บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 1017

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1017

เพราะไม่รู้ว่าเป็นใคร เมเดลีนจึงเปิดไฟฉายในโทรศัพท์แล้วส่องไปทางที่เธอได้ยินเสียงฝีเท้า “ใครน่ะ?”

เมเดลีนถาม ทว่ากลายเป็นหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานด้านหลังเธอระเบิดจนเศษกระจกกระจายไปทั่ว

เธอกรีดร้องตามสัญชาตญาณแล้วก็ได้ยินเสียงกระจกระเบิดอีกครั้ง

“ระวัง!” เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นอย่างกังวลที่ข้างหูของเธอ

เมเดลีนไม่มีโอกาสมองคนคนนั้น ในตอนนั้นเธอพบว่าตัวเองถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดอันอบอุ่นและแข็งแกร่ง โดยมีกลิ่นหอมจากน้ำหอมโชยเข้าจมูกของเธอ

แม้จะไม่ใช่กลิ่นที่คุ้นเคย แต่เมเดลีนก็รู้สึกว่านี่ไม่ใช่กลิ่นใหม่เช่นกัน

เสียงระเบิดหยุดลงหลังจากนั้นไม่นาน

แต่ไฟของอาคารก็ยังคงดับอยู่

“คุณไม่เป็นไรนะ เอวลีน?”

ตอนนั้นเองที่เอวลีนรู้ว่านั่นคือไรอัน

เธอส่ายหน้าและจ้องมองไปที่หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานที่พังลง พวกเขาอยู่บนชั้น 28 ดังนั้น ลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างที่แตกจึงแรงมากและเป็นอันตราย

แต่ทำไมจู่ ๆ หน้าต่างถึงแตกเองโดยไม่มีเหตุผล? และแน่นอนว่ากระจกพวกนี้ก็แทบจะไม่ใช่กระจกทั่วไป

“มือคุณมีเลือดออก ต้องเป็นเพราะเศษกระจกแน่ ๆ ” เสียงของไรอันทำให้เมเดลีนหลุดจากความคิดที่ล่องลอยของเธอ

ด้วยแสงจากโทรศัพท์ของเธอ เมเดลีนจึงเห็นว่ามีบาดแผลเลือดออกที่หลังมือขวาของตัวเอง

“รอตรงนี้นะ” จากนั้นไรอันก็เดินไปหาชุดปฐมพยาบาลและกลับมาอย่างรวดเร็ว “ห้ามเลือดก่อน ผมจะทำความสะอาดและทำแผลให้คุณก่อน”

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนในขณะที่ฝ่ามืออุ่น ๆ ของเขาจับมือของเมเดลีนไว้แล้วเริ่มรักษาบาดแผลให้เธอด้วยความคุ้นเคย

หญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด เธอไม่ส่งเสียง แต่ไรอันก็พอจะรับรู้ได้อยู่ดี เพราะอย่างนั้นสัมผัสของเขาจึงอ่อนโยนยิ่งขึ้น “เดี๋ยวก็เสร็จแล้วนะ”

“ค่ะ” เมเดลีนยิ้มและถามด้วยความสงสัย “คุณทำให้ฉันนึกถึงหมอเลยนะ คุณเคยเรียนการปฐมพยาบาลมาก่อนหรือเปล่าคะ?”

ไรอันชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “ผมเรียนแพทย์มาบ้างตอนเข้ามหาวิทยาลัย”

บาดแผลถูกจัดการเสร็จทันทีที่เขาพูดจบ

“ในช่วงสองสามวันนี้พยายามอย่าให้แผลเปียกนะครับ คุณลงไปข้างล่างก่อนดีกว่า ตรงนี้ดูไม่ปลอดภัยเอาซะเลย”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” เมเดลีนหันกลับไปเพื่อจะหยิบกระเป๋าจากเก้าอี้

ทว่าไรอันกลับดึงเธอไว้ “เดี๋ยวผมหยิบให้เอง”

เขาเดินไปหยิบกระเป๋าให้เธอพลางจ้องมองเศษแก้วทั่วพื้น

“ไปกันเถอะค่ะ ไรอัน ฉันรู้สึกว่าที่นี่ไม่ค่อยปลอดภัย”

“ครับ” เขาเดินกลับไปหาเมเดลีนด้วยกระเป๋าในมือ ชายหนุ่มใช้โทรศัพท์ส่องทางแล้วพาเธอเดินออกไป

เมเดลีนเดินตามเขาไป แล้วบังเอิญเหยียบเศษแก้วเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะเธอสวมรองเท้าส้นสูงทำให้เธอลื่นไปเล็กน้อย

ไรอันเอื้อมมือไปจับไหล่ของเมเดลีนไว้ในทันทีเพื่อประคองร่างที่โงนเงนไปมาของเธอให้มั่นคง

“ขอบคุณค่ะ ” เมเดลีนถอนหายใจอย่างโล่งอก

ไรอันยื่นมือให้เธอ “เดินไปพร้อมผมดีไหมครับ?”

แม้ในความมืด แต่เมเดลีนก็มองเห็นความจริงใจของเขาชัดเจนและพยักหน้า ก่อนจะวางมือของเธอลงบนฝ่ามือของไรอัน

ไรอันยิ้มอย่างอบอุ่นและจับมือเธอไว้แน่น ความอบอุ่นจากฝ่ามือของเขาแผ่ไปถึงหลังมือของเธอ

อบอุ่น

มันอบอุ่นมาก

เนื่องจากไฟฟ้าดับกระทันหัน พวกเขาจึงไม่สามารถใช้ลิฟต์ได้

ด้วยเหตุนี้ไรอันจึงจับมือเมเดลีน ขณะที่เดินลงบันไดไปอย่างระมัดระวัง

ใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่พวกเขาจะออกจากอาคารได้ในที่สุด แต่ไฟฟ้าก็ยังไม่กลับมา

เมเดลีนตัดสินใจโทรหาผู้จัดการ ซึ่งเขาก็ตอบกลับมาว่าเกิดปัญหาที่ไม่ทราบสาเหตุกับกล่องฟิวส์ของอาคาร ขณะนี้พวกเขากำลังพยายามแก้ไขอย่างเต็มที่

เมเดลีนจึงไม่ได้ถามอะไรอีกและวางสายก่อนจะหันไปขอบคุณไรอัน แต่ดูเหมือนเขาจะเข้าใจเธอและพูดขึ้นก่อน