บุบผาร้อยเสน่ห์ - ตอนที่ 578

บทที่ 578 คนบนเตียง

“องค์หญิง อ๋องจิ้งต้องการพบท่านสักครั้ง”

ทหารแคว้นเอ่อตานวิ่งเหยาะ ๆ มาเพื่อกล่าวรายงาน　สายตามองไปยังโต๊ะที่มีสมุนไพรโดยไม่รู้ตัว

การล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วงกำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่วัน บรรดาคณะทูตมาเต็มที่พักรับรอง กู้อ้าวเวยยังอยู่ด้านไหนไม่ออกไปไหน แต่งกายด้วยชุดสีเขียวอ่อน ปักผมเกล้ามวยด้วยปิ่นจากไม้ท้อ กลิ่นที่ฉุนของตัวยาทำให้นางรู้สึกเย็น มีน้อยคนที่จะเข้าใกล้สถานที่แห่งนี้

“ข้ากับเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว ไม่สะดวกที่จะพบตอนนี้”

กู้อ้าวเวยพูดเบาๆ ทุบตัวสมุนไพรในมือ เปิดตำราแพทย์ในมือหลายต่อหลายเล่ม　

ทหารทำได้แต่กลับไปรายงานให้ทราบ หลังจากนั้นไม่นานก็วิ่งกลับมาด้วยความรีบร้อนอีกครั้ง “มีเหตุการณ์ทูตจากแคว้นเจียงเยี่ยนมีเรื่องทะเลาะกันกับประชาชน ท่านซู๋ ทางนั้นเริ่มรับมือไม่อยู่”

“ข้าจะรีบไป” กู้อ้าวเวยรีบวางสมุนไพรในมือลง ให้ทหารนั้นออกไปก่อน ทำความสะอาดเก็บสมุนไพรอย่างดี แล้วรีบออกไป

เมื่อลงมาถึงชั้นล่าง ก็พบกับซ่านจินจื๋อแล้วพยักหน้าทักทาย เพียงพริบตาเดียว รีบใส่ผ้าปิดหน้าแล้วมุ่งไปยังโรงหมอโหย่วเว่ย

เมื่อมาถึงโรงหมอ เฟิงเมี่ยวและโม่เหยียนกำลังดูแลคนเจ็บอยู่ โดยมีเพื่อนช่วยกันห้ามเลือดอยู่

มีคนจากแคว้นเจียงเยี่ยนหลายคนตะโกนใส่กู้อ้าวเวย “รีบรักษาใต้เท้าของพวกเราเร็วเข้า! จะไปช่วยพวกชนชั้นต่ำนี่ทำไม”

กู้อ้าวเวยหันไปมองบุคคลที่คนพวกนั้นเรียกว่าใต้เท้าอย่างเย็นชา ก้มลงตบบาดแผล มองดูเขาร้องอุทานอย่างน่ากลัว และได้แต่พูดอย่างเย็นชา “แผลบนร่างกายของเจ้าเป็นเพียงบาดแผลจากกระบี่ บาดแผลของราษฎรเหล่านั้นกลับมาจากการถูกสัตว์ป่ากัด สำหรับข้าแล้ว การบาดเจ็บของเจ้าเป็นสิ่งที่เจ้าควรได้รับ”

“ไอ้เจ้าคนเลว!” ใต้เท้าแซ่อ้ายคนนั้นพูดอย่างโกรธเคือง

กู้อ้าวเวยก้าวออกไปเพียงก้าวเดียวเพียงแค่ดึงแขนเสื้อขึ้น หันหลังให้กับคนแคว้นเจียงเยี่ยนพวกนั้น พูดอย่างเฉยเมย “เจ้าหน้าที่ โยนพวกเจียงเยี่ยนพวกนี้ลงไปบนถนน ส่วนสัตว์ที่กัดคนนั้นก็ฆ่าให้หมด”

“เจ้ากล้าหรือ! เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร ข้าคือองค์ชายแคว้นเจียงเยี่ยน” ชาวเจียงเยี่ยนหลายคนที่อยู่ด้านข้างหน้าซีดขึ้นมาทันที

กู้อ้าวเวยไม่ให้ความสนใจ ได้แต่ก้มมองเด็กน้อยผู้น่าสงสาร พูดอย่างอ่อนโยน “หากเจ็บส่งเสียงบอกด้วยนะ ข้าจะทำให้เบาๆ”　　

เพียงแค่นั้นเด็กน้อยอสยุเจ็ดแปดขวบนั้นก็ส่งเสียงร้องดัง กู้อ้าวเวยได้แต่เพียงยิ้ม ยังคงรักษาต่อไปไม่ได้ยั้งมือ ได้แต่ทำโดยเบาบาง จากนั้นหยิบผลไม้ในแขนเสื้อยื่นส่งให้เด็กน้อย จากนั้นจึงไปตรวจผู้ป่วยรายต่อไป

