บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 236

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 236

เนื่องจากปลาจับเหยื่อได้ยังเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลาก่อนที่เธอจะม้วนสายเบ็ดเข้ามา

วันอาทิตย์

ทั้งมาเดลีนและเฟลิเป้เคยสัญญากับลิเลียนว่าจะพาเธอไปที่สวนสนุกเมื่อเธอเป็นเด็กดี

แม้ว่าลิเลียนไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของเฟลิเป้ แต่เขาเอาใจใส่ดูแลเธอมาก

เขาดูแลมาเดลีนเป็นอย่างดีครั้งที่เธอตั้งครรภ์จนกระทั่งเธอคลอดลูก หลังจากลิเลียนเกิด เฟลิเป้เองเอาใจใส่และห่วงใยเธอมากขึ้นกว่าแต่ก่อน

เฟลิเป้เป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบหนึ่งในล้าน

มาเดลีนรู้ดีว่าเธอไม่คู่ควรกับเขา เธอไม่เคยคิดถึงการมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเขา

“คุณพ่อคะ หนูอยากได้กระต่ายตัวนั้น” เสียงอันไพเราะของลิเลียนดึงความคิดที่หลงไหลไปครู่นึงของมาเดลีนกลับมาสู่ความเป็นจริงตรงหน้า

เธอเห็นลิเลียนเอาแขนโอบคอของเฟลิเป้ไว้ ขาของเธอแกว่งไปมาอย่างมีความสุขขณะที่เธอนั่งพิงเฟลิเป้อย่างอ่อนหวาน นิ้วน่ารักของเธอชี้ไปที่ลูกโป่งรูปกระต่ายในระยะไกล

“นะคะ คุณพ่อ?”

เฟลิเป้มองลิเลียนด้วยความรักฉายผ่านดวงตาเขา “แน่นอน พ่อจะทำให้ทุกความปรารถนาอันมีค่าของลิเลียนเป็นจริง”

เขาพูดติดตลกและอุ้มลิเลียนไปที่คนขายลูกโป่ง

เฟลิเป้แทบจะไม่เรียกลิเลียนด้วยชื่อเล่นของเธอ เขาจะเรียกเธอด้วยชื่อจริงของเธอเท่านั้น

“คุณพ่อสุดยอดมาก! หนูรักคุณพ่อมากที่สุดเลย!” เด็กหญิงเอ่ยอย่างอ่อนหวานก่อนจะจูบลงบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเฟลิเป้อย่างร่าเริง

มาเดลีน ยิ้มและเดินตามหลังพวกเขา เธอมองไปที่รอยยิ้มบนใบหน้าเล็ก ๆ ที่น่ารักและรู้สึกว่าเธอได้ตั้งชื่อที่สมบูรณ์แบบให้กับลิเลียน

ลิเลียน ลิลลี่

ดอกลิลลี่หมายถึงการเกิดใหม่และนั่นคือสิ่งที่มาเดลีนต้องการเกิดใหม่ให้สำหรับทั้งเธอและลิเลียน

เธอไม่ต้องการให้เด็กคนนี้เป็นเหมือนแม่ของเธอ แม่ของเธอถูกทำลายโดยผู้ชายที่เธอรักและเสียชีวิตจากอาการใจสลาย

เธอต้องการชีวิตที่สมบูรณ์แบบเพื่อเด็กคนนี้

เฟลิเป้ซื้อบอลลูนให้ลิเลียนและไปเล่นเครื่องเล่นกับสาวน้อยสองสามอย่าง

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วและนี่ก็ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว ลิเลียนจับมือเฟลิเป้อย่างมีความสุขเธอชี้ไปที่ร้านอาหารที่มีอยู่หลากหลายด้านหน้าพวกเขา

“คุณพ่อ หนูอยากกินนี่! เบอร์เกอร์ชิ้นใหญ่มาก!”

“เราเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่โลภมาก ไม่มีใครต้องการนะถ้าเราอ้วนขึ้นอ่ะ” เฟลิเป้พูดขณะล้อเล่น

ลิเลียนกระพริบตาที่บริสุทธิ์ของเธออย่างว่างเปล่า เธอมองเฟลิเป้อย่างจริงจังสักพักเดียวเท่านั้นเธอทำหน้ามุ่ยก่อนที่เธอจะเริ่มแบะปากร้องไห้ออกมา

“ฮื่อออออออออ …คุณพ่อไม่ต้องการหนูอีกแล้ว หนูไม่เอาเบอร์เกอร์แล้ว หนูไม่ต้องการมัน…”

เฟลิเป้ไม่คิดว่าเด็กหญิงตัวน้อยจะเข้าใจเขาผิดถึงขนาดเสียใจร้องไห้ออกมา

เฟลิเป้อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนและเริ่มปลอบโยนเธอในขณะที่รู้สึกสำนึกผิด “เด็กโง่ พ่อะไม่ต้องการหนูได้ไง? เธอทั้งสองจะเป็นแม่และลูกของพ่อตลอดไป”

“อย่าร้องไห้เลย ลิลลี่ พ่อแค่ล้อเล่นกับลูกเองนะ” มาเดลีนเข้าไปปลอบเธอเช่นกัน เธอเช็ดน้ำตาให้เด็กน้อย

เด็กหญิงตัวเล็กกระพริบตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธออย่างไม่เชื่อ “ถ้างั้น คุณพ่อคะ ขอเบอร์เกอร์สองชิ้นได้ไหมคะ?”

“แน่นอนสิ พ่อจะซื้ออะไรก็ตามที่หนูอยากกินให้นะ” เฟลิเป้ให้สัญญา

ลิเลียนยิ้มกว้าง “คุณพ่อ หนูต้องปวดฉี่ตอนนี้”

เฟลิเป้มองไปที่มาเดลีนหลังจากที่เขาได้ยินเรื่องนี้ “ฉันจะเข้าแถวซื้อเบอร์เกอร์ เธอควรพาลิเลียนไปห้องน้ำนะ”

“ตกลง” มาเดลีนพยักหน้าและจับมือนุ่ม ๆ ของเด็กน้อยไป

ลิเลียนจับมือของมาเดลีนไว้ในมือข้างหนึ่งและถือลูกโป่งไว้อีกข้าง เธอกำลังมีความสุขแต่เมื่อเธอไม่ใส่ใจลูกโป่งกัลกลายเป็นหลุดมือถูกลมพัดลอยไป

“คุณแม่! กระต่ายของหนูกำลังบินไปเเล้ว! คุณกระต่ายของหนู!”

มาเดลีนเห็นแบบนี้แล้วเธอต้องการคว้าบอลลูนไว้ให้ทันเวลา ทว่า เธอคว้ามันไว้ไม่สำเร็จก่อนที่มันจะปลิวไปไกลกว่านี้

เธอเฝ้าดูขณะที่บอลลูนหนีห่างไปจากพวกเขาและในขณะเดียวกัน เธอก็กังวลเกี่ยวกับลิลลี่ ขณะที่เธอไม่ได้ให้ความใส่ใจจุดที่ยืนมากนัก เธอได้ชนเข้ากับใครบางคนที่อยู่ข้างหลังเธอ

แขนแข็งแกร่งโอบรอบเอวเธอขณะที่กลิ่นอันคุ้นเคยได้แพร่กระจาย เธอรู้สึกได้ถึความคุ้นเคยของกลิ่นที่โชยมาจากด้านหลังเธอ จากนั้น เธอรู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ ในหู

“ระวัง”