บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 116

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 116

มาเดลีนมองฌอนที่สวมจี้ที่คอของเมเรดิธอย่างตั้งใจ และดวงตาของเมเรดิธเต็มไปด้วยน้ำตาพร้อมกับสัมผัสที่ใบหน้าของเธอเบาๆ

“ช่างวิเศษจริงๆ ในที่สุดจี้ก็กลับมาหาลูกสาวที่เลอค่าของเราแล้ว” เอโลอิสกล่าวอย่างอิ่มเอมใจ สายตาของเธอเต็มไปด้วยความรักของแม่ขณะที่เธอมองไปยังเมเรดิธ

ฉากนั้น ทำให้มาเดลีนอดไม่ได้ที่จะร้องไห้เพราะความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้กำลังพุ่งผ่านหัวใจของเธอ

เธอก้าวไปข้างหน้าและพยายามอธิบาย “ฉันไม่ได้ขโมยจี้นั้น ปู่ของฉันทิ้งมันไว้ให้…”

“มาเดลีน เธอกำลังพยายามทำอะไร?!” โรสเข้ามาขัดจังหวะเธอทันที ไหล่ของมาเดลีนถูกผลักอย่างแรง “ออกไปจากที่นี่เดี่ยวนี้! อย่าคิดว่าเมเรดิธเป็นเป้าหมายที่ง่ายดาย!”

โรสยังคงตะโกนต่อเนื่องในขณะที่เธอดึงมาเดลีนให้ห่างออกไปจากพวกเขา

มาเดลีนต้องการตอบโต้กลับ แต่ร่างกายของเธออ่อนแอลงมาก ภาพที่เคยมองเห็นของเธอดูมืดสลัวมากขึ้นเมื่อเธอมองไปที่ฉากของครอบครัวที่อยู่ตรงหน้าเธอ ความเจ็บปวดในใจของเธอเพิ่มความรุนแรงขึ้นเมื่อมองไปที่ฌอนและเอโลอิสกำลังสวมกอดเมเรดิธอย่างอ่อนโยน

เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเอโลอิสและฌอนจะหันกลับมามองเธอ และในที่สุดเธอก็สมหวัง เอโลอิส ปลายสายตาสายตามามองเธอ แต่มันดูเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

เอโลอิสเกลียดเธอ

เพียงแค่มองไปที่ผู้หญิงสกปรกคนนั้นภายในใจ เอโลอิสเต็มไปด้วยความรังเกียจ

หัวใจของมาเดลีนรู้สึกเหมือนถูกแทงด้วยมีดให้เลือดไหลออกมาจากบาดแผล แต่เปล่าเลยบาดแผลนั้นรู้สึกเหมือนถูกทาด้วยเกลือลงไป

มาเดลีนไม่เคยรู้เลยว่าทำไมเธอถึงรู้สึกห่วงใยเอโลอิสมากขนาดนี้ ทำไมเธอถึงชอบเธอ และอยากเข้าใกล้เธอมากขึ้น อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอรู้ถึงเหตุผลที่แท้จริงแล้ว แต่ เธอก็ไม่กล้ายอมรับมันอยู่ดี …

ขณะที่เธอครุ่นคิดอยู่ลึกๆ มาเดลีนถูกโรส ผลักให้ล้มลงบนพื้น

“ไปให้พ้น!” โรสตบตีมาเดลีน หล่อนทำหน้าตาดุร้ายในขณะที่เธอเอ่ยเตือนเธอว่า “ตั้งใจฟังให้ดีนะ ถ้าเธอกล้าเข้าใกล้เมอร์อีกครั้ง ชีวิตของเธอจะเป็นอันตรายเเน่นอน!”

หลังจากขู่มาเดลีนจบ โรสหันกลับและเดินจากไป

มาเดลีนพยายามห้ามน้ำตาของเธอเอาไว้ แต่เนื่องจากเนื้องอกของเธอ ส่งผลให้ท้องของเธอเจ็บอยู่ตลอดเวลา มันมากถึงระดับที่เธอไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้

ในเวลานี้มาเดลีนต้องการให้ใครสักคนมาช่วยเธอ ทันใดนั้นเธอก็เห็นรถเข็นคันหนึ่งหยุดอยู่ข้าง ๆเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยความไม่เชื่อสายตาที่เห็นเอโลอิส

หัวใจของมาเดลีนเต้นผิดจังหวะขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมองอย่างมีความหวัง

อย่างไรก็ตาม เอโลอิสยกมือขึ้นและโยนดอกคาร์เนชั่นสีชมพูที่มาเดลีนมอบให้เธอใส่หน้าของมาเดลีนในเวลาต่อมา

“มาเดลีน อย่าเสนอเข้ามาใกล้ครอบครัวเราอีกเลย ฉันจะไม่ให้อภัยเธอถ้าเธอรังแกลูกสาวสุดที่รักของเราอีก!” เอโลอิสส่งเสียงเตือนอย่างแผ่วเบาก่อนจะบอกเมเรดิธที่กำลังเข็นรถผู้ป่วยของตัวเองว่า “ลูกรัก พาแม่เข้าไปข้างใน”

“ได้ค่ะ” เมเรดิธพูดอย่างเชื่อฟัง ก่อนจะเข็นเอโลอิสไปที่ลิฟต์

มาเดลีนนั่งลงบนพื้นเย็นด้วยความสิ้นหวัง เธอเห็นเมเรดิธหันหน้ามองกลับมาพลางยิ้มให้เธออย่างมีชัยและน่ากลัว

มาเดลีนทนต่อความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทั่วร่างกาย เธอกัดริมฝีปากบนของเธอขณะที่เธอมองไปที่จี้ที่คอของเมเรดิธ ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจทันทีว่าทำไมปู่ของเธอถึงเสียชีวิต …

มาเดลีนลุกขึ้นยืนพิงมุมห้อง เธอรอให้ห้องของเอโลอิสไม่มีใครอยู่ จากนั้นเธอได้อำพลางใบหน้าตัวเองและรีบเข้าไปข้างใน

เธอหยิบแปรงสีฟันที่เอโลอิสใช้เมื่อเช้าออกมาก่อนจะรีบวิ่งออกไป

มาเดลีนรีบไปทำการตรวจดีเอ็นเอในบริเวณใกล้เคียงทันที หลังจากนั้นสองวัน เธอได้รับโทรศัพท์ ขอให้เธอรวบรวมรายงานเป็นการส่วนตัว

ในระหว่างทางไปที่นั่น มาเดลีนเต็มไปด้วยความวิตกกังวล คำตอบดูเหมือนจะอยู่ในใจของเธอแล้ว แต่เธอไม่มีความกล้าที่จะยอมรับมันแค่นั้นเอง

หลังจากได้รับรายงานกระดาษสองสามแผ่น ความรู้สึกหนักอึ้งในมือของเธอ ทำให้เธอไม่มีแรงมากพอที่จะเปิดมัน

เธอตัดสินใจกลับบ้านก่อนจะเปิดมัน แต่ในขณะที่เธอก้าวออกจากประตู ชายร่างใหญ่ได้คว้าข้อมือของเธออย่างแรง