บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 10

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 10

หากเสียงนาฬิกาปลุกไม่ดังในเช้าวันรุ่งขึ้น เมเดลีนคงไม่สามารถตื่นได้ด้วยตัวเอง

ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว เมื่อนึกถึงทุกการกระทำ และคำพูดในสภาพเมาหัวราน้ำกับเขา

เธอไปที่สำนักงานในเวลาต่อมาด้วยอาการเหม่อลอย เธอไม่สามารถลบภาพของเจเรมี่ในหัวได้

เป็นเวลาร่วม 12 ปี คงเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะยอมสละความรักที่ลึกซึ้งนี้ไปในเวลาเพียงวันเดียว

เธอสัมผัสท้องแบนราบของเธออย่างเหม่อลอย ถ้าเป็นไปได้เธอต้องการให้เด็กมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ

“ดิ้ง!”

เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น ทำให้เธอกลับมาสู่ความเป็นจริง

เธอเหลือบไปมองมัน และเห็นว่ามันเป็นข้อความมาจากเจเรมี่!

หัวใจของเมเดลีนเริ่มเต้นเร็วอย่างผิดจังหวะ มือของเธอเริ่มสั่นเมื่อเธอเปิดข้อความ

สิ่งแรกที่เมเดลีนเห็นคือภาพถ่าย มันเป็นภาพถ่ายของเมเดลีนและเมเรดิธ มันถูกถ่ายขึ้นเมื่อตอนที่เธอเป็นถูกรับเป็นลูกบุญธรรมของตระกูลครอว์ฟอร์ด

ในภาพนั้นเมเรดิธสวมชุดราคาแพง แสงสาดส่องกระทบลงมาบนใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของเธอ และเธอช่างดูเหมือนกับเจ้าหญิงที่ไม่มีใครแตะต้องได้ เธอดูสง่างามและสมบูรณ์แบบมาก ในทางกลับกัน เมเดลีนเองสวมชุดสีขาวอมเทาเธอดูต่ำต้อยราวกับลูกเป็ดขี้เหร่ในมุมมืด

ด้านล่างรูปภาพมีข้อความของเจเรมี่ เมื่อเธออ่านเนื้อหาของมันอุณหภูมิที่ปลายนิ้วก็ลดต่ำลงทันที

‘เมเดลีน มองไปที่เมเรดิธแล้วมองดูตัวเองสิ ผู้หญิงไร้ยางอายและชั้นต่ำอย่างเธอมีคุณสมบัติอะไรในการเป็นภรรยาของฉันบ้าง? ’

คำพูดนั้นแทงทะลุเข้าไปในดวงตาเธอราวกับมีดที่ทำจากน้ำแข็ง มันช่างสะเทือนใจและไม่สบอารมณ์

เธอนึกถึงฤดูร้อนเมื่อ 12 ปีก่อน เธอไม่สามารถจัดการกับความร้ายกาจ และความแค้นที่เจเรมี่มีต่อเธอในตอนนี้ได้เลย

‘เจเรมี่ คุณเคยบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ใจดีและน่ารักที่สุดเท่าที่คุณเคยพบมา คุณบอกว่าคุณจะรับฉันเป็นเจ้าสาวของคุณ เพื่อที่คุณจะได้อยู่กับฉันตลอดไป แต่ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น?’

หัวใจของเมเดลีนเต้นเร็วมาก เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถปล่อยสิ่งนี้ไปได้

เธอตอบกลับเขาทันที “เจเรมี่ ฉันรู้ว่าคุณมีอคติกับฉัน แต่ตอนนี้ฉันกำลังท้อง ได้โปรดให้โอกาสฉันรักคุณ และให้โอกาสลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์ได้ไหม?”

หลังจากส่งข้อความไปเธอก็รู้สึกกังวลและกระวนกระวายใจ เธอเฝ้ารอคอยคำตอบของเขา

เธอสงสัยว่าเจเรมี่จะมีความสุขไหมถ้าเขารู้ว่าเธอมีลูกของเขา เขาจะตั้งตารอที่จะเห็นเด็กเกิดมาหรือไม่?

ภายในพริบตาจินตนาการของเธอก็ถูกทำลายลง

เจเรมี่ตอบข้อความของเธอเพียงสามคำว่า “ไม่มีทาง”

ราวกับว่าหัวใจของเธอถูกกรีดด้วยเครื่องมืออันแหลมคม ก่อนที่ความเจ็บปวดของเธอจะเริ่มบรรเทาลง เจเรมี่ได้ส่งข้อความอีกครั้งว่า ‘เมเดลีน ฉันกำลังเตือนเธอ เมเรดิธเท่านั้นที่มีสิทธิ์ให้กำเนิดลูกของฉัน คนไร้ยางอายอย่างเธอควรเซ็นใบหย่าทันทีแล้วเอานรกบ้า ๆ นี้ไปให้พ้นฉัน! ถ้าเธอไม่เซ็น ฉันจะฆ่าเด็กคนนั้นด้วยมือของฉันเอง’

เลือดในร่างกายของเมเดลีนแข็งตัวทันที คำพูดที่หนักแน่นเหล่านั้นเต็มไปด้วยความอัปยศอดสูและมันเหมือนกับว่าเขากำลังย่ำยีเธอความเจ็บปวดให้ฝังลึกถึงกระดูก แต่นี่ก็ทำให้เมเดลีนเริ่มตระหนักได้แล้วว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีค่าพอ เขาไม่สมควรได้รับความรักจากเธออีกต่อไป

…

ในอีกด้านหนึ่ง เมเรดิธได้ลบข้อความทั้งหมดที่เธอส่งเมื่อกี้ทิ้ง

มือของเธอเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แม้ว่าการกระทำนั้นจะจบลงแล้วก็ตาม

เธอกลัวว่าเธอจะทิ้งร่องรอยไว้ให้เจเรมี่พบความจริง

เมื่อสองปีก่อน เธอเข้าไปรื้อค้นห้องของเมเดลีนจนกระจัดกระจายและได้พบไดอารี่ของมาเดลี ในนั้นมีลายเซ็นของเจเรมี่อยู่บนบันทึกนั่น วันที่ระบุไว้เมื่อสิบปีที่แล้ว

เห็นได้ชัดว่าเมเดลีนและเจเรมี่เคยพบกันเมื่อสิบปีก่อน มันไม่ใช่แค่นั้น แต่พวกเขายังมีข้อตกลงอันแสนหวานชื่นในสมุดเล่มนั้นด้วย

ในตอนนั้นเมเดลีนไม่ได้ใช้ชื่อเมเดลีน และเจเรมี่เองก็จำเธอได้แค่ว่าเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ทำข้อตกลงกับเขา ด้วยเหตุนี้เธอจึงสามารถใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ตรงหน้าได้

ประตูกระจกระบบอัตโนมัติถูกเปิดออก และร่างสูงของเจเรมี่ก็ได้ปรากฏขึ้นที่ประตู เมเรดิธนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาสีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที เธอรีบลุกขึ้นและวางโทรศัพท์ของเจเรมี่ไว้ที่เดิมราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น