บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 1045

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1045

ในขณะที่เจเรมี่กำลังจะเข้าถึงตัวลาน่า เสียงโกรธเกรี้ยวของฟาเบียนก็ดังขึ้นมาก่อน

ลาน่ากำลังอารมณ์ดี แต่ฟาเบียนกลับดุเธอทันทีที่เข้ามาในบ้าน การแสดงออกของเธอจึงแข็งกระด้างขึ้นมา ในตอนที่กำลังจะอ้าปากตอบโต้ เธอก็มองเห็นฟาเบียนกำลังอุ้มลิเลียนที่ยังปลอดภัยดีอยู่ในอ้อมแขนของเขา

เจเรมี่เองก็เห็นลิเลียนด้วยเช่นกัน

หัวใจที่บอบช้ำของเขาซึ่งเต็มไปด้วยรูพรุ่นอยู่ก่อนแล้ว จึงได้รับการปลอบประโลมในทันที

‘ลิเลียน

‘เจ้าหญิงน้อยของแดดดี้

‘ลูกไม่เป็นไรแล้วสินะ!

‘แดดดี้กลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับหนู ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ แม่ของหนูก็คงจะใจสลายไปมากกว่านี้’

เจเรมี่คิดเงียบ ๆ จากนั้นเขาก็ได้ยินฟาเบียนดุลาน่าอีกครั้ง “เธอขอให้ลูกน้องลักพาตัวลิเลียนมาใช่ไหม? เธอโยนเด็กตัวเล็ก ๆ ลงไปในสระโดยไม่สนใจว่าเธอจะอยู่หรือตาย นี่เธอยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า?”

“ฟาเบียน จอห์นสัน! หุบปากนะ!” ลาน่าโกรธมาก “ฉันไปลักพาตัวเจ้าตัวเล็กนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่? หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว!”

“แล้วจะใครอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่เธอ?” ฟาเบียนตะคอกใส่อย่างโหดเหี้ยม เขาหันศีรษะไปมองเจ้าตัวน้อยน่ารักในอ้อมแขน “ลิเลียน บอกฉันทีว่าผู้หญิงชั่วคนนี้หรือเปล่าที่โยนเธอลงไปในสระน้ำ? บอกฉันสิ แล้วฉันจะจัดการให้เธอเอง!”

“เฮอะ! จะจัดการให้? แกเป็นอะไรกับเธอเหรอฟาเบียน? อย่าบอกนะว่าอยากเป็นเหมือนคนดังพวกนั้น ที่จะแต่งงานกับคนอายุห่างกันเป็นสิบ ๆ ปีงั้นเหรอ? แกเป็นพวกคลั่งเด็กหรือไง?”

“หุบปากนะ ลาน่า!” ฟาเบียนรู้สึกขุ่นเคืองใจมาก เขาอยากจะตบลาน่าเพื่อปลุกผู้หญิงคนนี้ให้ได้สิติขึ้นมา แต่จู่ ๆ เจ้าตัวเล็กน่ารักในอ้อมแขนก็ดิ้นและอยากจะลงไป

ดวงตาที่มีน้ำตาคลอของเด็กน้อยมองตรงไปที่เจเรมี่ซึ่งอยู่ข้างหลังลาน่า

ฟาเบียนเข้าใจและปล่อยลิลลี่ทันที

ดวงตาของลิลลี่เป็นประกาย ขณะที่เธอวิ่งไปหาเจเรมี่ด้วยเท้าเล็ก ๆ ของเธอ

ลาน่าอยากจะเตะลิลลี่ แต่เธอไม่อยากทำตัวเลวทรามต่อหน้าเจเรมี่ชายอันเป็นที่รักของเธอ

