บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 102

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 102

มือของมาเดลีนสั่นอย่างรุนแรงกุญแจในมือของเธอได้หล่นลงบนเท้าของเธอพร้อมกับเสียงที่กระทบดังเคล้ง

บาดแผลทั้งภายในและนอกร่างกายของเธอดูเหมือนจะ “ตื่นขึ้น” อย่างกะทันหันในเวลานี้และความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ผิวหนังที่เพิ่งผ่านไม่นานได้กลับเข้ามารุกรานร่างกายของเธออีกครั้ง มันเจ็บมากจนทำเธอสูญเสียสติที่มีอยู่ก่อนหน้าไม่กี่วินาทีก่อนหน้ามีเพียงภาพของเขาที่ทุบโกศด้วยขี้เถ้าของลูกตัวเองด้วยน้ำมือของเขาภายในสมองที่ว่างเปล่าของเธอเมื่อวันก่อน

ไฟที่ควบคุมด้วยระบบเสียงถูกดับลงเช่นเดียวกับโลกของมาเดลีนที่ถูกความมืดกลืนกินให้มืดลงไปเช่นกัน

“มาเดลีน ฉันกำลังพูดกับเธอ” เสียงที่ก้องกังวาลของเจเรมี่ดังขึ้นอย่างเย็นชา

มาเดลีนสั่นสะท้านอย่างสะเทือนใจ ทันทีที่เจเรมี่คว้าข้อมือของเธอ เธอให้ความรู้สึกเช่นเดียวกับเม่นที่สลัดหนามของตัวมันเองออก หลังจากเธอกระโดดออกมาด้วยความสยดสยอง ทันใดนั้นเธอคุกเข่าลงข้างเท้าของเขา ทุบตีหัวของเธออย่างหมดแรง

“นายท่านวิทแมน ทั้งหมดมันเป็นความผิดของฉันเอง! ฉันมันเป็นคนผิดเอง! ฉันไม่ควรตกหลุมรักคุณ ฉันไม่ควรยั่วยุเมเรดิธ!”

“เจเรมี่ ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว ได้โปรดอย่าทำร้ายคนรอบข้างฉันอีกเลย”

“ลูกของเราได้ถูกการกระทำอย่างโหดร้ายโดยคุณ การมีอยู่เพียงน้อยนิดของเธอก็ถูกคุณทำลายไปหมดแล้ว ฉันขอร้องคุณล่ะ อย่าแตะต้องขี้เถ้าของปู่ฉันอีกเลย ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่คิดถึงคุณอีกต่อไป ฉันตกลงที่จะหย่ากับคุณ ฉันไม่อยากเป็นภรรยาของคุณแล้ว ฉันไม่ต้องการเป็นภรรยาของคุณอีกต่อไป ทั้งชีวิตนี้ ชาติหน้า หรือชาติไหน หรือตลอดไปฉันก็จะไม่เป็นภรรยาของคุณอีกแล้ว!”

เจเรมี่จ้องมองไปที่ผู้หญิงตัวเล็กที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า เธอก้มหัวให้เขาขอความเมตตาจากเขา เพียงครู่หนึ่ง เขาตกตะลึงในภวังค์

ไฟบนทางเดินค่อยๆหรี่ลงและมืดลง เจเรมี่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงตรงหน้าเขาคือมาเดลีน มาเดลีนคนที่ดื้อรั้นและไม่ยอมใคร คนที่ไม่เคยก้มหัวให้เขา คนที่บอกว่าเธอจะหาทางแก้แค้นถ้าเขาไม่ฆ่าเธอ มาเดลีนคนนั้นหายไปไหน คนที่เคยบอกว่าจะตามราวีเขาตลอดไปและเธอเป็นผู้หญิงของเขาเพียงคนเดียว คนๆนั้นหายไปไหน?

หัวใจของเจเรมี่สั่นสะท้านในทันทีเขาดึงมาเดลีนขึ้นมา

“มาเดลีน ทำอะไรของเธอ?”

“ฉันขอโทษ นายท่านวิทแมน! ฉันทำให้คุณโกรธอีกครั้ง ฉันจะทำให้ตัวเองหายไปเดี่ยวนี้!”

มาเดลีนก้มหัวเธอลง เธอหยิบกุญแจที่พื้น และเปิดประตูด้วยความรีบร้อน เธอก้มหัวลงจนสุดโดยไม่ได้หันมองไปที่เจเรมี่

เธอรู้ดีว่าในตอนนี้เธอดูน่าเกลียดมากในสายตาของเขา เธอเสียโฉมและอาจจะน่ารังเกียจยิ่งกว่าเดิม

มาเดลีนต้องการปิดประตูทันทีที่เข้าไป แต่ถูกเจเรมี่ผลักให้เปิด

บ้านหลังนี้มีพื้นที่ไม่ถึง 20 ตารางเมตร มันเล็กแต่สมบูรณ์ อีกทั้งยังสะอาดมาก

กระนั้น บ้านหลังเล็กๆเช่นนี้ทำให้เธอไม่มีที่ให้หลบหนีได้อีกต่อไป ทันทีที่มาเดลีนหันกลับมา เธอถูกเจเรมี่คว้าข้อมือลากเธอมายังที่เขายืนทันที

“มาเดลีน คิดจะทำอะไร? ผมอนุญาตให้คุณไปหรือยัง?” น้ำเสียงของเขาเย็นชาเหมือนปกติ”

ปฏิกริยาของมาเดลีนที่ก้มหัวลงและไม่ได้มองมาที่เขา เจเรมี่เองรู้สึกถึงหัวใจหยุดเต้น เขาเอื้อมมือไปบีบคางเธอแล้วเงยหน้า

รอยมีดรูปตัวเอ็กซ์ เส้นสีแดงเข้ม ปรากฏขึ้นในม่านตาของเจเรมี่

มีรอยมีดที่สะดุดตาสองอันบนใบหน้าที่สวยงามของเธอ

รูม่านตาของเขาหดตัวลงในทันทีและหัวใจของเขาราวกับว่าจู่ๆก็ถูกแมลงนับพันกัด ไม่สามารถที่จะรู้สึกพูดคำใดๆออกมา

เมื่อเห็นเจเรมี่ที่กำลังมองดูบาดแผลบนใบหน้าของตัวเธอ มาเดลีนไม่รอช้ายกมือขึ้นเพื่อปกปิดมัน “ฉันขอโทษ คุณวิทแมน ฉันทำให้ตาของคุณสกปรกอีกแล้ว ถ้าคุณปล่อยฉันไป ฉันจะหายไปเองและจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าคุณอีกเลย”

เธอพูดอย่างนั้นเธอต้องการที่จะหลุดพ้นจากการคุมขังของเขา แต่กลับถูกเจเรมี่ดึงเข้าสู่อ้อมกอด

“เกิดอะไรขึ้นกับใบหน้าของเธอ”เขาถาม มันฟังดูเป็นน้ำเสียงของความไม่รู้และไม่เข้าใจ

“มาเดลีน บอกผมมาสิ หน้าของเธอไปโดนอะไรมา? ใครเป็นคนทำ?”

“ฉันขอร้อง! คุณไม่ต้องกังวล คุณวิทแมน ฉันจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าคุณเพื่อทำให้คุณขัดหูขัดตาอีกต่อไป!” มาเดลีนพูดอย่างมีอารมณ์ขณะที่เธอผลักตัวออกจากอ้อมแขนของเจเรมี่ได้ เธอรีบวิ่งหนีออกอย่างไม่คิดชีวิตไปในที่สุด