บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ - บทที่119ฆ่าฆ่าฆ่า
บทที่119ฆ่าฆ่าฆ่า
นักฆ่ากลุ่มหมาป่าละโมบพวกนี้เป็นนักฆ่าที่มีระเบียบวินัยฝีมือการฆ่าของพวกมันเก่งกาจยิ่งนัก!พวกมันสามารถโจมตีศัตรูด้วยการลอบฆ่าได้อย่างแม่นยำ
วงล้อมล้อมรอบสองชั้นมือกำดาบที่แหลมคมจ้องจะฆ่าจูนจิ่วด้วยความโหดร้ายหากคนอื่นๆอยู่ข้างๆต้องตกใจจนหน้าซีดตัวสั่นไปแล้วเป็นแน่
นี่แหละถึงจะเป็นกลุ่มหมาป่าละโมบ!
ความโหดร้ายนี้สามารถทำให้คนจำนวนมากตกใจกลัวยิ่งไปกว่านั้นจูนจิ่วคนเดียวที่ต้องรับมือกับนักฆ่าอย่างกลุ่มหมาป่าละโมบแปดคนมนสายตาของคนอื่นนั้นจูนจิ่วต้องตายอย่างแน่นอน
โม่อู๋เยว่หรี่ตาลงเล็กน้อยพร้อมทั้งยิ้มและพูดว่า:“เสี่ยวจิ่วเจ้าจะเซอไพร้ข้าแบบนี้จริงๆเหรอ?”
เปรี้ยง！
เสียงดาบปะทะกันดังขึ้น
จูนจิ่วหยิบป๋ายเย่ขึ้นมาจัดการกับพวกนักฆ่าเสียงโจมตีกันด้วยดาบดังสนั่นนักฆ่าคนนึงลากตัวจูนจิ่วไว้และคนอื่นๆอีกสามคนก็ล้อมรอบเอาไว้อีกด้านหนึ่งก็จ้องมองพร้อมที่จะคร่าชิวิตของนางตลอดเวลา
ตุบ!
จูนจิ่วเอาเท้าเตะนักฆ่าที่อยู่ด้านหลังจากนั้นหันหลังชักดาบของนักฆ่ามานางกระโดดไปเหยียบที่ไหล่ของนักฆ่าจากนั้นก็วิ่งเหยียบที่ไหล่ของพวกมันเป็นวงล้อม
“อย่าให้นางหนีไปได้!”นักฆ่ากลุ่มหมาป่าละโมบหันหลังมาจะฆ่านางทันที
ตึบตึบตึบ
การต่อสู้เป็นไปด้วยความโกลาหลแต่ในสายตาของโม่อู๋เยว่และเหลิ่งยวนนั้นเห็นได้ชัดเจนว่าจูนจิ่วสามารถรับมือกับพวกมันได้แต่ในขณะเดียวกันเหลิ่งยวนมีความกังวลเป็นเล็กน้อย:“ท่านอาจารย์สถานการณ์แม่นางจูนตอนนี้เห็นท่าไม่ดีแล้วพวกเราจะไม่ลงมือจริงๆเหรอ?”
“ม๊าวม๊าว!”เสี่ยวอู่ก็ใจร้อนเช่นกันโม่อู๋เยว่เจ้าจะไม่ช่วยเจ้านายข้าเหรอ?
เสี่ยวอู่กำลังจะเข้าไปช่วยเจ้านายตนเองแต่กลับโดนโม่อู๋เยว่ดึงคอเอาไว้แล้วโยนไปให้เหลิ่งยวน
โม่อู๋เยว่พูดขึ้นว่า:“เจ้าเข้าไปก็ทำให้วุ่นวายเปล่าๆ”
“ม๊าวม๊าวม๊าว!”แต่ก็ไม่คสรที่จะยืนดูอยู่เฉยๆแบบนี้นะ!ปล่อยข้านะไอ้บ้า!
