเมื่อเสร็จจากพิธีไหว้บรรพบุรุษแล้ว ในที่สุดก็ค่อยๆหันมา มองมายังหยางต้าว กัดฟัน： “หยางต้าว ยังจำฉันได้ไหม？”
เพียงแค่ได้เห็นเธอ สีหน้าเย็นชา ตาทั้งสองข้างแดงก่ำ
ในดวงตาสวยงามคู่นั้น คือความเกลียดจนเข้ากระดูกที่ไม่มีวันให้อภัย
“คุณหนูใหญ่？”หยางต้าวตัวสั่นอย่างรุนแรง สีหน้าเปลี่ยนอย่างมาก
“คุณมาได้ยัง？คุณไม่ใช่——”
หูรั่วหลันกักฟันพูด ： “คุณคิดว่าฉันตายแล้วใช่ไหม？ต้องขอโทษด้วย ที่ทำให้คุณผิดหวังแล้ว”