บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 144

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 144

เมื่อเสียงของเธอดังขึ้น เจเรมี่รีบหดมือของเขากลับเข้าตัวทันที

ทันใดนั้น มือของเมเรดิธที่กำลังจะสวมแหวนได้ว่างเปล่าในขณะที่ใบหน้าของเธอเริ่มชา และสิ่งที่ตามมาหลังจากนั้นคือความรู้สึกเสียหน้า

ทุกคนมองไปยังที่มาของเสียงอันเด็ดเดี่ยวนั่น รูปร่างเพียวที่แสนเปราะบางปรากฎขึ้นในสายตาพวกเขา

นั้นคือมาเดลีน

เธอสวมชุดเรียบง่ายและสง่างาม เธอแต่งหน้าเบา ๆ บนใบหน้า แม้จะมีรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเธอ แต่เธอยังคงดูสวยงามราวกับเพิ่งเดินออกมาจากภาพวาด

ทุกคนสามารถบอกได้ว่านี่คือมาเดลีน และเธอยังเป็นอดีตภรรยาของเจเรมี่

อย่างไรก็ตาม ใครสามารถดูออกว่าเธอตาบอด เพราะเธอบังคับตัวเองให้เดินไปสู่จุดหมาย ร่างกายของเธอต้อนรับอ้อมกอดแห่งความตาย แต่เธอก็ยังเลือกเดินไปข้างหน้าแม้จะมันยากลำบาก

เจเรมี่เฝ้ามองในขณะที่มาเดลีนเดินเข้ามาหาเขาอย่างช้า ๆ เขาพยายามอย่างมากที่จะมองเข้าไปในดวงตาของมาเดลีน แต่พระเจ้า เธอไม่มีจุดเพ็งเล็งในดวงตา เขาไม่พบความรักอันเร่าร้อนและความปรารถนาที่เธอเคยมีต่อเขาในสายตาของเธอ

นอกจากนี้ เธอยังสะดุดเมื่อเดินมาอยู่ตรงหน้า

เป็นเพราะเธอมองไม่เห็น เธอมองไม่เห็นแสงสว่างใด ๆ ดังนั้นเธอจึงต้องเสี่ยงชีวิตกับทุกย่างก้าว

อีกทั้งสภาพของเธอยังดูแย่อีกด้วย แม้เธอจะแต่งหน้าอ่อน ๆ แต่ก็ยังไม่สามารถซ่อนความเหนื่อยล้าสะสมและความแห้งเหี่ยวของเธอได้

เมเรดิธมองไปที่มาเดลีนที่กำลังเดินเข้าไปหาเธอด้วยความรังเกียจ จากนั้น ไม่กี่วินาทีถัดมา หล่อนเห็นเจเรมี่จ้องมองเธอโดยไม่กระพริบตา ในขณะนั้น หล่อนรู้สึกถึงความเร่าร้อนได้เพิ่มขึ้นในอกของหล่อน

“เจเรมี่…” หล่อนขมวดคิ้วเรียกเจเรมี่อย่างอ่อนแรง

อย่างไรก็ตาม เจเรมี่ไม่สนใจหล่อน ตรงกันข้าม เขาเดินลงจากเวทีไปหามาเดลีน

“มาเดลีน มาทำอะไรที่นี่?” เอโลอิสเป็นคนแรกที่ยืนขึ้นและขัดขวางมาเดลีนไว้

มาเดลีนต้องหยุด ตอนนี้เธอรู้สึกได้ว่าเอโลอิสได้ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ แต่เธอมองไม่เห็น เธอมองไม่เห็นว่าแม่ของเธอมองเธอด้วยสายตาที่เกลียดชังเธอมากแค่ไหน ไม่ว่าอย่างไร เธอยังคงรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่เผาในใจอย่างไร้ความเมตตา

“รปภ. อยู่ไหน? ไปตาม รปภ. มาที่นี่ตอนนี้! เตะผู้หญิงคนนี้ออกเดี๋ยวนี้!” เสียงของฌอนดังขึ้นมากในเวลาต่อมา

มาเดลีนยิ้มและกลืนความเจ็บปวดที่รู้สึกราวกับว่าเธอถูกเฉือนเรื้อออกด้วยมีด เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปข้างหน้าอย่างว่างเปล่า

มีผู้คนมากมายในที่เกิดเหตุ แต่นอกเหนือจากเจเรมี่และเมเรดิธแล้ว ไม่มีใครรู้เลยว่าดวงตาของเธอบอดสนิท

รปภ. มาถึงที่เกิดเหตุทันทีเพื่อไล่มาเดลีนออกไป แต่ถึงอย่างนั้น เจเรมี่หยุดพวกเขาไว้ “เดี่ยวก่อน”

สีหน้าของเมเรดิธดูน่ากลัวขึ้นในทันที เธอรอวันนี้มานานมากที่จะได้เป็นผู้หญิงของเจเรมี่ แต่ดันเกิดเรื่องนี้ขึ้น!

มาเดลีน ยัยคนอัปลักษณ์ตาบอด!

เธอตายไปแล้วครึ่งทางแล้วและนี่เธอยังมีความกล้าที่จะปรากฏตัวอีกงั้นหรอ?

‘ฉันจะไม่ให้เธอเห็นดวงอาทิตย์ขึ้นในวันพรุ่งนี้!’ เมเรดิธคิดในใจขณะที่เธอเห็นเจเรมี่เดินเข้าหา มาเดลีน

เขามองเธอด้วยความอ่อนโยนทั้งที่ในสายตาของเขาไม่เคยมีมาก่อน “มาที่นี่ เพราะมีอะไรจะพูดใช่ไหม?”

น้ำเสียงของเขาไม่เคยอ่อนโยนขนาดนี้มาก่อน ถึงอย่างไรก็ตาม มาเดลีนไม่สนใจอีกต่อไป

มันไม่สำคัญอีกแล้วไม่ว่าเขาปฏิบัติกับเธออย่างไร

มาเดลีนยิ้มอย่างนุ่มนวล แต่เพราะความเจ็บปวดจากอาการป่วยของเธอ ทำให้เธอขมวดคิ้ว “วันนี้เป็นพิธีหมั้นของพี่สาวและพี่เขยที่รักของฉัน แน่นอน ฉันมาที่นี่เพื่อให้ของขวัญกับพวกคุณยังไงล่ะ”