บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 1068
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1068
เธอมองไปยังชายที่ผลักเธอเพื่อปกป้องลาน่า แล้วหัวใจของเธอก็รู้สึกราวกับว่ากำลังถูกบีบอย่างแรงด้วยมือที่มองไม่เห็น
“แม่ครับ!” แจ็คสันวิ่งไปหาเมเดลีนด้วยความเป็นห่วงก่อนจะตามมาด้วยลิเลียน
แม้จะมีอาการปวดในท้อง ทว่าลาน่าก็ยังคงยิ้มออกมาอย่างพอใจ
คาเลนรีบเข้าไปหาเจเรมี่ “ลูกกำลังทำอะไรน่ะ เจเรมี่? ลูกผลักเอวลีนแบบนั้นได้ยังไง?”
ดวงตาที่หรี่ลงของเจเรมี่ดูไม่แยแส เขาผลักเมเดลีนอีกครั้งอย่างเหยียดหยาม “ทำไมผมจะผลักเธอไม่ได้ เธอทำผู้หญิงของผมเลือดออกมากขนาดนี้ ผมก็แค่ผลักเบา ๆ เท่านั้น”
“ผู้หญิงของแกงั้นเหรอ? ยัยแม่มดนี่ใช้แกฆ่าพ่อแม่ของเอวลีน ทำให้พวกเธอสองคนต้องแยกจากกัน! นี่แกทนอยู่กับคนแบบนี้ได้ยังไง แถมยังปล่อยให้เธอตั้งท้องลูกของแกอีก!” คาเลนไม่เข้าใจความคิดที่เปลี่ยนไปของเจเรมี่ “เจเรมี่ แกทำแบบนี้กับเอวลีนได้ยังไง?”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?” เจเรมี่ยิ้มกว้าง “เธอแต่งงานกับไรอันแล้ว ตอนนี้เธอเป็นมาดามโจนส์เต็มตัว เธอไม่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องอะไรกับผมอีก แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับผู้หญิงที่ผมจะอยู่ด้วย? นี่มันเป็นเรื่องของผม”
ใครก็ตามที่ได้ยินคำพูดที่โหดร้ายของเขาก็คงจะรู้สึกเสียใจ
หลังจากเจเรมี่พูดอย่างนั้น เขาก็กลับไปหาลาน่าเพื่อปลอบโยนเธออย่างอ่อนโยน
ลาน่าพิงเจเรมี่อย่างอ่อนแรง โดยไม่ลืมที่จะเงยหน้ามองเมเดลีนอย่างมีชัย
สักพักรถพยาบาลก็มาถึง
ลาน่าถูกหามขึ้นรถพยาบาลขณะที่มีเจเรมี่เดินตามไปติด ๆ ในตอนนั้นเองจู่ ๆ แจ็คสันก็รีบวิ่งออกมา
“แดดดี้” แจ็คสันเรียกเขา
เจเรมี่หยุดเดิน ทว่าไม่ได้หันกลับไปมอง
“แดดดี้” แจ็คสันเรียกอีกครั้ง
เจเรมี่เม้มปากแน่น ไม่นานเขาก็เอ่ยออกมาอย่างฝืนใจ “ฉันไม่ใช่แดดดี้ของเธออีกแล้ว จากนี้เป็นต้นไปพ่อของเธอคือไรอัน”
“ไรอันไม่ใช่พ่อของผม ผมมีพ่อเพียงคนเดียว” แจ็คสันวิ่งไปหาเจเรมี่และเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างเศร้าสร้อย “แดดดี้ครับ แดดดี้ไม่ต้องการผมแล้วเหรอครับ ไม่ต้องการแม่ พุดดิ้ง และน้องสาวผมแล้วเหรอฮะ? แดดดี้จะทิ้งพวกเราไปกับผู้หญิงไม่ดีคนนี้จริง ๆ เหรอครับ?”
เจเรมี่ไม่สามารถเพิกเฉยต่อใบหน้าเล็ก ๆ ที่คล้ายคลึงเขาได้ เขาต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็รู้สึกว่าไม่ว่าเขาจะพูดอะไร มันก็ไม่มีผลอะไรอีกแล้ว
เมื่อกำลังจะจากไป เขาก็เหลือบไปเห็นร่างเล็ก ๆ ของลิเลียนที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากหางตา เด็กหญิงตัวเล็กมองเขาเงียบ ๆ ด้วยความคาดหวังในดวงตากลมโตคู่นั้นของเธอ
เจเรมี่กล้ำกลืนความไม่เต็มใจนั้นอย่างเงียบเชียบขณะที่รู้สึกว่าขอบตาร้อนผ่าว
เขาไม่ได้พูดอะไรกับแจ็คสันและไม่ได้เหลือบมองลิเลียน เขาเดินไปที่ประตู แต่เมื่อเขาเดินไปได้สองก้าวเสียงที่สงบและเบาหวิวของเมเดลีนก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง
“คุณพูดถูก คงเพราะฉันรักคุณมากเกินไปจนดูเหมือนฉันลืมคุณไม่ได้ นั่นเลยเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงยังคิดไม่ออกว่าทำไมคุณถึงทำแบบนี้”
เมื่อหญิงสาวเอ่ยอย่างนั้น ฝีเท้าของเจเรมี่ก็หยุดลง
เขายังไม่หันกลับไปมอง และสะกดกลั้นความเศร้าที่กำลังเอ่อล้นขึ้นมา เขาเอ่ยอย่างเย็นชาและพยายามควบคุมอารมณ์เอาไว้ “เอวลีน คุณต้องการเหตุผลที่ผมเฉยชากับคุณจริง ๆ เหรอ?”
เขายิ้มและหันหน้าไปด้านข้าง คิ้วหนาโก่งขึ้นเล็กน้อยและแววตาเต็มไปด้วยความดูถูก “เป็นเพราะผมไม่ได้รักคุณอีกแล้ว”
หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็หัวเราะอย่างประชดประชัน “มาดามโจนส์ คุณไม่กลัวว่าคุณโจนส์จะรู้สึกหึงเหรอถ้าคุณบอกว่ายังมีความรู้สึกแบบนั้นกับผมอยู่?”
แม้เจเรมี่จะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม แต่เมเดลีนก็ไม่ได้สนใจ เธอมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเขาแล้วถามอีกครั้ง “ฉันตั้งชื่อให้พุดดิ้งแล้ว คุณรู้ไหมว่าฉันจะเรียกลูกว่าอะไร?”