บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ - บทที่ 323 ศิษย์น้องเจ้าเล่นนกด้วยหรือ

ทที่ 323 ศิษย์น้องเจ้าเล่นนกด้วยหรือ

“นอกจากจะช่วยให้เข้าร่วมการแข่งขันได้แล้วยังมีประโยชน์อะไร ศิษย์น้อง ข้ารู้สึกว่าผู้ดูแลหวางจงใจหาเรื่องพวกเรา ข้ายังไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าลูกศิษย์ต้องเอาใจผู้อาวุโสในสำนักด้วย แม้ว่าพวกเราจะไม่ใช่ศิษย์ของสำนักศึกษาไท่ชูก็ตามที”ชิงหยู่พูด

จูนจิ่วพลางเดินพลางมองไปยังชิงหยู่ นางยิ้ม เห็นทีชิงหยู่ก็มองว่ามันมีพิรุธ

แต่นี่ไม่ใช่ปัญหา เพราะจะว่าไปหญ้าสวนยิงนั้นมีประโยชน์แก่นาง ฉะนั้นจูนจิ่วจึงไหลตามน้ำตอบตกลงที่จะไปเอาหญ้าสวนยิง นางยกมือขึ้นสะบัดแผนที่ที่อยู่ในมือ “หากไม่ใช่ผู้ดูแลหวางเอ่ยปาก ข้าก็คงไม่รู้ว่าที่นี่มีหญ้าสวนยิง”

“ศิษย์น้องเจ้ายังไม่บอกข้าเลยว่าหญ้าสวนยิงคืออะไร มีประโยชน์อะไร”ชิงหยู่ถาม

ในใจของเขาเหมือนมีกรงเล็บแมวคอยข่วน ทั้งคันทั้งร้อนใจ ชิงหยู่สัมผัสได้ว่า ที่จูนจิ่วรับคำตอบตกลงอย่างง่ายดายเช่นนี้เพราะหญ้าสวนยิง

เห็นชิงหยู่ร้อนใจ จูนจิ่วก็เปิดเผยความลับ “หญ้าสวนยิง ใช้เป็นหนึ่งในส่วนประกอบสำคัญในการกลั่นยาทิพย์ใหญ่ ศิษย์พี่น่าจะรู้ว่ายาทิพย์ใหญ่คืออะไร ”นางพูด มุมปากยิ้มเล็กน้อยแฝงเลศนัย

ชิงหยู่นิ่งอึ้งไป จากนั้นก็เบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ “ยาทิพย์ใหญ่ ยาทิพย์ที่ใช้บรรลุเป็นนักจิตใหญ่”

ในสมัยของห้าสำนักสิบแคว้น ไม่มีนักจิตใหญ่ จนมาถึงที่สำนักศึกษาทั้งสามแล้วถึงได้รู้ว่ามีนักจิตใหญ่ไม่น้อยเลย แต่ล้วนเป็นคนที่มีสถานะและความสามารถอย่างมู่จิ่งหยวนเท่านั้น ส่วนพวกฝู้หลินจ้าน ข้างบนพวกเขายังมีผู้อาวุโสกับเจ้าสำนัก ขอบเขตในการฝึกฝนได้ขยายกว้างขึ้นไม่น้อย ที่นี่เต็มไปด้วยพลังปราณบริสุทธิ์และยังมีให้ความหวังในการบรรลุนักจิตอีกด้วย แต่ถ้าหากคิดจะบรรลุจากนักจิตธรรมดาเป็นนักจิตใหญ่ ต้องมียาทิพย์ใหญ่

เหมือนกับหยุนหนี ที่ยังติดอยู่ที่นักจิตชั้นเก้าไม่สามารถบรรลุได้ นั่นเพราะว่าไม่มียาทิพย์ใหญ่

จูนจิ่ว “อาจารย์ที่จะสามารถกลั่นยาทิพย์ใหญ่ได้ไม่ได้พบเห็นบ่อยนัก ฉะนั้นสำนักศึกษาทั้งสามจึงได้ปกป้องสำนักตันจงหนักหนา แต่จะว่าไปตันจงก็ไม่มีใครมีความสามารถที่จะกลั่นยาทิพย์ใหญ่ได้ ฉะนั้นในห้าสำนักสิบแคว้นจึงมีน้อยคนนักที่จะรู้จักหญ้าสวนยัง แต่แน่นอนว่าต่างก็รู้จักตันจู”

“มีใครไม่รู้จักตันจู แต่ถึงจะเป็นตันจูสำนักศึกษาทั้งสามก็หาไม่ได้ ทำได้เพียงใช้อย่างอื่นทดแทนไป”

