บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 1067

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1067

ลาน่าล้มลงกับพื้น และเพราะเธอสวมมินิเดรสอยู่จึงทำให้สามารถมองเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากช่วงล่างได้อย่างชัดเจน

“โอ๊ย!” ลาน่าขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดและชี้ไปที่เมเดลีนซึ่งกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เธอพูดอย่างดุร้ายว่า “เอวลีนแกกล้าทำกับฉันแบบนี้เหรอ! ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับลูกฉัน ฉันจะทำลายลูกชั่วของแก! โอ๊ย…”

เมเดลีนเดินเข้าไปหาลาน่าที่งอตัวอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าเย็นชาราวกับนางพญา

ทันใดนั้นเองเธอก็ยื่นมือไปดึงคอเสื้อของลาน่าขึ้นมาพร้อมกับมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเฉียบคมของเธอ “ถ้าไม่ใช่เพราะเด็กไร้เดียงสาคนนี้ ฉันคงไม่เรียกรถพยาบาลให้คนอย่างเธอหรอก โชคร้ายของเด็กจริง ๆ ที่ต้องเกิดมามีแม่แบบเธอ ดูแล้วเด็กคนนี้คงจะไม่มีวันมีความสุขแน่!”

“เอวลีน แก…”

ลาน่าทั้งเจ็บปวดและโกรธจัด เธอพยายามจะสู้กลับ แต่ก็ไม่มีกำลังมากพอ

เจเรมี่ต้องการพบลูก ๆ และเมเดลีนเป็นครั้งสุดท้าย ดังนั้นเขาจึงกลับไปที่บ้านของตัวเอง แล้วก็ได้พบกับภาพเหตุการณ์นี้เมื่อเดินเข้ามา

ลาน่าถูกเมเดลีนผลักลงกับพื้นและนอนจมกองเลือดอยู่ตรงนั้น

เมื่อเห็นร่างของเจเรมี่ ลาน่าก็โอดครวญทันที “เจเรมี่! เอวลีนจะฆ่าฉันและลูกของคุณ! ฉันเจ็บมากเลยค่ะ! ท้องของฉันเจ็บ…”

‘ลูก?’

ที่ลาน่าเป็นแบบนี้เพราะเธอท้องงั้นเหรอ

แท้จริงแล้วเจเรมี่รู้ดีว่าเด็กคนนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา เพราะตั้งแต่แรกเขาก็ไม่เคยแตะต้องลาน่าเลยแม้แต่นิดเดียว

ถึงอย่างนั้นเพื่อให้เรื่องราวดำเนินต่อไป เจเรมี่จึงแสร้งทำเป็นกังวล และเดินผ่านเมเดลีนเข้าไปหาลาน่า

เมเดลีนมองดูเจเรมี่เดินไปหาลาน่าก่อนเขาจะย่อตัวลงพลางเอ่ยถามอย่างเป็นกังวลว่า “เธอท้องตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมถึงไม่บอกฉัน?”

ลาน่าบีบน้ำตาสองหยดออกมาอย่างเศร้าสร้อย “ฉันเพิ่งรู้ค่ะ ก็เลยอยากจะเซอร์ไพรส์คุณ แต่ไม่นึกเลยว่าเอวลีนจะใจร้ายถึงขนาดนี้ เธออิจฉาที่ฉันได้อยู่กับคุณชัด ๆ เธอต้องการฆ่าลูกของเรา เจเรมี่ ฉันเจ็บมากเลย”

แม้ว่าลาน่าจะเจ็บปวด แต่เธอก็พูดเกินจริงไปมาก

เธอสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงสีหน้าของเจเรมี่ และพบว่าแววตาของเขาเย็นชา ชายหนุ่มกำหมัดแน่น และเห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจอย่างมาก

ในวินาทีต่อมาลาน่าก็เห็นว่าเจเรมี่ผลุนผลันลุกขึ้นแล้วมุ่งหน้าไปยังเมเดลีนด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“เอวลีน ผมบอกคุณไปตั้งกี่ครั้งแล้ว? ว่าเราหย่ากันแล้ว ผมไม่ได้รักคุณแล้ว ทำไมคุณถึงเอาแต่รังควานผู้หญิงของผมล่ะ? คุณชอบผมมากขนาดนั้นเลยหรือไง? นี่เป็นเพราะคุณปล่อยผมไปไม่ได้งั้นเหรอ?”

เมเดลีนชินชาแล้วกับความผิดหวังที่มีต่อเจเรมี่มาตั้งนานแล้ว ตอนนี้ดวงตาของเธอจึงมีเพียงความสงบเท่านั้น

“เจเรมี่ ฉันจะบอกอะไรให้นะ ผู้หญิงของคุณคือคนที่มาที่นี่เอง และเธอก็ลื่นแอปเปิ้ลจนล้มลงไป แม้ว่าเธอจะแท้งลูก แต่มันเป็นความผิดของเธอเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับใครทั้งนั้น”

เมเดลีนไม่สามารถรับมือกับเหตุการณ์ตรงหน้าได้อีกต่อไป เธอจึงหันหนีเพื่อพาลิเลียนขึ้นไปชั้นบน

เจเรมี่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าและคว้ามือของเมเดลีนเอาไว้

มือที่อบอุ่นของเขาจับเธอไว้แน่น และเขาก็ถือโอกาสนี้สัมผัสเอาความอบอุ่นจากเธอ

แต่ดูเหมือนว่าความอบอุ่นของเธอจะไม่สามารถรักษาหัวใจของเขาที่ค่อย ๆ ถูกทำลายด้วยยาพิษได้อีกต่อไป

เมเดลีนหันกลับมา และจ้องมองทะลุผ่านเขาไปอย่างไม่ไยดี “ปล่อยฉัน”

เจเรมี่มองดวงตากลมสวยของเธอและกลบฝังความรู้สึกผูกพันที่มากมายไว้ ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา เพราะตอนนี้เขากำลังอยู่ต่อหน้าลาน่า เขาจึงตัดสินใจผลักเมเดลีน

เมเดลีนไม่ทันตั้งตัว เธอจึงล้มลงบนโซฟาอย่างแรง