บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 111

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 111

หัวใจที่เต้นแรงอันทรงพลังของเขาถูกเธอสัมผัสได้ในขณะนี้

แต่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เธอพยายามใช้ความคิดอย่างหนักกับการจดจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ แต่เธอจำได้ลางๆ เพียงแค่เธอวิ่งหนีออกไปเพราะเธอไม่ต้องการให้เจเรมี่เห็นรูปลักษณ์ที่อัปลักษณ์ที่เป็นอยู่ในปัจจุบันของเธอ โธ่ เธอดันเป็นลมขณะวิ่ง

เธอพยายามนึกย้อนถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดอะไรขึ้น แต่ดูเหมือนขณะนี้เจเรมี่เริ่มขยับตัวคล้ายว่าเขากำลังจะตื่น

ปฎิกริยาดังกล่าวสร้างควมตกใจให้เธอ มาเดลีนรีบหลับตาลงทันที หัวใจของเธอเต้นเร็วมากจนแทบจะพุ่งออกมาทางลำคอ

เจเรมี่ลืมตาขึ้นมาเขาค่อยๆยกแขนข้างหนึ่งที่โอบรอบเอวของมาเดลีนออกอย่างแผ่วเบาราวกับไม่ต้องการให้ตัวฉันตื่น เขาลงจากเตียงไปในที่สุด

มาเดลีนหลงคิดว่าเจเรมี่ออกไปแล้ว แต่จู่ๆเธอรู้สึกถึงลมหายใจของเขาออกมาตรงใบหน้าเธอ ช่วงเวลาต่อมาไม่นาน หน้าผากของเขาแนบชิดของเธอราวกับว่าเขาต้องการรับรู้อุณหภูมิในร่างกายของผู้หญิงที่นอนอยู่ตรงหน้า

มาเดลีนไม่คิดจะเชื่อการกระทำของเขาในตอนนี้ ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่กล้าแม้แต่จะเชื่อว่าเขาจะดึงผ้าห่มขึ้นมาห่อหุ้มให้เธออย่างตั้งใจก่อนเดินออกไป

มาเดลีนลืมตาขึ้นหลังจากได้ยินเสียงประตูปิด

เธอเห็นกล่องยาสองกล่องวางอยู่ด้านบนของตู้ข้างเตียง มียาแก้อักเสบและยาแก้ปวด ตามลำดับ

อีกทั้งบาดแผลบนใบหน้าของเธอยังได้รับการรักษาและถูกพันด้วยผ้าก๊อซ

มาเดลีนหยิบยาทั้งสองกล่องขึ้นมาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง มันเป็นไปได้ยังไง?

จู่ๆ เธอนึกถึงการตะโกนเรียกชื่อเขาเมื่อคืนวานก่อนที่เธอจะเป็นลม เขาจะใจอ่อนลงเพราะเรื่องพวกนี้ไหมนะ? หรือนั่นหมายความว่าจริงๆแล้วเขายังจำสัญญาของพวกเราด้ตั้งแต่แรก?

ทุกสิ่งที่อยู่ในหัวของมาเดลีนตีกันยุ่งเหยิงในทันทีความรู้สึกกระส่ำกระส่ายที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้นในใจของเธอ

แต่ว่า มันเป็นแบบนั้นเพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้นน หัวใจของเธอเย็นลงอย่างรวดเร็ว

ชีวิตเธอไม่เหลืออะไรอีกแล้ว หลักฐานที่ดีที่สุดที่เป็นสิ่งยืนยันสำหรับเรื่องนี้คือความเจ็บปวดสาหัสที่เธอรู้สึกเมื่อวานนี้

นอกจาก ความเหี้ยมโหดของเขาที่ไม่มีข้อจำกัดแล้วนั้นความล้มเหลวในการแยกแยะระหว่างสิ่งดีและไม่ดีได้สร้างช่องว่างที่ไม่สามารถให้อภัยได้ระหว่างทั้งคู่

เธอสามารถให้อภัยเขาได้ทุกอย่างเว้นแต่สิ่งที่เขาทำกับเลือดเนื้อเชื้อไขตัวเองนั่นเป็นสิ่งที่เธอไม่มีวันให้อภัยไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

หลังจากลุกขึ้นมาล้างหน้าและแปรงฟันเสร็จ มาเดลีนลงมือปรุงโจ๊กให้ตัวเอง

เธอได้รับโทรศัพท์จากเฟลิเป้ คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใยเขาบอกเธอว่าสามารถโทรหาเขาได้ทุกเมื่อหากเธอมีอะไรหรือต้องการความช่วยเหลือ

ในวันที่เหน็บหนาว และเย็นจับใจ มาเดลีนรู้สึกราวกับว่ามีแสงแดดส่องเข้ามาในหัวใจของเธอ

แม้ว่าชีวิตของเธอจะอยู่ได้อีกไม่นาน แต่เธอมีความสุขเหลือเกินที่ได้พบเพื่อนแท้ที่คอยห่วงใใยเธออย่างแท้จริงในเวลาเช่นนี้

โจ๊กของเธอพร้อมแล้ว ในขณะที่มาเดลีนกำลังจะเตรียมรับประทานอาหาร ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก

เธอจ้องมองชายที่ก้าวเข้ามาในห้องด้วยความตะลึงง เจเรมี่มองจ้องไปที่เธอ มาเดลีนตกใจกับสายตานั้นทำให้ช้อนที่ถืออยู่ในมือของเธอตกลงไปในชามพร้อมกับเสียงดัง “แกร้ง” โจ๊กร้อนกระเด็นไปที่หลังมือของเธอ มาเดลีนซูดปากเล็กน้อยกับความร้อนที่ได้รับเธอหดมือเข้าหาตัวทันที

ทำไมเขาถึงกลับมาอีก?

มาเดลีนลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล ในขณะที่เธอกำลังคิดจะหนี เจเรมี่ก็คว้าแขนของเธอไว้อย่างทันที

เขาออกแรงดึงมาเดลีนมาด้านหน้าเขา

“ไม่อยากเจอผมงั้นสินะ? เพราะคนที่เธออยากเจอที่มีอยู่ในใจคือวิทแมนอีกคนใช่ไหม?” เขาถาม

น้ำเสียงของเขามีความไม่พอใจอยู่ในนั้น แต่มาเดลีนไม่คิดว่าเจเรมี่จะหึงเธอ

เขาแค่ไม่พอใจสำหรับคนที่ยอมทำตามความต้องการทุกอย่างของเขาและยังสามารถเข้ากันได้ดีกับผู้ชายอื่นที่มีสถานภาพทุกอย่างใกล้เคียงกับเขา

มาเดลีนยิ้มออกมาอย่างขมขื่นเธอเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตารูปพีชเจเรมี่ที่กำลังโกรธเกรี้ยว “ใช่ แล้วฉันมีคุณวิทแมนอยู่ในใจ แต่สำหรับฉันเขาตายไปแล้วตั้งแต่ตอนที่เขาฆ่าลูกของเราด้วยความบ้าคลั่ง” เธอกล่าว