บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 237
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 237
เมื่อกลิ่นคุ้นเคยที่เธอได้กลิ่นด้านหลัง ทำให้มาเดลีนรู้ได้ทันทีว่าใครคือคนที่โอบเธอไว้
แต่ทำไมเจเรมี่ถึงมาที่นี่?
เขาพาแจ็คสันมาที่นี่ด้วยไหม?
เด็กคนนั้นอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?
มาเดลีนเริ่มคิดถึงแจ็คสันขึ้นมากะทันหัน จากนั้น เธอขัดขืนและหลบหลีกออกจากอ้อมแขนของเจเรมี่
“นั่นคนใจดีนี่นา!”
ลิเลียนตะโกนเรียกเจเรมี่ใบหน้าที่เป็นสีชมพูของเธอมีรอยยิ้มที่มีความสุขปรากฏอยู่ขณะที่มองเขา ดูเหมือนว่าลิเลียนจะชอบเจเรมี่มาก
มีรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเจเรมี่ เขามองไปที่ลิเลียน จากนั้นก็เบนสายตาไปที่มาเดลีน
“ให้เดาว่าฉันตัดสินใจถูกแล้วที่จะออกมาข้างนอกในวันนี้” เขามีความหวือหวาในประโยคของเขา “ทำไมเธอไม่รับสายฉันเลย?”
มาเดลีนเงยหน้าขึ้นเผยรอยยิ้มแสยะ “ฉันต้องขอโทษด้วย คุณวิทแมน พอดีฉันยุ่งกับการใช้เวลากับเฟลิเป้และลูกสาวของฉัน ฉันไม่มีเวลารับสายที่ไร้ความหมายหรอกนะ”
“สายที่ไร้ความหมาย?” เจเรมี่เลิกคิ้วขึ้น ขณะที่เขาเห็นมาเดลีนหันหลังเดินหนีไปไปกับลิเลียน เขารีบเอื้อมมือไปคว้าแขนของมาเดลีนไว้
มาเดลีนหยุดเดิน “คุณวิทแมน ได้โปรดปล่อยมือ ฉันไม่อยากโดนคุณครอว์ฟอร์ดทุบตีอีกถ้าเธอเห็นเราแบบนี้แล้วหึงขึ้นมาอีก”
เจเรมี่จับจ้องไปที่ใบหน้าของมาเดลีนอย่างตั้งอกตั้งใจ ดวงอาทิตย์ส่องลงมาบนใบหน้าที่ไร้ที่ติของเธอทำให้เธอดูสวยมากจนเปล่งประกายออกมาเธอดูโดดเด่นท่ามกลางผู้คนมากมายรอบข้าง
เมื่อเขานึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นสายตาของของเขาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนลง “ฉันทำให้เธอต้องเดินทางมาหาอย่างไม่ได้อะไรเลยในวันนั้น ฉันต้องขอโทษที่ทำให้อาหารเช้าที่เธอทำให้ฉันต้องถูกทิ้งไป กระนั้น ฉันไม่สามารถปล่อยให้หล่อนตายไปได้หรอกนะ”
‘ดีแล้ว แน่นอนอยู่แล้ว’
มาเดลีนแสยะยิ้มอย่างประชดประชัน
‘เจเรมี่ คุณเคยช่วยฉันตอนที่ฉันกำลังดิ้นรนและอ้อนวอนคุณไหม ในขณะที่ฉันกำลังตกอยู่ในความสิ้นหวังห่ะ?
‘คุณไม่เพียงแค่เฝ้ามองฉันถูกทรมานเท่านั้น แต่คุณยังแทงข้างหลังฉันอีกด้วย’
“วีล่า คุณหึงหรือเปล่า?” เขาพูดประโยคนั้นออกมาอย่างหมองหม่น
มาเดลีนรู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังสั่นสะท้าน จากนั้น รอยยิ้มที่ไม่ไยดีของเธอถูกฉายขึ้นบนใบหน้าของเธอ
“คุณเห็นนี้ไหม คุณวิทแมน?” เธอชี้ไปที่ลิเลียนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ “ฉันมีลูกกับเฟลิเป้แล้ว ฉันจะใส่ใจกับผู้ชายที่ไม่ใช่เฟลิเป้ได้ไงกัน?”
รอยยิ้มของเจเรมี่หายไปอย่างช้า ๆ หลังจากที่เขาได้ยินสิ่งที่มาเดลีนพูดออกมาแบบนั้น
คิ้วของเขาขมว ริมฝีปากบางของเขาถูกกดเป็นเส้นบาง ๆ อย่างราบเรียบ
“เด็กคนนี้เป็นลูกสาวของเธอและเฟลิเป้?” เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
มาเดลีนยิ้ม “แน่นอนสิ”
“คุณสองคนรู้จักกันมานานแค่ไหนแล้ว?”
“สามปี”
สามปี
ในช่วงสามปีที่ผ่านมา เจเรมี่ยังคงนึกถึงวันที่มาเดลีนจากเขาไปโดยไม่รู้สึกตัว ความรู้สึกของร่างกายที่เย็นเป็นน้ำแข็งของเธอในอ้อมแขนของเขาและเขารู้ดีว่าเธอจะไม่กลับมามีชีวิตหรือลมหายใจได้อีก
สามปีนับจากวันนั้น…
เป็นเวลากว่าสามปีแล้วที่เธอจากเขาไป
“ลิลลี่ไปกันเถอะลูก”
“โอเคค่ะ” ลิเลียนตอบอย่างเชื่อฟังและกระพริบตาที่เหมือนคริสตัลของเธอให้เจเรมี่ “ลาก่อนนะค่ะ คนใจดี!”
เจเรมี่ดึงความคิดที่หลงทางของเขากลับมาเมื่อเขาเห็นมาเดลีนเดินออกไป เขาคว้าตัวเธออีกครั้ง มือเย็นของเขาจับข้อมือบางของเธอแน่น
“คุณวิทแมน?”
มาเดลีนขมวดคิ้วด้วยความกระวนกระวายใจเมื่อเธอเห็นเจเรมี่มองเธออย่างจริงจัง
“มีอะไรอีกหรือไงค่ะ?”
“ลูกสาวของคุณอายุเท่าไหร่?” เขายิงคำถามโดยตรงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“สอง” มาเดลีนตอบอย่างตรงไปตรงมา