บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 1056

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1056

“เจเรมี่ คุณกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?”

เขามองเธอด้วยท่าทางสงบและสีหน้าเฉยเมย

“เอวลีน ไม่ว่าผมจะคิดอะไร ผมก็ไม่ได้คิดถึงคุณอีกต่อไปแล้ว” เขาพูดอย่างเย็นชาและหยิบบัตรประจำตัวออกมา “เอาไปได้เลยถ้าคุณต้องการ แต่หากคุณคิดว่ามันสกปรก คุณก็ไม่ต้องเปิดบัญชีให้ลูกชายคุณก็แล้วกัน”

“ลูกชายของฉัน? เขาเป็นลูกชายของฉันคนเดียวสินะ?” เมเดลีนเยาะเย้ย หยาดฝนโปรยปรายลงมาหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนบดบังการมองเห็นของดวงตาคู่สวย

“คุณยังจำสิ่งที่ตัวเองพูดตอนที่คุกเข่าต่อหน้าฉันได้ไหม? คุณพูดว่า ‘ลินนี่ ผมจะทำให้คุณมีความสุขตลอดไป’ แต่กลายเป็นว่าความสุขที่คุณมีให้ฉันมันกลับอยู่ได้ไม่นาน”

เธอมองดูบัตรประจำตัวประชาชนที่เปียกฝน และอดกลั้นอารมณ์ที่ใกล้จะพังทลายลงทุกทีพลางพยายามควบคุมน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

“พรุ่งนี้ฉันจะแต่งงานกับไรอันแล้ว ฉันจะคืนบัตรให้ตอนที่คุณมาเข้าร่วมพิธี”

เมเดลีนหยิบบัตรประชาชนและจากไปโดยไม่หันกลับมา

เจเรมี่ยืนพิงรถอย่างอ่อนแรง ท่ามกลางสายฝนกำลังตกลงมาเรื่อย ๆ เมื่อเห็นร่างบางหายไป เขาไม่รู้อีกแล้วว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

วันรุ่งขึ้น เมเดลีนก็รีบไปจัดการเรื่องการเปิดบัญชีให้กับพุดดิ้ง

ระหว่างทางกลับเธอก็อุ้มเด็กน้อย แล้วก้มมองดูรูปถ่ายบนบัตรประจำตัวของเจเรมี่นิ่ง คิ้วคมเข้มและดวงตาเป็นประกายของเขา ทำให้เขาหล่อเหลาหาที่เปรียบมิได้

เธอยังจำปีนั้นได้ดี ในตอนที่เขาวิ่งไล่ตามเธอที่ชายหาด และตอนนั้นเขาก็ได้ให้คำมั่นสัญญาว่าจะปกป้องเธอไปตลอดชีวิต แต่สุดท้ายคำสัญญาทั้งหมดก็หายวับไปดั่งหมอกควัน

ในวันงานแต่งงานของเธอกับไรอัน อากาศสดชื่นแจ่มใสดี

เมเดลีนได้สวมชุดแต่งงานอีกครั้งและในมือเรียวของเธอก็มีช่อดอกไม้สดอันงดงาม เธอยืนอยู่ข้างไรอันชายผู้เป็นเจ้าบ่าวในชุดสูทต่อหน้าบาทหลวงและทุกคนที่มาเข้าร่วมพิธีแต่งงาน

มีผู้เข้าร่วมพิธีไม่มากนัก นอกจากพ่อแม่ของไรอันและเพื่อนสนิทบางคนแล้ว คนที่เหลือคือเอวาและแดเนียลซึ่งเป็นเพื่อนเจ้าสาวและเพื่อนเจ้าบ่าว

เจเรมี่มาถึงนานแล้ว แต่กำลังยืนอยู่นอกโบสถ์

เมื่อได้ยินบาทหลวงถามเมเดลีนว่าเธอจะเป็นภรรยาของไรอันหรือไม่ ชายหนุ่มก็ได้ยินคำตอบถัดมาทันที

“รับค่ะ”

น้ำตาของเจเรมี่แทบจะไหลออกมาเป็นสายจากดวงตาของเขา ความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสท่วมท้นไปทั้งตัว

‘ลินนี่ ลินนี่ของผม ในที่สุดคุณก็กลายเป็นภรรยาของคนอื่นแล้วจริง ๆ

‘ถ้าเพียงคุณรู้ว่าผมต้องการรักคุณ อยากจะใช้ชีวิตอยู่กับคุณไปจนแก่ และอยากเฝ้าดูลูก ๆ เติบโตไปพร้อมกับคุณมากแค่ไหนก็คงดี… แต่ตอนนี้ผมไม่มีสิทธิ์และเวลาเหลืออีกต่อไปแล้ว’

ตอนนี้พิษแพร่กระจายเร็วเสียจนถึงระยะที่สามแล้ว

หลังจากเข้าสู่ระยะที่ห้า พิษจะแพร่กระจายไปยังเซลล์และอวัยวะทั้งหมด และเขาก็จะจากไปตลอดกาล

พิธีแต่งงานจบลงอย่างราบรื่น หลังจากที่ไรอันกดจูบที่หน้าผากของเมเดลีน

หญิงสาวยิ้มบาง ๆ ให้เขา และอดไม่ได้ที่จะมองไปยังประตูโบสถ์

เธอยังคงถือบัตรประจำตัวของเจเรมี่อยู่ในมือ แต่เขาก็ไม่มา

หากคิดดูแล้ว เขาจะยังเต็มใจมาหาเธอได้อย่างไร

เมเดลีนตั้งใจที่จะเดินไปห้องน้ำ แต่เมื่อเดินผ่านทางเดิน เธอก็ได้ยินเสียงไออย่างต่อเนื่องดังมาจากด้านข้าง

เธอรู้สึกว่าเสียงไอนั้นฟังดูคุ้นหูอย่างบอกไม่ถูก เธอจึงมองเข้าไปและบังเอิญเห็นเจเรมี่ยืนอยู่ตรงมุมที่ไกลออกไป และกำลังไออย่างรุนแรง

อันที่จริงเจเรมี่ต้องการออกไปทันทีหลังจากที่เมเดลีนพูดว่า ‘รับค่ะ’ แต่จู่ ๆ เขาก็รู้สึกอึดอัด และกระแอมไอติดต่อกันจนกระอักออกมาเป็นเลือด

พิษนั้นแรงมากจริง ๆ

และไม่มีทางยับยั้งการแพร่กระจายของมันได้เลย

เขาจำไม่ได้แล้วว่าตอนนี้เขาไอเป็นเลือดไปกี่ครั้ง

และตอนนี้เขาก็ไม่มีทิชชู่หรือผ้าเช็ดหน้าอยู่กับตัวเลย

ชายหนุ่มจึงใช้นิ้วเรียวปิดริมฝีปากที่เปื้อนเลือดไว้ ก่อนจะหันหลังกลับ แต่เมื่อเขาวิ่งตรงออกมา เขากลับวิ่งเข้าไปหาเมเดลีนที่เดินมาหาเขาแล้ว…