จูนจิ่วมองไปยังชิงหยู่ กะพริบตาแล้วหัวเราะ“ข้ามีตันจู ตันจูหนึ่งเม็ดสามารถกลั่นยาทิพย์ใหญ่ได้อย่างน้อยสามเม็ด ได้ยาสวนยิงแล้ว จากนั้นค่อยหายาหลักอีกตัวหนึ่ง ก็จะสามารถเริ่มกลั่นยาทิพย์ใหญ่ได้แล้ว ฉะนั้นยาสวนยิงนี้เพื่อตัวเองแล้ว ก็ควรจะต้องไปเอามาให้ได้”

ชิงหยู่นิ่งอึ้งไป

ศิษย์น้องมีตันจู นั่นเป็นของล้ำค่าที่พบเห็นได้ยากมาก เขาได้ยินมาว่ามีการจดบันทึกว่าไม่พบตันจูมาเป็นเวลาร้อยปีแล้ว ฉะนั้นจึงได้ใช้ยาตัวอื่นทดแทนไปก่อน ขาดเพียงยาหลักสำคัญคือตันจู จึงต้องใช้ยาชนิดอื่นเป็นสิบอย่างจึงจะทดแทนกันได้นิดหน่อย ทำการกลั่นยาทิพย์ใหญ่ที่มีคุณภาพไม่ค่อยดีนัก

แต่เดี๋ยวก่อน นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ชิงหยู่สูดลมหายใจเข้า “ศิษย์น้องเจ้ากลั่นยาทิพย์ใหญ่ได้ด้วยหรือ”

“แน่นอน ถึงตอนนั้นคงต้องให้ศิษย์พี่เป็นคนทดลองยาคนแรก”หรี่ตามองชิงหยู่

จูนจิ่วยิ้ม ชิงหยู่รีบพยักหน้ารับอย่างไม่คิด สามารถช่วยทดลองยาให้ศิษย์น้องได้ถือเป็นเกียรติของเขาแล้ว

เห็นชิงหยู่ตอบรับในทันที รอยยิ้มที่มุมของจูนจิ่วก็ลึกมากขึ้น นางเก็บสายตากลับมา ค่อยๆหรี่ตา ยาทิพย์ใหญ่ไม่เพียงแต่นางเท่านั้นที่ต้องการ มีชิงหยู่ และยังมีพวกหยุนเฉียว เป้าหมายของนางไม่เพียงแต่จะเป็นหนึ่งในสองสำนักสิบแคว้นเท่านั้น แต่นางจะให้เย่ส้าก้าวล้ำกว่าสำนักศึกษาทั้งสาม ยาทิพย์ใหญ่จึงเป็นของจำเป็นมาก

ฉะนั้นนางจึงได้รู้สึกได้ใจมากๆ ตอบตกลงเงื่อนไขของผู้ดูแลหวางอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด หรือจะพูดอย่างถูกต้องก็คือ เป็นเงื่อนไขของคนที่อยู่เบื้องหลังผู้ดูแลหวาง

ไม่ว่าพวกเขาคิดจะขัดขวางการเข้าร่วมการแข่งขันลูกศิษย์ หรือว่ามีแผนการอื่น การพุ่งเข้าไปในกับดักหญ้าสวนยิง หลุมดักนี้นางยินดีจะกระโดดเข้าไป

แผนที่อยู่ในมือ กลับไปเก็บของแล้วออกเดินทางทันที พาเสี่ยวอู่ไปด้วย ซื้อม้าเหงื่อโลหิตสองตัว รีบห้อตะบึงไปยังภูเขาหนาน ก่อนออกเดินทางจูนจิ่วได้คำนวณเวลาแล้ว พวกเขาต้องกลับมาภายในห้าวัน ไม่เช่นนั้นจะไม่ทันการแข่งขันลูกศิษย์

ไม่หยุดพักตลอดทาง ไปถึงภูเขาหนานก็เป็นเวลาเย็นของวันที่สองแล้ว

ใต้แดดเปรี้ยง ชิงหยู่เงยหน้าขึ้นมองเทือกเขาสูงต่ำที่อยู่ตรงหน้า เขาเอ่ยขึ้น “ศิษย์น้อง ภูเขาหนานในแผนที่เป็นลูกไหน”

“ทั้งหมดที่นี่คือภูเขาหนาน ”จูนจิ่วเอาแผนที่ให้ชิงหยู่

ชิงหยู่เอาแผนที่ไปดู รู้สึกอึ้งไปสักพัก เทือกเขาทั้งแถบคือภูเขาหนาน ในแผนที่ถึงตรงนั้นแล้วก็ไม่มีเบาะแสอีกเลย พวกเขายังมีเวลาเหลือแค่สามวัน ในสามวันนี้หากนับรวมเวลาที่ใช้เดินทางกลับพวกเขาก็เหลือเวลาในการตามหาหญ้าสวนยิงอีกแค่หนึ่งวันกว่าๆเท่านั้น แล้วจะเริ่มหาจากที่ไหน

ดูแผนที่ไปมา ชิงหยู่ก็เงยหน้าขึ้นมองภูเขาเตี้ยที่อยู่ตรงหน้า สีหน้าดำคล้ำ “ศิษย์น้อง เห็นทีเราคงต้องพึ่งดวงกันแล้ว”