เป้าหมายหลักของกลุ่มหมาป่าละโมบคือจูนจิ่วนักฆ่าอีกสามคนจ้องเขม็งไปที่โม่อู๋เยว่และเหลิ่งยวนแถมยังมีผู้นำนักฆ่าอีกคนหนึ่งหากพวกเขาลงมือพวกมันก็พร้อมที่จะฆ่าได้เช่นกัน
โม่อู๋เยว่ไม่มองพวกมันเลยสายตาจ้องไปที่จูนจิ่วเท่านั้น
ดูเหมือนว่าตอนนี้จูนจิ่วจะตกอยู่ในอันตรายแล้ว
รอบๆด้านถูกล้อมรอบไปด้วยพวกนักฆ่ามองไม่เห็นทางออกเลยคมดาบของนักฆ่าเต็มไปด้วยเลือด
จูนจิ่วร่นตัวถอยหลังอันตรายเข้ามาใกล้นางเรื่อยๆ
นางไม่ลุกลี้ลุกลนแต่อย่างใดสายตายังคงเต็มไปด้วยความเยือกเย็นและโหดร้ายนางสะบัดเข็มสีเงินออกมาสองสามอันนางใช้อาวุธลับอย่างไม่คาดคิดนักฆ่ากลุ่มหมาป่าละโมบต่างพากันหลบแต่สุดท้ายร่างของนักฆ่าสองคนก็โดนเข็มเงินของเธอ
นักฆ่ากลุ่มหมาป่าละโมบถูกฝึกฝนกันมาเป็นอย่างหนักอาวุธที่พวกมันใช้นั้นล้วนแต่ดีทั้งหมดพวกมันถูกแช่ในอ่าสมุนไพรมานับพันอ่างตั้งแต่เด็กๆจึงทำให้ร่างกายต้านทานกับความเจ็บปวดได้อย่างดีด้วยเหตุนี้กลุ่มหมาป่าละโมบเท่านั้นที่ทำได้
และตอนนี้นักฆ่าที่โดนเข็มเงินของนางไม่มีการตอบสนองแต่อย่างใดแค่โดนในวินาทีแรกพวกมันก็ล้มลงไปในทันที
เมื่อนักฆ่าคนอื่นๆเห็นเข้าก็ต่างพากันตกใจเป็นอย่างยิ่งเป็นไปไม่ได้!ร่างกายของพวกมันมันได้อาบสมุนไพรมาอย่างดีร่างกายแข็งแกร่งมากต่อให้โดนยาพิษที่ร้ายแรงก็สามารถทำให้ล้มลงไปแบบนี้ได้!
เมื่อเห็นพวกมันนิ่งอึ้งไปแบบนี้แล้วสายตาของจูนจิ่วก็แคบลงในทันที
โอกาสมาแล้ว!
มือข้างหนึ่งยื่นไปเอาป๋ายเย่โยวยิ่งอยู่ในกำมือจูนจิ่วกระโดดตัวออกไปนักฆ่าปีศาจอย่างนั้นเหรอ?เดี๋ยวมาดูกันว่าที่แท้ใครกันแน่ที่เป็นนักฆ่าตัวจริงจูนจิ่วเผยความเก่งกล้าสามารถออกมาแตกต่างอย่างกับเป็นคนละคน
ก่อนหน้านี้นางถูกบีบบังคับด้วยนักฆ่าที่ล้อมรอบเป็นสองชั้นไม่มีทางตั้งตัว
แต่ตอนนี้ฝีเท้าของจูนจิ่วนั้นเร็วมาก!โยวยิ่งลอยไปมาที่นิ้วของนางอย่างสวยงามและไม่มีใครกล้ากับกริชสั้นที่แหลมคมอันนี้
จูนจิ่วทำลายอย่างฉับพลันและสถานการณ์ก็เปลี่ยนไปในทันที!
ฉึก!
ดาบของนักฆ่าย้อนกลับมาหาตัวทันทีฝีเท้าของจูนจิ่วนั้นเร็วมากนางปรากฏตัวอยู่ข้างหลังนักฆ่าอีกคนและง้างโยวยิ่งในมือฆ่าทันทีฉึก!
กริชตัดเอ็นนักฆ่าขาดลงจากนั้นนางก็หันหลังกระโดดไปยืนบนไหล่ของนักฆ่าและวิ่งบนไหล่ของนักฆ่าทีละคน!
ฉึก!
ร่างของนักฆ่าชนกันไปมาพวกมันผลักตัวกันออกพอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีโยวยิ่งก็อยู่ตรงหน้าของพวกมันแล้ว
อ๊า!เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น
โยวยิ่งแทงเข้าไปร่างของพวกมันก็ร่วงลงพื้นในทันที
สายลมพัดมาจากทางด้านหลังจูนจิ่วยิ้มมุมปากขึ้นโยวยิ่งได้ตัดคอพวกนักฆ่าเลือดพุ่งกระจายอย่างดุเดือดจูนจิ่วหายตัวไปเหลือเพียงแค่นักฆ่าที่นางได้ฆ่าลงและนักฆ่าคนอื่นๆที่บาดเจ็บและล้มลง
จูนจิ่วไม่ตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อยแต่ตอนนี้กลุ่มหมาป่าละโมบเริ่มตื่นตระหนกแล้ว!