แต่พวกชาวเจียงเยี่ยนนั้นได้ถูกจับโยนออกไปข้างถนนเรียบร้อยแล้ว　　

องค์ชายสามมาด้วยตนเอง เมื่อรู้ว่ากู้อ้าวเวยได้สั่งการออกไปแบบนี้ ก็รู้สึกตกใจ บนใบหน้ากลับมีรอยยิ้ม “สัตว์ป่ากัดคน สิ่งที่ทูตเจียงเยี่ยนทำไม่สมควร”

“องค์ชายหมายความว่าอย่างไร! ใต้เท้าของพวกเราถูกคนพวกนี้ทำร้าย……”　　

“ข้านี้ปวดหัวกับคำว่าคนชั้นต่ำ ทำไมยังไม่จับสัตว์ร้ายพูดจาแย่ออกมาไปฆ่าทิ้งอีกเหรอ” เสียงของกู้อ้าวเวยดังสวนออกมาจากข้างใน

ทหารแคว้นเอ่อตานรีบออกไปอย่างเร่งรีบ กู้อ้าวเวยขู่ให้โม่เหยียนเข้าไปช่วยด้านใน

คนสองสามคนได้พาใต้เท้าแซ่อ้ายนั้นออกมา องค์ชายสามไม่กล่าวอะไรสักคำ เงยหน้าขึ้นและสั่งให้คนช่วยรักษาทูตของแคว้นเจียงเยี่ยน พูดต่อว่า “องค์หญิงแคว้นเอ่อตานเห็นว่าบริวารของท่านป่วย ข้าจะช่วยลงโทษเอง ขอใต้เท้าอย่าได้ตำหนิเลย”

ทันทีที่พูดแบบนี้ออกมา ท้ายที่สุดก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก　　

ซ่านจินจื๋อมาทันได้เห็นฉากนี้ มองสบตากับองค์ชายสามที่อยู่บนม้าเช่นเดียวกัน ได้แต่ยิ้มอย่างเฉยเมย “ให้คนพาส่งไปรักษาที่จี้ซื่อถาง ในนามอ๋องของข้า เอาสัตว์ป่าพวกนั้นไปจัดการให้หมด เลาะเอากระดูกและเนื้อลงหม้อ นำไปทำเป็นอาหารให้บรรดาทูตทั้งหลายที่พำนักอยู่ได้ลิ้มรส”

แก้ปัญหาในมือเรียบร้อย ซ่านจินจื๋อมองไปยังซ่านเซิ่งหานด้วยสายตายั่วยุ

ดูเหมือนว่าองค์ชายสามยังไม่สามารถตัดใจจากกู้อ้าวเวยได้　　

เขาก้าวเข้าไปในโรงพยาบาล กลิ่นของเลือดและยาโชยเข้าเต็มจมูก เสื้อผ้าของกู้อ้าวเวยเต็มไปด้วยเลือด ยุ่งอยู่กับการเย็บบาดแผลของผู้คนอย่างเร่งรีบ ปากบอกกระซิบผู้ช่วยด้านข้างให้นำอุปกรณ์และยาติดมาด้วย

ซ่านจินจื๋อยืนอยู่ที่ประตู ผู้คนที่อยู่ข้างทางรู้สึกแปลกใจเมื่อได้เห็นแบบนี้

อ๋องจิ้งมีความอดทนที่จะอดทนรอแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร

แต่เมื่อได้เห็นยังคงมีทหารแคว้นเอ่อตานบางส่วนยืนอยู่ด้วย ก็เข้าใจได้ และเริ่มพูดคุยนินทา

มีผู้ได้รับบาดเจ็บจากสัตว์ป่าจำนวนมากกว่าสิบคน แม้ว่าจะมีหมอจากจี้ซื่อถางมาคอยช่วยเหลือ แต่ก็ยุ่งกันจนถึงกลางคืน ตลาดข้างทางเงียบสงบ กู้อ้าวเวยนั่งอยู่บนเก้าอี้ ความเจ็บปวดตรงหัวใจอยู่ตลอดเวลาคอยย้ำเตือนนาง ไม่ควรจะผลาญชีวิตที่เหลืออยู่แบบนี้

ถ้วยชาร้อนถ้วยหนึ่งถูกยื่นมาใกล้ปาก

“ข้าจะส่งเจ้ากลับไปที่พักรับรอง” ซ่านจินจื๋อพูดอย่างแผ่วเบา อีกมือหนึ่งก็วางลงบนข้อมือของนางให้นางยื่นมือมารับถ้วยน้ำชา

ซ่านจินจื๋อจิบชาร้อนเข้าไปเล็กน้อย กู้อ้าวเวยเห็นซ่านจินจื๋อยื่นมือเข้ามาหาตัวเอง

