บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 184
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 184
แม้ว่าลิลลี่จะอายุไม่ถึงสามขวบ แต่เธอกลับว่องไวมาก
เมื่อเห็นว่าเมเรดิธกำลังจะตีเธอด้วยเจตนาที่ไม่ดี เธอจึงหลบหลีกทันที
เมเรดิธฟาดมือออกไป เธอสัมผัสได้เพียงอากาศเท่านั้น และนั่นทำให้เธอรู้สึกรำคาญมากขึ้นเธอยื่นนิ้วออกไปเพื่อหยิกใบหน้าของลิลลี่
ลิลลี่อ้าปากเล็ก ๆ น่ารักของเธอและกัดเข้าที่หลังมือของเมเรดิธอย่างไม่ลังเลด้วยแรงทั้งหมดที่มี
“อ่าห์!” เมเรดิธกรีดร้อง
ลิลลี่คลายปากของเธอ และกระพริบตาที่สวยงาม “นี่คุณน้า คุณแม่ของหนูบอกว่าคนที่ชอบตีเด็กเป็นคนไม่ดี เพราะคุณเป็นคนไม่ดี หนูสามารถตะโกนและตีคุณได้”
“อะไรนะ? เมื่อกี้แกพูดว่าอะไร?” เมเรดิธไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะมีวันนี้ที่เธอถูกสั่งสอนโดยเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่อายุยังไม่ถึงสามขวบ!
เธอโกรธมาก เมื่อเห็นลิลลี่หันหลังเดินกลับเข้าร้าน เมเรดิธรีบวิ่งไล่ตามเธอ โดยลืมไปว่าตอนนั้นเธอยังเหยียบลูกปัดเคลือบอยู่ใต้เท้า ลูกปัดเคลือบทำให้เธอควบคุมการทรงตัวไม่ได้ทันที เธอไม่สามารถพยุงตัวเองให้มั่นคงได้ ในที่สุดเธอได้ล้มลงอย่างน่าอายและดึงเพื่อนที่อยู่ข้าง ๆ เธอลงไปที่พื้นเช่นกัน
“บ้าชะมัด”
ลิลลี่หยุดชะงัก เธอหันหน้าไปรอบ ๆ และแลบลิ้นใส่เมเรดิธ “จิ๊ จิ๊ จิ๊ น้านิสัยไม่ดี ฮึ่ม คุณไม่ควรรังแกหนู”
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็หันกลับมาอย่างภาคภูมิใจหลังจากที่เธอพูดแบบนั้น
“ยัยตัวแสบ!”
ขณะที่รองเท้าส้นสูงคู่หนึ่งกำลังจะกระแทกเข้าที่หลังศีรษะของลิลลี่ ทันใดนั้นร่างสูงอันหล่อเหลาได้ปรากฏตัวขึ้น ชายคนนั้นยกลิลลี่ขึ้นมาได้ทันเวลาและยืนอยู่ข้าง ๆ รองเท้าส้นสูงพุ่งตรงไปที่หน้าต่างกระจกของร้านแห่งหนึ่งด้วยความแรงทำให้มันปักคากระจก และส่งผลให้กระจกแตก
สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าเมเรดิธใช้พละกำลังมากเพียงใดในการปา
หากรองเท้าส้นสูงข้างนี้กระแทกเข้าที่ด้านหลังศีรษะของลิลลี่ ผลที่ตามมาคงจะไม่สามารถคาดคิดได้
เมเรดิธไม่คิดว่าจะมีใครบางคนรีบออกไปช่วยเด็กแสบคนนี้ เธออยากจะโกรธ แต่เมื่อเธอเห็นว่าผู้ชายคนนี้คือเจเรมี่ สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างมาก เธอรีบลุกขึ้นยืนสะกิดให้เพื่อนข้าง ๆ ไปหยิบรองเท้ากลับมา
“เจเรมี่คุณ…ทำไมคุณมาที่นี่?” เธอยิ้มให้อย่างเชื่องช้าและอ่อนโยน
เจเรมี่เหลือบมองไปที่ลิลลี่ที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ จากนั้นเขาปรายตามองไปที่เมเรดิธอย่างสงสัย “คุณกำลังจะทำอะไร?”
“เจเรมี่ อย่าเข้าใจฉันผิดเพราะเด็กคนนี้”
“คุณครอว์ฟอร์ด? คุณวิทแมน?” มาเดลีนเดินออกจากร้านและเห็นลิลลี่อยู่ในอ้อมแขนของเจเรมี่ เธอเหลือบไปมองเศษแก้วอีกครั้ง จากนั้นเธอก็กรีดริมฝีปากออกจากกันและยิ้ม “ใครช่วยบอกฉันทีว่าเกิดอะไรขึ้น?”
พนักงานที่อยู่ข้าง ๆ เธอเดินไปที่ด้านข้างของมาเดลีนทันทีและอธิบายมันด้วยคำพูดไม่กี่คำ
มาเดลีนเลิกคิ้วและมองไปที่เมเรดิธที่มีสีหน้าแย่มาก “คุณครอว์ฟอร์ด ถ้าคุณมีความไม่พอใจเป็นการส่วนตัว คุณสามารถมาหาฉันได้ คุณไม่จำเป็นต้องใช้การส่งข้อความส่วนตัวเพื่อสาปแช่งฉัน และนี่ยังพยายามทำร้ายลูกสาวของฉันด้วยอีก”
“อะไรนะลูกสาวของเธอ?” เมเรดิธมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ในอ้อมแขนของเจเรมี่ด้วยความตกใจ
สิ่งของตัวน้อยนี้เป็นลูกสาวของวีล่า!
เจเรมี่มองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ในอ้อมแขนของเขาอย่างว่างเปล่า เธอมีใบหน้าเล็ก ๆ ที่เป็นสีชมพู แต่ดูอ่อนโยน และคิ้วที่ขมวดของเธอโค้งเหมือนดวงจันทร์เสี้ยวเล็ก ๆ สองดวง ข้าง ๆ จมูกเล็ก ๆ ของเธอคือดวงตาใสคู่หนึ่งที่กลมโต ขนตายาวเป็นเส้นเรียงถี่ ๆ เธอดูไร้เดียงสาเป็นพิเศษ
เธอเป็นเหมือนนางฟ้าตัวน้อยมีความงามที่หายาก
ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยเมื่อเห็นเธอครั้งแรกในเคเอฟซี เธอเป็นลูกสาวของวีล่านี่เอง
ทั้งสองดูเหมือนกัน
คิ้วของทั้งคู่เกือบจะเหมือนกัน