“ดวง เหมียวๆ ถ้าอย่างนั้นดวงของเจ้านายคงจะดีที่สุดแน่ๆ”เสี่ยวอู่ยืนอยู่บนหัวม้า ร้องเหมียวๆ

จูนจิ่วยิ้ม ยกมือขึ้นลูบหัวเสี่ยวอู่ นางพูดว่า “ดวงก็เป็นปัจจัยสำคัญในการเอาชนะ แต่ว่าศิษย์พี่พวกเราไม่ต้องพึ่งดวงหรอก จะหาหญ้าสวนยิงนั้นไม่ยากเลย ศิษย์พี่เดินตามข้ามาก็พอ”

จูนจิ่วพลิกตัวลงจากม้า แล้วคล้องม้าเอาไว้กับต้นไม้ข้างๆอย่างลวกๆ ข้างหน้าก็คือป่า ขี่ม้าเข้าไปไม่ได้ ชิงหยู่ก็ลงจากม้า เขาเลิกคิ้วมองไปยังจูนจิ่ว

จูนจิ่วพูดต่อว่า “หญ้าสวนยิงเป็น สมบัติดิน ในสมบัติสวรรค์สมบัติดิน เติบโตได้ในเงื่อนไขที่ไม่ธรรมดา หนึ่งในนั้นคือต้องมีน้ำ และน้ำต้องสงบแต่ไม่ใช่น้ำตาย

เงื่อนไขที่สอง ต้องเป็นที่ที่แสงอาทิตย์และแสงจันทร์ส่องถึง เงื่อนไขที่สาม ม้าลายเสือดาวที่เฝ้าหญ้าสวนยิงดุร้ายกว่าปกติ ฉะนั้นยังเป็นที่ๆสัตว์ทิพย์อื่นๆไม่กล้าเข้าใกล้”

“อย่างนี้รัศมีในการค้นหาก็แคบลงมาก หนึ่งคือลำธารหรือแอ่งน้ำ สองเป็นภูมิประเทศแบบเปิดเช่นพวกหุบเขา ส่วนสามนั้น ที่แบบนี้น่าจะมีไม่มาก”ชิงหยู่ลูบคางพลางวิเคราะห์

แต่ว่าตอนที่เขามองเห็นภูเขาหนาน ยังปวดหัวอยู่เลย

แม้ขอบเขตจะแคบลง แต่ภูเขาหนานใหญ่มาก ก็ยังยากอยู่ดี เวลาแค่หนึ่งวันกว่า จะพอหรือ

ตอนที่กำลังปวดหัวคิดอยู่นั้น ชิงหยู่ก็เห็นจูนจิ่วยกมือขึ้น ใต้แสงอาทิตย์มือของจูนจิ่วขาวราวกับหยก ไม่มีความกร้านเลยสักนิด ทั้งอ่อนนุ่มและสวยงาม ชิงหยู่มองอย่างเหม่อลอยจนกระทั่งได้ยินเสียงนกร้อง เขามองไปยังนกไป่หลิง ที่บินมาเกาะอยู่ที่นิ้วของจูนจิ่วอย่างประหลาดใจ

ตามติดมาด้วยเสียงจิ๊บจิ๊บจ๊อกจ๊อก นกมากมายบินมาเกาะอยู่ที่หลังม้า บนพื้น และบนกิ่งไม้ ล้อมไปทั้งสี่ทิศ จำนวนหลายสิบตัว

ชิงหยู่อึ้ง นี่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น ฉากต่อไปราวกับมายากล

จูนจิ่วพูดว่า “ไปหาม้าลายเสือดาว จากนั้นก็มาบอกข้าว่ามันอยู่ที่ไหน ”

จิ๊บจิ๊บจ๊อกจ๊อก พวกนกยังคงส่งเสียงร้อง พยักหน้าเหมือนคนราวกับฟังจูนจิ่วรู้เรื่องก็ไม่ปาน จากนั้นฝูงนกก็กางปีกบินออกไป นกฝูงใหญ่บินไปยังเทือกเขาของภูเขาหนาน

เหมียว เสี่ยวอู่กอดมือของจูนจิ่วเอาไว้อย่างหวงแหน เลียนิ้วที่เพิ่งถูกนกเกาะกุมไป ต้องมีแต่กลิ่นอายของแมวเท่านั้นจึงจะได้

จูนจิ่วลูบเสี่ยวอู่อย่างเอ็นดูรักใคร่ หันกลับไปมองชิงหยู่ที่สีหน้าอึ้งตะลึงไม่หาย

จูนจิ่วเลิกคิ้วยิ้ม “ศิษย์พี่”

“อ่า ศิษย์น้องที่ข้าเห็นฝูงนกเมื่อครู่ พวกมัน เจ้า ศิษย์น้องเจ้าก็เล่นนกด้วยหรือ”