ความหงุดหงิดและความวิตกกังวลที่อยู่ภายในใจโล่งขึ้นมาทันที

“ชิงจือน่าจะหลับไปแล้วใช่ไหม”

“ข้าจะไม่ปล่อยให้ซูพ่านเอ๋อเข้าใกล้เขา” ซ่านจินจื๋อพูดออกมาแบบนี้

กู้อ้าวเวยตกใจเล็กน้อย อีกทั้งยังยกมือตัวเองขึ้นมา “ตอบไม่ตรงคำถาม”

“นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้ากังวลอยู่หรือ” ซ่านจินจื๋อพาตัวนางลุกขึ้นยืน แล้วถามกลับไป

นี่เป็นอีกครั้งที่กู้อ้าวเวยไม่พูดอะไร ไม่ว่าซ่านจินจื๋อจะพาตัวเองไปยังตำหนักอ๋องจิ้ง　　

แม้ว่านางจะไม่ได้อยู่เมืองเทียนเหยียน แต่ชิงจือดูเหมือนจะได้รับการดูแลเป็นอย่างดี นอนหลับสบาย กู้อ้าวเวยนั่งอยู่ข้างเตียงสักพัก จากนั้นก็ออกไปอย่างไม่ค่อยสบายใจ　　

“ดึกแล้ว” ซ่านจินจื๋อรั้งนางไว้ก่อนที่จะออกไป “ตั้งแต่คืนนั้นมา เจ้าก็ดูจะยุ่งมาตลอด”　

“ข้าก็มีเรื่องให้ต้องคิดไม่น้อยไปกว่าเจ้า ดังนั้นก็ต้องกังวลเป็นธรรมดา หากเจ้าไม่สบายใจ ข้าจะอยู่ก็ได้” กู้อ้าวเวยถอนหายใจเบาๆ ลูบหน้าผากอย่างแสนจะปวดหัว

นางไม่สามารถปล่อยให้ชิงจือต้องสูญเสียแม่ตั้งแต่อายุยังน้อยได้ แต่นางก็ไม่อาจยืนยันได้ว่านางจะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้　

ละทิ้งความไม่อดทนและความใจร้อนก่อนหน้าออกไป กู้อ้าวเวยได้แต่อยู่อย่างนิ่งสงบ ทุกอย่างจะคลี่คลายลงในระยะเวลาสองปีได้อย่างไร ไหนจะเรื่องการอพยพของคนตระกูลหยุนและทิงเฟิงเก๋อ ยังจะมีเสถียรภาพในตำแหน่งของซ่านจินจื๋อกับอ๋องจงผิง นางยังจะต้องทำตามสัญญาที่ให้กับกุ่ยเม่ยและชิงต้าย

เวลามีไม่เพียงพอ อีกทั้งนางยังไม่ได้มีอำนาจเพียงพอจะจัดการเหมือนเมื่อก่อน　　

นางคิดที่จะตามซ่านจินจื๋อกลับไปยังห้องนอน เพียงแค่ก้าวเข้าไปในห้อง เสียงของผู้หญิงก็ดังขึ้นมาจากบนเตียง　

ซูพ่านเอ๋อในร่างเปลือยเปล่าได้รีบเอาผ้าห่มผืนใหญ่สีขาวคลุมร่างกายไว้ มองไปยังกู้อ้าวเวยอย่างตื่นตกใจ

“รบกวนแล้ว” กู้อ้าวเวยขัดหูขัดตากับภาพฉากนี้มาก

สะบัดเหวี่ยงมือของซ่านจินจื๋อออกไป

ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ นางไม่ควรจะหลงเชื่อซ่านจินจื๋อเลยจริง ๆ มองดูความเป็นไปได้ที่ตนเองคิดและบอกกับเขา!

เทียบกับซูพ่านเอ๋อแล้ว นางไม่เคยจะมีอะไรเลยมาตั้งแต่ไหนแต่ไร

ก่อนที่ซ่านจินจื๋อจะหยุดรั้งนาง นางก็ได้ออกไปก่อนแล้ว

กลับมาถึงที่พักรับรอง เมื่อทหารเวรได้เห็นนางหน้าซีดเซียว หลังจากต้องยุ่งรีบเร่งมาตลอดวันโดยยังไม่ได้กินข้าว จึงรีบพูด “องค์หญิง ข้าจะไปเตรียมอาหารมาให้ท่าน”

“เอาเป็นบะหมี่ร้อน แบบจืดนะ คราวหลังขนมอบไม่ต้องส่งขึ้นมาแล้วนะ” กู้อ้าวเวยประคองหน้าผากตนเองที่กำลังปวดพร้อมสั่งการออกไป

วัตถุดิบยาจำนวนมากถูกนำส่งเข้ามา วันหลังนางคงจะต้องบอกลาสิ่งของอีกจำนวนมาก