บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 138

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 138

เนื่องจากโดนผลของยากล่อมประสาทเล่นงาน มาเดลีนไม่รู้ว่าเธอหมดสติไปนานแค่ไหนแล้ว

เมเธอฟื้นขึ้นมาในที่สุด แต่เธอกลับรู้สึกชาที่แขน จากนั้นดวงตาของเธอเริ่มแสดงอาการปวดทันที

เธอลืมตาขึ้นช้าๆและเธอรู้สึกว่าการมองเห็นของเธอพร่ามัว มันใกล้จะมืดสนิทแล้วสินะ

นี่เป็นตอนกลางคืนหรือเปล่า?

เมื่อเธอนึกถึงสิ่งสุดท้ายที่เมเรดิธพูดก่อนที่จะหมดสติไป มาเดลีนลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วและไม่สนใจบาดแผลของเธอ มาเดลีนกวาดมือไปตามพื้นอย่างบ้าคลั้งในความมืด

ภาพถ่าย…

รูปลูกของเธอ!

มาเดลีนเริ่มค้นหามันในความมืด กระนั้น เธอไม่เห็นอะไรและไม่รู้สึกถึงอะไรเลย

เธอหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาจากกระเป๋าเสื้อและกดที่หน้าจออย่างเร่งรีบ แต่ทว่า หน้าจอกลับไม่สว่างขึ้น แบตเตอรี่หมดงั้นหรือ?

ในขณะที่เธอครุ่นคิดถึงสิ่งนั้น เธอก็รู้สึกถึงบางอย่างที่ช่างคล้ายคลึงกับไพ่ด้วยปลายนิ้วสัมผัสของเธอ เธอแน่ใจว่านี่เป็นภาพถ่ายที่ถูกเมเรดิธโยนใส่ก่อนที่จะเดินออกไป

มาเดลีนหยิบมันขึ้นมาอย่างมีความสุข เธอยกมันขึ้นมาในระดับสายตาแต่เธอไม่เห็นอะไรเลย

เธอพยุงร่างที่สั่นเทาของเธอขณะที่เธอยืนขึ้น เธอต้องการหาแสงสว่าง แต่ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอมืดและพร่ามัว นอกจากนี้ดวงตาของเธอยังเจ็บอีกด้วย

เธอพบทางออกโดยใช้การคลำไปตามกำแพง เธอสามารถมองเห็นแสงบางส่วนจากมุมตาของเธออย่างคลุมเครือ

มาเดลีนพยายามลืมตาขึ้นเพื่อมองภาพถ่ายในมือของเธอ แต่เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ทำให้ร่างกายอ่อนแอลงในทันที

เธอนึกถึงเสียงที่น่ากลัวของเมเรดิธและในเวลาหลังจากนั้นเพียงไม่นานร่างกายของเธอเย็นลง เธอยกมือในขณะที่ตัวสั่นเทาด้วยความไม่เชื่อและเธอสัมผัสดวงตาของเธอทันที

เธอยกมือขึ้นตรงหน้าแต่เห็นเพียงภาพเงาที่พร่ามัว ภาพคมที่ชัดเจนที่เธอเคยมีมันหายไปอย่างสิ้นเชิง

เธอตาบอด!

มาเดลีนไม่เชื่อ เธอเดินโซเซออกไปและวิ่งเข้าไปในฝูงชน

พวกเขาเห็นเลือดที่แห้งบนใบหน้าของมาเดลีนอย่างมึนงง พวกเขาส่งมาเดลีนไปโรงพยาบาลทันทีด้วยความเมตตา

หลังจากมองไปที่เธอ คุณหมอได้แต่มองไปที่รายงานพร้อมกับขมวดคิ้ว “คุณครอว์ฟอร์ด คุณสูญเสียกระจกตาซ้ายและกระจกตาขวาได้รับบาดเจ็บสาหัส ตาของคุณใกล้จะบอดสนิทแล้ว หากคุณต้องการกลับมามองเห็นอีกครั้ง คุณจะต้องได้รับการปลูกถ่ายกระจกตาและต้องกระจกตาที่สมบูรณ์เท่านั้นถึงจะสามารถทำได้สำเร็จ”

คำตอบของแพทย์เป็นเสมือนสายฟ้าผ่าลงบนร่างกายของมาเดลีน เธอยืนอยู่ที่พื้นในสภาพมึนงง ในที่สุดเธอก็รู้สึกตัวหลังจากที่เธอเริ่มหายใจในขณะที่หัวใจของเธอกลับมาเต้นอีกครั้งหลังจากนั้นไม่นาน

“ขอบคุณค่ะ คุณหมอ” เธอขอบคุณหมอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา หลังจากที่เธอขอบคุณเขาแล้ว เธอก็พึ่งพาการมองเห็นที่เหลืออยู่เดินกระโผลกกระแผลกกลับไปที่ห้องของเธอ

เธอคลำหาโต๊ะข้างเตียง และเปิดไฟ

เธอหยิบรูปถ่ายออกมาด้วยนิ้วที่สั่นเทา หลังจากที่เธอลูบไล้ภาพถ่ายด้วยนิ้วที่เรียวบางที่สวยงามขณะถือภาพถ่าย เธอนอนขดตัวอยู่บนเตียงด้วยหัวใจที่แตกสลาย

น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาขและเธอรู้สึกถึงความแสบร้อนในตัวที่มี

มาเดลีนเงยหน้าขึ้นมองเพดาน นอกเหนือจากแสงที่พร่ามัว แล้วเธอมองไม่เห็นอะไรเลย

เธอคงจะตาบอดสนิทในไม่ช้า

เพียงเพื่อปกป้องเมเรดิธแล้ว ชายคนนี้ยอมให้เธอจ้างคนมาชิงกระจกตาของเธอไป

แม้ว่าเธอกำลังจะตายในไม่ช้า แต่พวกเขาก็ไม่ยอมให้เธอตายโดยที่อวัยวะทั้งหมดครบถ้วนและยังคงสภาพสมบูรณ์

มันเริ่มมีฝนตกปรอย ๆ จากนอกหน้าต่าง หลังจากมาเดลีนนอนอยู่บนเตียงตลอดทั้งวัน เธอก็นำต่างหูเปื้อนเลือดไปที่สถานีตำรวจ

เธอโกหกเมเรดิธในตอนที่เธอบอกว่าได้ส่งมอบมันให้ตำรวจในวันนั้น เธอไม่มีโอกาสได้แจ้งความในวันนั้น แต่ตอนนี้ มันกำลังเกิดขึ้น เธอกำลังจะแจ้งจับเมเรดิธ นข้อหาฆาตกรรมบริทนีย์

เจ้าหน้าที่ในสถานีให้การต้อนรับมาเดลีนและรับหลักฐาน ในขณะเดียวกัน พวกเขาก็ใช้คำให้การณ์ของมาเดลีนด้วย

เธอหยิบปากกาขึ้นมา และใช้การมองเห็นที่เหลืออยู่ของเธอ เธอเซ็นชื่อของเธอในคำให้การ