บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 1019

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1019

เมื่อมองมือของไรอันที่ยื่นมา หญิงสาวก็อดที่จะคิดถึงเจเรมี่ไม่ได้

เธอต้องทำอย่างไรเพื่อตัดผู้ชายคนนั้นออกจากความคิดและชีวิตของเธอให้เด็ดขาดสักที?

หรือเธอควรจะพาตัวเองไปสู่ความรู้สึกใหม่ ๆ ดี?

“ชีวิตไม่ใช่การเดินทางอันราบรื่น เอวลีน คุณต้องให้โอกาสตัวเองได้เริ่มต้นใหม่นะ แล้วคุณก็ควรให้โอกาสคนที่ห่วงใยคุณด้วยเช่นกัน”

ไรอันเอื้อมมือไปหาเมเดลีน

แต่ก่อนที่มือของเขาจะสัมผัสเธอ เสียงเย้ยหยันก็ดังขึ้นขัดจังหวะ

“หึ มีแขกมากมายรอคุณอยู่ข้างนอกนะคะ คุณมอนต์โกเมอรี คุณยังเอาเวลามาจู๋จี๋กับผู้ชายอยู่ตรงนี้งั้นเหรอ? ฉันก็พอจะรู้หรอกนะ ว่างานการกุศลนี่จัดขึ้นเพื่อสร้างภาพก็เท่านั้น”

เมเดลีนและไรอันมองลาน่าเดินเข้ามาหาพวกเขาในชุดราตรีสุดเย้ายวน

และเจเรมี่ วิทแมนก็ยืนอยู่ข้างเธอ

เมเดลีนไม่ได้เจอเจเรมี่อีกเลยหลังจากที่เธอเลิกรากับเขาที่ริมหาดในเอพริลฮิลล์

แต่เขาก็มาอยู่ที่นี่ มาร่วมงานกาล่าการกุศลโดยมีลาน่าอยู่ในอ้อมแขน

เมเดลีนเบนสายตาอย่างเย็นชาและหันไปหาลาน่า “เจ้าของงานไม่ได้ส่งคำเชิญ ใครอนุญาตให้เธอเข้ามาในงานไม่ทราบ?”

“ที่คุณพูดก็ถูกนะ แต่เจ้าของงานดันส่งบัตรเชิญใบหนึ่งมาที่วิทแมน คอร์ปอเรชั่น ไม่ใช่เหรอครับ?” เจเรมี่เอ่ยปาก ดวงตาดอกท้อของเขามองมาที่เมเดลีนอย่างเยือกเย็นราวกับคนที่ไม่รู้จักกัน

ลาน่าขยับยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “ได้ยินไหมคุณมอนต์โกเมอรี? แฟนของฉันได้รับเชิญจากเจ้าของงาน ในฐานะแฟนของเขาฉันก็มีสิทธิ์ที่จะเข้าร่วมด้วยใช่ไหมคะ?”

“แล้วแต่เธอแล้วกัน” เมเดลีนโต้กลับโดยไม่มีความยับยั้งชั่งใจ “แต่นี่เป็นงานกาล่าการกุศล แขกที่มาร่วมงานล้วนเป็นคนใจบุญและรักเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน แล้วเธอล่ะ? ทั้งเลวทรามและชั่วร้าย”

“…” รอยยิ้มของลาน่าหุบลงทันทีเมื่อเธอหันไปหาเจเรมี่ “ฉันคิดว่าอดีตภรรยาของคุณยังมีความรู้สึกต่อคุณนะ เจเรมี่ ไม่งั้นเธอจะพูดแบบนี้กับฉันได้ยังไง?”

“งั้นเหรอ?” เจเรมี่คลี่ริมฝีปากเป็นรอยยิ้มดึงดูดใจ ขณะที่เขารับรู้ได้ถึงความเยือกเย็นของเมเดลีน “ผมน่าดึงดูดขนาดนั้นเลยเหรอ เอวลีน? ผมทำร้ายคุณครั้งแล้วครั้งเล่า แต่คุณก็ยังสนใจผมอยู่เหรอ?”

เมเดลีนไม่เคยคาดคิดมาก่อน ว่าจะได้ยินคำพูดแดกดันเช่นนี้ออกมาจากปากของเจเรมี่ หลังจากจ้องมองชายคนนั้นด้วยแววตาเมินเฉย เธอก็หันไปยิ้มให้ไรอันอย่างอ่อนโยน “รีบกลับไปที่ห้องโถงกันเถอะค่ะ”

ไรอันตอบกลับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนและเดินตามเมเดลีนออกไป

ลาน่าจับจ้องไปที่สองร่างที่เดินจากไปอย่างเคียดแค้น ก่อนจะละมือที่จับแขนเจเรมี่ออก “ฉันจะไปโทรศัพท์นะคะ”

เจเรมี่พยักหน้าอย่างเย็นชาและหันไปมองเมเดลีนที่เดินจากไป

เธอสวมชุดราตรีสีน้ำเงินเข้ม พร้อมด้วยผมยาวที่มันไว้หลวม ๆ ลำคอระหงประดับด้วยอัญมณีสีฟ้าที่แม้จะดูบอบบาง แต่ก็ยังคงความสง่างามไว้ ทั้งยังช่วยเสริมให้เสื้อผ้าและการแต่งหน้าของเธอดูงดงาม

เธอทำให้เขานึกถึงท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ส่องแสงระยิบระยับ แต่ยังดูสบายตา

เจเรมี่รู้สึกหัวใจเต้นแรง ขณะที่เขาเริ่มหลงใหลในตัวเธอที่ถอยห่างออกไป

เขาบอกไม่ได้อีกต่อไปว่ามันเป็นพิษที่ออกฤทธิ์ช้า หรือหัวใจของเขากันแน่ที่ทำให้รู้สึกเจ็บปวด

เมเดลีนกลับไปที่ห้องโถงจัดเลี้ยง ซึ่งทุกคนกำลังคุยกันอย่างมีความสุขภายใต้แสงไฟที่ส่องประกาย

พวกเขาได้ระดมทุนสะสม 80 ล้านดอลลาร์ สำหรับเด็กในพื้นที่ยากจน

เพื่อนของฌอนและเอโลอิสผู้ล่วงลับต่างชื่นชมทักษะของเมเดลีน ขณะที่พวกเขาก็แสดงความเสียใจต่อการสูญเสียฌอนและเอโลอิสไปด้วยเช่นกัน

ตอนที่เมเดลีนกำลังถ่ายรูปกับสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีที่มีชื่อเสียงสองสามคนอยู่ จู่ ๆ พนักงานที่รับผิดชอบด้านเงินทุนของงานกาล่าก็รีบวิ่งมาหาเธอ

“เกิดเรื่องแล้ว คุณมอนต์โกเมอรี”

เมเดลีนและไรอันมองหน้าดันก่อนจะเดินไปด้านข้าง “เกิดอะไรขึ้น?”

“เราระดมทุนได้มากกว่าร้อยล้านดอลลาร์ แต่กลับมีเพียง 80 ล้านเท่านั้น ยังไม่รู้เลยว่าเงินอีก 30 ล้านหายไปไหน!” เหงื่อเย็นเม็ดโตปรากฏบนหน้าผากของผู้รับผิดชอบ