เป็นไปได้ยังไง!
พวกมันแปดคนกับจูนจิ่วเพียงคนเดียวเดิมทีแล้วชัยชนะต้องเป็นของพวกมันแน่นอนแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นแบนี้ไปได้อย่างไร?
พวกมันไม่รู้ว่าตอนแรกที่พวกมันล้อมรอบจูนจิ่วนั้นจูนจิ่วรอจะเล่นงานพวกมัน
ไม่ว่านักฆ่าจะเก่งแค่ไหนฝีมือจะดีแค่ไหนช่วงหลายปีที่ผ่านมาทำให้พวกมันได้ใจ!พวกมันคิดว่าไม่มีใครสู้พวกมันได้แล้วแต่นี่คือจุดอ่อนของพวกมันซึ่งนางจับจุดอ่อนตรงนี้ได้
นี่เป็นการฆ่าที่สวยงามที่สุด!ทุกคนต่างก็พากันตกตะลึง
ความเร็วของจูนจิ่วนั้นทำให้ทุกคนทึ่งมากคนหนึ่งคนสามารถต่อสู้กับนักฆ่าได้ถึงแปดคนนั้นมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจูนจิ่วแก้ไขปัญหานี้คนเดียวทุกคนทึ่งในความสามารถของจูนจิ่วตอนนี้เหลือนักฆ่าอยู่เพียงแค่สี่คนเท่านั้น
ภายในเวลาอันสั้นนี้จูนจิ่วได้จัดการไปแล้วครึ่งหนึ่ง!พวกมันล้วนแต่เป็นนักจิตชั้นต่ำสุดและยังมีนักจิตชั้นสองด้วยเป็นนักจิตชั้นเดียวกับจูนจิ่วพอดี
เหลิ่งยวนนิ่งอึ้งไปพูดออกมาอย่างยากลำบากว่า:“จูนจิ่วทำได้ยังไง?”
โม่อู๋เยว่ยิ้มมุมปากทั้งปลื้มและดีใจ:“หัวเราะทีหลังดังกว่าตอนนี้เข้าใจหรือยังล่ะ?”
“พลังมันแตกต่างกันมากมันไม่ง่ายเลยที่จะต่อสู้กลับ!แต่ทำไมข้ารู้สึกว่าแม่นางจูนเหมาะกับการเป็นนักฆ่ามากกว่าพวกนักฆ่ากลุ่มหมาป่าละโมบนั้น?”
เหมาะเป็นนักฆ่ามากกว่าพวกมันเหรอ?
โม่อู๋เยว่ยิ้มเสี่ยวจิ่วดูเหมือนเป็นนักฆ่ามากกว่าพวกนักฆ่าเหล่านั้นเสียอีกแต่จริงๆแล้วนางเป็นคนที่โดนรังแกมาตลอดแต่ตอนหลังนางเปลี่ยนไปเยอะมากเขาพบว่านางเปลี่ยนไปจริงๆก็ตอนที่เขาได้มาเจอกับจูนจิ่วอีกครั้งนี่แหละ
โม่อู๋เยว่ไม่ได้พูดอะไรเขามองออกตั้งแต่แรกแล้วจิตที่ไม่มั่นคงนั้นสามารถรวบรวมให้เข้ากันได้
เขาไม่พูดและไม่คิดจะบอกให้คนอื่นรู้ด้วยนี่เป็นความลับระหว่างเขากับเสี่ยวจิ่วเขารู้ว่าจิตที่ดึงดูดเขาได้มีเพียงแค่คนเดียวนั่นก็คือเสี่ยวจิ่ว
เมื่อร่างของจูนจิ่วปรากฎขึ้นนักฆ่ากลุ่มหมาป่าละโมบแต่ละคนก็ต่างพากันกลัวผู้นำกลุ่มหมาป่าละโมบก็เป็นกังวลเขาพูดกับจูนจิ่วว่า:“อุบายบางอุบายข้าก็ดูว่าเจ้าจะอยู่ในมือข้าได้นานแค่ไหน!”
พลังของนักจิตชั้นหกปรากฏขึ้นผู้นำโกรธมากแต่กลับย่างเท้าเข้ามาอย่างช้าๆด้วยความอ่อนแรงและคุกเข่าลงต่อหน้านาง