บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 122

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 122

สำหรับบริทย์ คือลูกสาว ลูกสาวที่แสนล้ำค่าของเธอ

แต่ในสายตาของเอโลอิส มาเดลีนเป็นเพียงฆาตรกรชั่วร้ายเท่านั้น

สำหรับมาเดลีน การได้ยินคำพูดเหล่านั้นเหมือนมีดคมแทงเข้าไปในหัวใจของเธออย่างโหดร้าย

ไม่มีใครมองเห็นบาดแผล แต่หัวใจของเธอเต็มไปด้วยบาดแผลมานานแสนนานแล้ว เลือดไหลรินออกมาจากทุกที่

มาเดลีนอดทนต่อความเจ็บปวดที่รุนแรง ขณะที่มือของเธอสั่นเธอพยายามบังคับให้ตัวเองพูดอย่างใจเย็น “นายท่านและคุณหญิง มอนต์โกเมอรี ฉันไม่เคยทำร้ายบริทนีย์ และฉันจะไม่ฆ่าเธอ คุณต้องเชื่อฉันและตรวจสอบสิ่งนี้ อย่าปล่อยให้ฆาตกรตัวจริงลอยนวล”

“เธอกล้ามากที่จะปัดความผิดนี้ออกจากตัวเอง!” ฌอนทุบกำปั้นของเขาลงบนโต๊ะ “หลักฐานชัดเจนขนาดนี้ แล้วยังบอกได้ยังไงว่าไม่ใช่ความผิดของเธอ! ไม่พอใจอะไรครอบครัวของเรา? เธอมุ่งเป้าไปที่เมเรดิธ และตอนนี้เธอยังฆ่าบริทย์ มาเดลีน ฟังให้ชัดๆ ผมจะบอกให้ว่าผมจะทำทุกทางเพื่อให้เธอได้รับกรรมอย่าสาสมที่สุด!”

คำพูดที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของฌอนถูกตะโกนออกไป หัวใจของมาเดลีนดิ่งลงเหวที่ไม่มีที่สิ้นสุดในชั่วขณะ ในที่สุดเธอก็ไม่สามารถแบกรับมันไหวอีกแล้วเธอเริ่มร้องไห้ เขาถามเธอว่าเธอมีความขุ่นเคืองอะไรกับพวกเขา แต่นั่นสิ่งที่เธอมีให้พวกเขาเป็นความไม่พอใจจริงๆหรือ?

พวกเขามีเลือดและเนื้อมีศักดิ์ เป็นพ่อแม่ของเธอเอง แม้ในท้ายที่สุด ความรักของพ่อแม่ที่เธอปรารถนามานานหลายปีจะอยู่ไกลเกินเอื้อม

แต่มันไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น สิ่งที่เธอได้รับกลับมาคือการดูถูกเหยียดหยามและการตบตีจากพ่อแม่ของเธอเอง

เป็นไปได้อย่างไรที่หัวใจของเธอเจ็บปวดมากขนาดนี้?

ดังนั้นไม่ใช่แค่ความรัก ครอบครัวก็ทำให้หัวใจของเธอเจ็บปวดได้เช่นกัน

เธอกำหมัดแน่นแทบจะรู้สึกว่าเล็บของเธอขุดเข้าไปในฝ่ามือ

ไม่

เธอไม่สามารถปล่อยให้ เมเรดิธ ผู้หญิงเลวทรามคนนั้นอยู่เคียงข้างเอโลอิสและฌอนต่อไปได้ อีก ในขณะนั้น เอโลอิสส่งเสียงออกมาด้วยความเจ็บปวด

ฌอนหันไปหาเธอทันที “บาดแผลเปิดอีกครั้งหรือเปล่า? เอโลอิส เราควรเชื่อฟังเมเรดิธ เลิกมาพบผู้หญิงคนนี้กันเถอะ ผมรับประกันว่าผมจะขอความยุติธรรมให้กับบริทย์ ผู้หญิงคนนี้จะต้องติดอยู่ในคุกตลอดไป!”

มาเดลีนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่คำพูดนั้นติดอยู่ในปากของเธอ หลังจากได้ยินคำพูดของฌอนและมองดูท่าทางเจ็บปวดของเอโลอิสที่มี มาเดลีนก็หมดความกล้าที่จะเปิดเผยความจริง

เธอไม่ลืมสิ่งที่เมเรดิธพูดว่า เอโลอิสมีอาการหัวใจ แม้ว่าเมเรดิธจะโกหก แต่เธอก็สามารถจินตนาการได้ว่าทั้งสองคนจะมีปฏิกิริยาอย่างไรหากพวกเขารู้ความจริงว่าเธอเป็นลูกสาวของพวกเขา

พวกเขาอาจทนไม่ได้กับปฎิกริยาที่รุนแรงนี้ อีกทั้ง เธออาจจะต้องแย่กับอาการป่วยจนอาจจะไม่ได้มีชีวิตอยู่ได้นานอีกต่อไป

ทำไมเธอถึงทำให้พวกเขาต้องเจ็บปวดกับการสูญเสียลูกสาวอีกครั้งหลังจากที่พวกเขาผ่านความสุขที่ได้พบลูกสาวที่รักของพวกเขา? ผลกระทบเช่นนี้อาจทำให้พวกเขาต้องทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิต

ดวงตาของมาเดลีนเต็มไปด้วยความสิ้นหวังขณะที่เธอมองไปที่ร่างที่จากไปทั้งสองคน เธอไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไปเพราะน้ำตาเหล่านั้นได้กลบภาพที่มองเห็นของเธอทั้งหมด

ความรู้สึกโหยหาอย่างแรงกล้าในอกขณะที่เธอมองไปที่เอโลอิสและฌอนจากไป นิ้วของเธอได้กำเป็นกำปั้น

นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้พบพ่อแม่ และเธออาจไม่มีโอกาสเรียกพวกเขาว่าแม่และพ่อ …

นี่คือสิ่งที่เธอต้องการมันจริงๆ เธอต้องการพ่อแม่ของเธอกลับมา เธออยากเป็นลูกสาวตัวน้อยที่มีค่าของพวกเขาจริงๆ เธออยากจะเลิกเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีพ่อแม่มารักเธอ

ทันใดนั้นเอง ประตูได้เปิดออกอย่างกระทันหัน เมเรดิธเดินเข้ามาข้างใน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าโศกขณะที่เธอร้องเรียกเอโลอิสและฌอนอย่างฟูมฟายว่า “พ่อค่ะ แม่ค่ะ”