บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 222

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 222

เมเรดิธตกลงอย่างไม่รอช้าอีกต่อไป “ไม่ต้องห่วงนะ เจเรมี่ ฉันจะไปที่นั่นอย่างตรงเวลาในคืนพรุ่งนี้พร้อมกับคุณพ่อคุณแม่ของฉัน”

“งั้น ก็ดี” เจเรมี่วางสายโทรศัพท์หลังจากพูดสามคำสุดท้ายนั้น

เขามองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ที่มืดลง ดวงตาที่เรียว และแวววาวของเขาสะท้อนแสงอย่างมีความลับ

มาเดลีนตรงดิ่งกลับไปที่อพาร์ตเมนต์ หลังจากเข้าไปในบ้าน เธอห็นว่าเฟลิเป้ตื่นขึ้นมาแล้ว

เขานั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง ขณะสวมชุดลำลองหลวม ๆ เขาดูข่าวการเงินทางโทรศัพท์ในขณะที่กัดขนมปังปิ้งเป็นอาหารเช้า

เมื่อเขารู้สึกตัวว่ามาเดลีนกลับมาแล้ว เขาเผยรอยยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน “ผลงานการขายของ คุณผู้หญิงของฉันกำลังเฟื่องฟู เครื่องประดับทุกชิ้นที่เธอออกแบบได้รับความนิยมอย่างล้นหลาม ฉันเองคิดว่าเธอมีโอกาสที่ดีในการชนะรางวัลใหญ่จากการแข่งขัน การสร้างสรรค์และออกแบบเครื่องประดับระดับนานาชาติในปีนี้

“นอกจากนี้ ฉันยังนำวัสดุเครื่องหอมที่เธอต้องการมาให้เธอด้วยนะ เธอสามารถสานต่อความฝันและอาชีพที่นี่ได้อย่างสบายใจ”

มาเดลีนรู้สึกขอบคุณ เมื่อได้ฟังทุกคำที่เฟลิเป้พูด “ขอบคุณนะ เฟลิเป้”

เฟลิเป้ยิ้มออกมาจาง ๆ ดวงตาลึกลับคู่นั้นฉายแสงเจิดจ้า “สิ่งที่ฉันต้องการนั่นไม่ใช่คำขอบคุณจากเธอเลย”

เสียงของเขานุ่มนวลและอบอุ่นเหมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิ

มาเดลีนอยู่ในภาวะงุนงงเล็กน้อยจนเขารู้สึกได้ เฟลิเป้หัวเราะออกมาเล็กน้อย “ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่บังคับให้เธอทำอะไรทั้งนั้นแหละ เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอมีความสุข ฉันยินดีที่จะเป็นอัศวินของเธอตลอดไป”

มาเดลีนมองใบหน้าอ่อนโยน ยิ้มแย้มตรงหน้าของเธอ และหัวใจเธอรู้สึกอบอุ่น

มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้หมอกควันในใจของเธอจางหายไป

ถ้าไม่ใช่มีเฟลิเป้และการให้กำลังใจของเขาในช่วงสามปีที่ผ่านมา เธอคงไม่ทางยืนอยู่จุดนี้ในวันนี้ได้เลย

ตกเย็นของวันรุ่งขึ้น

มาเดลีนติดตามเฟลิเป้ไปที่คฤหาสน์วิทแมน เขาเดินเข้าไปในบ้านพร้อมของขวัญที่ถือในมือข้างหนึ่งและอีกมือหนึ่งจับมาเดลีนพาเธอเข้าไป

เมื่อเห็นว่าเฟลิเป้เป็นผู้มาเยือน พ่อบ้านจึงรีบรายงานไปยังอาวุโสวิทแมนทันที

อาวุโสวิทแมน ที่กำลังพักผ่อนอยู่ในห้องของเขา พลันคลายความกังวลลง

เฟลิเป้กลับมาที่คฤหาสน์ครั้งสุดท้ายเมื่อสามปีก่อน ในตอนนั้น เขาหลีกเลี่ยงที่จะพบกับอาวุโสวิทแมนโดยอ้างว่าไม่สบาย สิ่งนี้ไม่สามารถอ้างซ้ำกันได้ในตอนนี้

ในทางกลับกันมาเดลีน ต้องการพบอาวุโสวิทแมนด้วยใจจริง เธอคิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นเอโลอิส กับเมเรดิธนั่งอยู่บนโซฟาในขณะที่คุยกันอย่างมีความสุขกับคุณนายวิทแมน เมื่อเธอเข้าไปในบ้าน ฌอนเองก็ยังนั่งคุยกับพ่อของเจเรมี่อยู่ข้าง ๆ กัน

‘วันนี้….เป็นวันอะไร? ทุกคนอยู่ที่นี่หมดเลยงั้นหรอ?’

