บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 120
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 120
เมเรดิธมองไปที่ใครบางคนที่เพิ่งปรากฏตัวด้วยความประหลาดใจ เมเรดิธเริ่มคิดอุบายในใจ แต่เมื่อเธอตระหนักอย่างถี่ถ้วนเป็นไปได้ว่าคนนั้นได้ยินสิ่งที่เธอพูดกับมาเดลีนไปหมดแล้วก็ได้
“เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด เธอไม่ใช่ลูกสาวที่พ่อกับแม่ให้กำเนิด! แต่มันเป็นมาเดลีนมาเสมอ!” บริทนีย์ มอนต์โกเมอรี ตะโกนใส่เมเรดิธด้วยความโกรธว่า “ฉันปฏิบัติกับเธอเช่นน้องสาว แต่เธอกลับโลภที่จะขึ้นมาแทนที่ตำแหน่งของฉันตลอดเวลา!”
เมเรดิธได้ยินเช่นนั้น เธอรู้ว่ามันจะมีปัญหาตามมาแน่ แต่อย่างนั้น เธอยังคงแสดงบทบาทจอมปลอมได้ดีขณะที่แสร้งทำสีหน้าเจ็บปวดรวดร้าวอย่างรวดเร็ว “ไม่บริทนีย์ อย่าเข้าใจผิด ฉันเป็นลูกสาวของแม่กับพ่อจริงๆ…”
“เมเรดิธเลิกโกหกได้แล้ว ฉันบันทึกทุกอย่างที่เธอพูดเมื่อกี้ทั้งหมด! ฉันจะกลับไปบอกพวกเขาทันทีจะแสดงให้พวกเขาเห็นว่าเธอเป็นใคร!” บริทนีย์ยกมือถือในมือของเธอขึ้นมาขณะที่เธอมองดูมาเดลีนซึ่งนอนอยู่บนพื้นอย่างไม่ขยับเขยื้อน
“แล้วต่อให้ฉันจะต้องเป็นพี่น้องกับลูกเป็ดขี้เหร่ตัวนี้ มันอาจจะดีกว่าปล่อยให้ผู้หญิงจอมปลอมอย่างเธอเดินวางแผนโสโครกนี้ต่อไปในอนาคต!” บริทนีย์หันหลังจากไปขณะที่เธอพูด
เมเรดิธไล่ตามเธอไปอย่างแสร้งทำเป็นวิตกกังวล “บริทย์ อย่านะ!”
“ฮึ! อย่าคิดว่าเธอจะมีโอกาสได้รับในสิ่งที่ฉันไม่ได้รับเช่นกัน!” บริทนีย์ กล่าวขณะที่เธอยิ้มหยิ่งผยองไปทางเมเรดิธ ในขณะนั้นเองที่เธอได้เห็นการกระทำด้านมืดของเมเรดิธเป็นครั้งแรกในชีวิต!
ช้าไปแล้วบริทนีย์ถึงกับผงะ เธอไม่มีเวลาหลีกเลี่ยงหรือป้องกันตัวเองจากมีดที่เมเรดิธดึงออกมาในทันที มันถูกแทงเข้าไปในหัวใจของบริทนีย์
บริทนีย์หยุดหายใจขณะที่ตาเธอเบิกกว้าง “เมเรดิธ นี่เธอ…”
“ทีนี้ฉันจะได้ตำแหน่งที่นั่งในฐานะลูกสาวอันเลอค่าของครอบครัวมอนต์โกเมอรี ใครก็ตามที่กล้าท้าทายฉันมันจะต้องตาย!” เมเรดิธยังคงยิ้มอย่างร้ายกาจขณะที่เธอดึงมีดผลไม้ออกมาแทงซ้ำเข้าไปที่หัวใจของบริทนีย์อีกสองสามครั้ง
เลือดของบริทนีย์สาดกระเด็นไปทั่วใบหน้าและร่างกายของเมเรดิธ แต่เธอยังคงไม่เคลื่อนไหวขณะที่เธอมองไปที่บริทนีย์ ค่อยๆหมดลมหายใจตรงหน้าเธอ
“คิดจะต่อต้านฉันเหรอ? ฉันจะไม่มีโอกาสให้เธอเสียใจด้วยซ้ำ!”
เมเรดิธยิ้มขณะมองไปที่ศพของบริทนีย์ พลางจ้องมองไปยังมีดที่ถืออยู่ในมือ ในที่สุดเธอก็มองไปที่ร่างที่ไม่เคลื่อนไหวของมาเดลีนซึ่งอยู่ไม่ไกล …
มาเดลีนตื่นขึ้นด้วยความความหนาวเน็บในสภาพอากาศเย็นรอบตัวเธอ เธอลืมตาที่เหนื่อยล้าขึ้น เธอคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่เธอจะหมดสติไป อาการปวดหัวที่สามารถผ่าสมองเธอออกเป็นสองส่วนได้เริ่มแสเดงอาการของมัน อย่างไรก็ตาม ความเจ็บปวดที่เธอรู้สึกในใจนั้นเลวร้ายยิ่งกว่าความรู้สึกในหัวของเธอเสียอีก
เธอเป็นลูกสาวที่เกิดมาจากเอโลอิสและฌอน แต่เมเรดิธได้กำจัดตัวตนของเธอไป โดยผูกขาดความรักของพ่อแม่ที่ควรจะเป็นของเธอ
สิ่งที่มาเดลีนทนไม่ได้คือสถานภาพความเกลียดชังและการดูถูกที่เอโลอิสและฌอนมอบให้กับเธอ
มาเดลีนส่งเสียงโห่ร้องเมื่อเธอรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่างกาย ในขณะที่เธอพยายามจะลุกขึ้น เธอสังเกตเห็นมีดผลไม้อยู่ในมือของเธอ และเธอก็สังเกตเห็นร่องรอยของเลือดที่แห้งอยู่บนนั้น
เธอจ้องไปที่มีดสักพักก่อนจะมองไปรอบๆไปด้วยความสับสน เธอตกใจมากที่พบว่ามีคนนอนอยู่ข้างๆเธอ
คนๆนั้นไม่ใช่แค่ใคร แต่เป็นลูกสาวที่เอโลอิสและฌอนที่เลี้ยงดูมานานกว่ายี่สิบปี บริทนีย์!
ใบหน้าของบริทนีย์ซีดเหมือนคนตาย และเสื้อคลุมขนสัตว์สีขาวราวกับหิมะของเธอเปื้อนเลือดทำให้ภาพที่เธอเห็นอยู่นี้ดูน่าสะพรึงกลัว