บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 181
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 181
เธอยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น “ถ้าเป็นอย่างนั้น ทำไมคุณถึงมาตีสนิทกับผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนเธอล่ะ? คุณไม่รู้สึกขยะเเขยงที่จะมองหน้าฉันหรือไงกัน?”
เจเรมี่หันกลับมา มองที่มาเดลีนด้วยสายตาที่มีเสน่ห์ “คุณวีล่า ใบหน้าเธอคือความสวยงาม”
ใช่ ใบหน้านั้นสวยงาม
ใบหน้านั้นงดงามเช่นเดียวกับมาเดลีนที่มี
ไม่สิ มาเดลีนสวยกว่านิดหน่อย
ใบหน้าของเธอมีแสดงออกมาอย่างนิ่ง ๆ และเป็นของจริงดูไม่เสแสร้ง สมบูรณ์แบบในความเงียบสงบ
เจเรมี่มองใบหน้าตรงหน้าราวกับว่าเขาทำได้เพียงเติมเต็มหัวใจที่ว่างเปล่าของเขาด้วยวิธีนั้น
ทันใดนั้น โทรศัพท์ได้ดังขึ้น ทำให้ชะงักการชื่นชมในความงามนั้นของเขา เขามองไปที่หน้าจอและต้องการที่จะปฏิเสธมัน แต่ท้ายที่สุดเขากดรับสาย “มันยังไงกัน?”
สายลมพัดแรงจนเกินไป มาเดลีนจึงไม่สามารถได้ยินสิ่งที่พูดของคนในสาย แต่เธอได้ยินคำตอบของเจเรมี่ที่ไม่เต็มใจนัก “โอเค ผมจะกลับเดี่ยวนี้”
มาเดลีนหลงคิดว่าเจเรมี่จะให้เธอลงระหว่างทาง แต่เขาก็ไม่หยุดรถจนกระทั่งถึงถนนที่คุ้นเคย ในที่สุดรถก็หยุดตรงหน้าคฤหาสน์วิทแมน
มาเดลีนรู้สึกเหมือนว่าเจเรมี่ยังคงสงสัยในตัวตนของเธอ นั่นคือเหตุผลที่เขาพาเธอกลับมาที่นี่
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม เธอได้เตรียมการสำหรับการเผชิญหน้ากับทุกคนในตระกูลวิทเเมน มานานแล้ว
เมื่อนายหญิงวิทแมนได้ยินเสียงรถ เธอจึงจรีบเดินออกไป ทันทีที่เห็นมาเดลีนกำลังออกจากรถเธอดูตื่นตระหนกและตกใจขณะถอยหลังหนี “อ่าห์! นั่นมันผี! ผี!”
มาเดลีนยิ้มให้กับเธอ “คุณวิทแมน ฉันบอกให้คุณปล่อยฉันลงระหว่างทาง ดูสิ ฉันทำให้คนอื่นกลัวอีกแล้ว”
นายหญิงวิทแมนวิ่งตามหลังเจเรมี่พร้อมกับชี้ไปที่มาเดลีน “เจเรมี่ นี่มันอะไรกัน?! ผู้หญิงคนนี้ควรจะตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? เธอยังมีชีวิตอยู่ได้ยังไงกัน?”
เจเรมี่ขมวดคิ้ว “เธอชื่อว่า วีล่า ควินน์ เธอเติบโตในเมืองเอฟ และนี่เป็นการมาเยือนครั้งแรกของเธอในเกลนเดล”
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ วีล่า ควินน์” มาเดลีนแนะนำตัวเอง
“นั่นเป็นความจริงหรือ?” นายหญิงวิทแมนถามอย่างสงสัย “ว่าที่ลูกสะใภ้ของเราโทรหาฉันก่อนหน้านี้เธอบอกกล่าวเกี่ยวกับคนที่ดูเหมือนมาเดลีน ฉันหลงคิดว่าพวกเขาเข้าใจผิดไปเองด้วยซ้ำ…”
ระหว่างที่พูดเช่นนั้น เธอดึงเจเรมี่เข้ามาใกล้ ๆ “เจเรมี่ เกิดอะไรขึ้น? พวกเขาบอกแม่ว่าแกทิ้งเมเรดิธไว้ที่งานเลี้ยงวันเกิดของเธอ ตอนนี้เธอยังคงร้องไห้ไม่หยุด แน่นอนแกคงไม่ได้ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวเพียงเพราะผู้หญิงคนนี้หรอกนะ?”
นายหญิงวิทแมนตวัดสายตามองไปที่มาเดลีน แต่ในจังหวะที่เธอได้สบตากับดวงตาคู่งามของมาเดลีน เธอได้หดตัวออกด้วยความตกใจ
“นั่นเป็นปัญหาของผมเอง” เจเรมี่พูดอย่างใจเย็นก่อนจะมองไปที่มาเดลีน “ตามผมเข้าไปข้างใน”
“มันจะดีหรอ?” มาเดลีนลังเล
เจเรมี่พยักหน้า “มาเถอะ”
จากนั้นมาเดลีนก้าวเท้าเดินเข้าไปโดยไม่ลังเล และนั่นสร้างความกลัวให้นายหญิงวิทเเมนถึงกับถอยหนีเมื่อเธอเดินผ่านไป
เมื่อเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของนายหญิงวิทแมน มาเดลีนพึงพอใจจนยิ้มออกมา
ตอนนี้เธอกำลังกลัวหรือไง?
มันยังเร็วเกินไปสำหรับเรื่องนั้น
เมื่อนึกถึงสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้เคยทำกับมาเดลีน สิ่งที่เลวร้ายที่สุดยังมาไม่ถึงซะหน่อย
มาเดลีนเดินตามเจเรมี่อย่างใกล้ชิดและเข้าไปในห้องโถง เธอได้ยินชายชราพูดด้วยสำเนียงที่หนักหน่วงทันที “เจเรมี่ หลานไม่รักดี! บอกฉันมาว่าเกิดอะไรขึ้น?!”
“แกไม่ได้ภูมิใจที่จะมีมาเดลีนในตอนนั้นและยืนกรานที่จะอยู่กับเมียเก็บคนนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ที่ฉันเห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้เป็นเพราะแจ็คสัน ดังนั้นการกระทำที่มีผลให้เกิดปัญหาทุกสิ่งในวันนี้มันคืออะไร?! บอกฉันทีว่าแกทิ้งเมียที่มีค่าของแกไว้ที่งานนั้นเพื่ออะไรกัน!”
มาเดลีนรู้สึกดีใจเป็นพิเศษ เมื่อได้ยินเสียงของเขา
มันช่วยไม่ได้จริง ๆ ที่ดวงตาของเธอจะร้อนขึ้นเมื่อเธอได้ยินคุณปู่ผู้แสนใจดีคนนี้พูดถึงเธอ
ก่อนที่เธอจะประมวลผลกับเรื่องราวนี้ได้ เจเรมี่ดึงมือของเธอเข้ามา “คุณปู่ อย่าโกรธผมเลยนะ ดูสิว่าผมพาใครมาหา”