เมื่อเห็นมาเดลีนเดินเข้ามาพร้อมกับเฟลิเป้ขณะที่จับมือกัน ทุกคนในห้องมีอาการตกใจ

เจเรมี่ ที่กำลังลงมาจากบันได เห็นนิ้วที่ประสานสัมผัสกันของมาเดลีนและเฟลิเป้ เขากดสายตาต่ำลง

“คุณคือลุงของเจเรมี่ เฟลิเป้เหรอ?” เมเรดิธรู้สึกสงสัย “คุณลุงเฟลิเป้ ทำไมคุณถึงอยู่กับผู้หญิงคนนี้ได้?”

“คุณครอว์ฟอร์ด โปรดระวังคำพูดด้วย วีล่าเป็นคู่หมั้นของผม” เฟลิเป้ไม่ค่อยแสดงความโกรธและเป็นสุภาพบุรุษมาโดยตลอด แต่ในขณะนี้ มาเดลีนรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจอย่างโจ่งแจ้ง

“อะไรนะ? ผู้หญิงคนนี้เป็นคู่หมั้นของคุณ?” คุณวิทแมนลุกขึ้นยืนด้วยเสียง เธอโห่ร้องปนเยาะเย้ย “เฟลิเป้ แน่ใจนะว่ารู้วิธีหาเมียยังไง!”

เฟลิเป้เม้มริมฝีปากเบา ๆ เมื่อได้ยินคำพูดถากถางพวกนั้น “วีล่า เป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดที่เท่าที่ผมเคยพบเจอ เรียกได้ว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่จะได้แต่งงานกับเธอและยกให้เธอเป็นภรรยาของผม”

“…” คุณนายวิทแมนไม่มีอะไรจะพูดชั่วขณะ

นี่เป็นครั้งแรกที่มาเดลีนได้ยินเฟลิเป้ให้เกรียติเธอเช่นนี้

เธอมีอาการวูบวาบและแก้มของเธอก็ร้อนขึ้นอย่างเล็กน้อย

เธอไม่คิดว่าจะบังเอิญสบเข้ากับสายตาจ้องลึกของเจเรมีที่มองเธออย่างมีความหมายเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นสบตา

“คุณวิทแมน” มาเดลีนพูดอย่างใจเย็น

เมื่อได้ยินดังนั้น เมเรดิธรีบมองไปที่ใบหน้าของมาเดลีนที่กำลังหันมองไปอีกทางหนึ่ง เธอเห็นเจเรมี่กำลังเดินลงมา เธอรีบไปข้างลำตัวเขาและมองจ้องไปที่มาเดลีนอย่างเยาะเย้ย “เจเรมี่ ใครจะรู้ว่าแฟนที่คุณควินน์เคยพูดถึงก่อนหน้านี้จะเป็นลุงเฟลิเป้ คุณไม่คิดว่านี่เป็นโชคชะตาหรือไง? ดูเหมือนว่าคุณควินน์และลุงเฟลิเป้จะดูเหมาะสมกันดี เจเรมี่ คุณคิดว่าไงบ้าง?”

เจเรมี่เหลือบมองใบหน้ายิ้มแย้มของเมเรดิธอย่างไม่แยแส โดยท่าทางที่กำลังเอามือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ เขาเดินตรงไปที่มาเดลีน

“เจเรมี่?” เมเรดิธจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอหายไปทันที

เจเรมี่ไม่สนใจเฟลิเป้และคนอื่น ๆ โดยสิ้นเชิง เขาเพียงแค่เดินตรงไปที่มาเดลีนเท่านั้น

เขามองไปยังมาเดลีนโค้งริมฝีปากของเขาเป็นรอยยิ้ม มือในกระเป๋ากางเกงของเขาขยับราวกับว่าเขาต้องการจะเอาอะไรออกมา