บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 1013
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1013
เมเดลีนคลายกำปั้นและล้างมืออย่างเฉยเมย
แต่ลาน่าก็ยังไม่หยุดที่จะยั่วยุอีกฝ่าย “เจเรมี่มีเสน่ห์นะ ฉันไม่เคยมีความสุขขนาดนี้มาก่อน ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วล่ะ ว่าทำไมเธอถึงยอมใช้ชีวิตอย่างไร้ศักดิ์ศรีเพื่อให้เขาแต่งงานกับเธอ
“แต่ไม่ใช่กับฉันเอวลีน ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่เขามาหาฉันเอง”
ลาน่าเอ่ยด้วยความภูมิใจ แล้วยิ้มเยาะเย้ย เมื่อเห็นว่าเมเดลีนไม่ตอบสนอง “คิดว่าล้อเล่นเหรอเอวลีน? ถ้าไม่เชื่อก็ไปดูได้นะ ตรงไหล่เขายังมีรอยกัดของฉันเมื่อคืน! ฮ่า ๆ …อั่ก”
ลาน่าหัวเราะชอบใจ โดยไม่คาดคิดว่าเมเดลีนจะเข้ามาบีบคอเธอไว้ด้วยสายตาดุดัน
“ความอดทนของฉันมีจำกัดนะ ลาน่า จอห์นสัน ถ้าเป็นลูก ๆ ของฉัน ฉันคงยอมและใจเย็นได้ทุกอย่าง แต่อย่าทำให้ฉันไม่พอใจไปมากกว่านี้ เธอไม่รู้หรอกว่าฉันทำอะไรได้บ้าง ถ้ารู้ว่าอะไรดีต่อตัวเองก็เลิกคุยโม้ต่อหน้าฉันได้แล้ว”
รังสีน่ากลัวของเมเดลีนท่วมท้นออกมา
“เจเรมี่กับฉันหย่ากันแล้ว เขาจะอยากใช้เวลาไปกับใครก็ไม่เกี่ยวกับฉัน ถ้าชอบเขามากก็รักษาเขาไว้ให้ดีละกัน เพราะฉันไม่ต้องการเขาแล้ว!”
เมเดลีนปล่อยมือออกจากลาน่า เมื่อคำเตือนสุดท้ายจากเธอสิ้นสุดลง
ลาน่ารู้สึกโมโหและพยายามจะโจมตีเมเดลีนจากด้านหลัง แต่เมเดลีนก็หลบได้อย่างว่องไว สามารถยกมือขึ้นมาโต้กลับ
ในขณะที่เมเดลีนกำลังโต้กลับ มืออุ่นอันคุ้นเคยก็คว้ามือของเธอไว้กลางอากาศ
ความอบอุ่นจากฝ่ามือเป็นสิ่งที่เธอไม่มีวันลืม
เมเดลีนหันไปหาชายที่จับข้อมือของเธอเอาไว้ เจเรมี่
เมื่อเห็นอย่างนั้นลาน่าก็มีความสุข แต่ก็แสดงสีหน้าว่าเจ็บปวดพลางเดินเข้าไปหาเจเรมี่ “มันจะทำร้ายฉันอีกแล้วค่ะ เจเรมี่”
เจเรมี่มองเมเดลีนแล้วเอ่ยถาม “ทำร้ายแฟนผมทำไมครับ คุณมอนต์โกเมอรี?”
‘แฟนงั้นเหรอ’
คำพูดนี้ลอยเข้าหูของเมเดลีนและลาน่า
ลาน่าทั้งตะลึงและมีความสุข
ส่วนเมเดลีนเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ทว่ากลับรู้สึกเย็นยะเยือกเข้าที่หัวใจ
สายตาสวยจับจ้องไปที่เจเรมี่ขณะที่เอ่ยอย่างเหยียดหยาม “แล้วถ้าฉันทำร้ายเธอล่ะ? คุณจะตบฉันเพื่อแฟนตัวเองไหมล่ะ คุณวิทแมน?”
“…” สีหน้าของลาน่าสลดลง ขณะที่หันไปสร้างปัญหามากขึ้นโดยพูดเสียงอ่อนว่า “ดูเธอสิคะ เจเรมี่ นี่มันมากเกินไป…”
เจเรมี่ชำเลืองมองลาน่า แล้วหันกลับมาที่เมเดลีน “ในฐานะอดีตสามีภรรยา ผมขอโทษแทนแฟนของผมที่ทำให้คุณขุ่นเคืองใจ”
เมเดลีนรู้สึกผิดหวังอย่างมากกับคำตอบ
เธอดึงแขนตัวเองกลับ “คำขอโทษจะเพียงพอกับการตายของคนตั้งสองคนได้ยังไง? คุณประเมินตัวเองสูงเกินไป หรือคุณประเมินฉันต่ำไปกันแน่ เจเรมี่?”
เมเดลีนหันหนีและเดินจากไป
ริมฝีปากสีแดงของลาน่าคลี่ยิ้มด้วยความพึงพอใจ
เธอไม่คาดคิดว่าจู่ ๆ เจเรมี่จะเรียกเธอว่าแฟน
ดูเหมือนว่าเธอจะคิดถูกที่เลือกใช้ยาพิษที่ออกฤทธิ์ช้า ตอนนี้เจเรมี่ถูกควบคุมอย่างง่ายดายทีเดียว
ไรอันซึ่งกำลังสั่งอาหารที่โต๊ะมองเห็นเมเดลีนรีบเดินออกไปด้วยสีหน้าเศร้า เขาจึงหันไปมองที่ห้องน้ำโดยไม่รู้ตัว เขาเห็นเจเรมี่และลาน่าทยอยเดินตามกันออกมา