ทันใดนั้นเองลิลลี่ก็ล้มลงตามที่เธอหวังเอาไว้ในใจ

แม้ว่าฟาเบียนจะตัดเสื้อยืดแล้ว แต่ก็ยังใหญ่เกินไปสำหรับเธอ เท้าเล็ก ๆ จึงเหยียบตรงชายเสื้อโดยไม่ได้ตั้งใจจนเธอล้มลงต่อหน้าเจเรมี่

การล้มนั้นเป็นเหมือนก้อนน้ำแข็งเย็น ๆ ที่ทุบเข้าที่หัวใจของเจเรมี่อย่างแรง หัวใจของเขาเจ็บปวดมากจนรู้สึกอึดอัด แต่เขาก็ไม่ได้ยื่นมือไปหาลิลลี่

การแสร้งทำเป็นไม่สนใจเท่านั้นที่จะสามารถรักษาครอบครัวของเขาให้ปลอดภัยได้

อ้อมกอดของเจเรมี่ที่ลิลลี่รอคอยไม่ได้เกิดขึ้นอย่างที่หวัง แต่เด็กน้อยก็ไม่ได้ร้องไห้ เธอเพียงแค่นอนบนพื้นและเงยหน้าขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะรู้สึกสับสนที่เจเรมี่ที่ไม่ตอบสนองพร้อมด้วยดวงตากลมโตที่มีน้ำตาคลอของเธอ

หลังจากนั้นไม่นาน ลิลลี่ก็ค่อย ๆ พยุงตัวด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอและลุกขึ้นเอง

หัวใจของเจเรมี่ราวกับถูกกรีดออกเป็นริ้ว ๆ แต่เขาก็ยังคงท่าทีเฉยเมย

ฟาเบียนเห็นภาพนั้นจึงรีบเข้าไปอุ้มลิลลี่ไว้ด้วยความโกรธที่ทวีมากขึ้น

“เป็นบ้าอะไรไปเจเรมี่? นี่ลูกสาวแท้ ๆ ของคุณนะ! เธอล้มลงต่อหน้าคุณ แต่คุณยังเฉยงั้นเหรอ?!” ฟาเบียนถาม

เจเรมี่ชำเลืองมองลิเลียนที่เงียบไปด้วยความเย็นชา “ฉันกับเอวลีนหย่ากันแล้ว นี่คือลูกสาวของเธอและเด็กคนนี้ก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉัน”

“คุณกำลังพูดอะไร? หย่ากับเอวลีนแล้วเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของคุณหรือไง? ในตัวของเธอไม่มีเลือดคุณอยู่หรือไง?” ฟาเบียนอุ้มลิลลี่อย่างทะนุถนอม ในขณะที่เด็กน้อยเอาแต่มองเจเรมี่โดยไม่พูดอะไรสักคำ

“ลิเลียน คนพวกนี้ล้วนแต่เป็นคนชั่วทั้งนั้น ถึงพวกเขาจะไม่สนใจเธอ แต่ฉันสน! ฉันจะพาเธอกลับบ้านไปหาแม่!” ฟาเบียนอุ้มลิลลี่ขึ้นมาด้วยความโกรธ และต้องการจะเดินจากไป

แต่ลาน่าก็รีบเข้าไปหยุดเขา “ฟาเบียน ถ้าแกยังอยากมีฉันเป็นพี่สาว แกก็ต้องเลิกสนใจมันซะ!”

ดวงตาของฟาเบียนเฉียบคม “ลาน่า ฉันว่าเธอเข้าใจอะไรผิดแล้วละ ฉันไม่อยากมีพี่สาวที่ไร้ความเป็นคนอย่างเธอมาตั้งนานแล้ว! ฉันต้องการดูว่าเธอจะทำอะไรกับลิลลี่อีก ถ้าเธอกล้าแตะต้องเด็กคนนี้อีก ฉันจะเอาคืนเป็นสองเท่า!”

อะไรนะ?!

ลาน่าโกรธจนหน้ามืด

“นี่แก… ฟาเบียน แกพูดอะไรออกมาน่ะ?!”