บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 271
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 271
ว่าไงนะ?
จากที่ได้ยินเจเรมี่พูดออกมา เมเรดิธในตอนนี้เปรียบเสมือนลูกโป่งที่ถูกปล่อยลม เข่าของเธออ่อนแรงก้าวถอยหลังไปทีละก้าว
การข่มขวัญและการขู่เตือนที่เธอพึ่งพูดกับวีล่าไปก่อนหน้านี้ทุกคำกลับเข้ามาในหัวเธออีกครั้งทันที ‘ฉันจะบอกเธอเอาไว้นะ วีล่า ควินน์ นี่เป็นวิธีที่ฉันทำให้มาเดลีนเสียโฉมในตอนนั้น ถ้าเธอกล้าที่จะลองดีกับฉันอีกครั้ง ฉันจะให้เธอได้ลิ้มรสความเจ็บปวดเหมือนที่นังบ้านั่นรู้สึก!’
เมเรดิธมีใบหน้าที่ซีดลงกว่าเดิมพร้อมทั้งหัวใจที่เต้นแรง
เมื่อกี้เธอหลุดพูดคำพวกนั้นออกมา
เธอโกรธแค้นวีล่ามาก ไม่แปลกที่ตัวตนที่แท้จริงของเธอจะเปิดออกมาและเผยสิ่งที่ทำผิดในอดีตไว้
เจเรมี่มองสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเมเรดิธ เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงผิดหวัง “คุณบอกกับผมว่าฌอน พ่อของคุณเป็นคนจ้างคนมาทำร้ายใบหน้าของมาเดลีน ผมเดาว่านั่นไม่ใช่ความจริง คุณคือคนที่ทำมันลงไป”
“ไม่นะ นั่นมันไม่ใช่…” เมเรดิธคว้าแขนของเจเรมี่ เธอส่ายหน้าปฏิเสธทุกช่องทาง ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาในตอนนี้ “ฉันไม่ได้เป็นคนทำร้ายเเมดดี้ ฉันไม่ได้ …
“ฉันกลัวเลือดมากขนาดนั้น มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องทำร้ายเเมดดี้ด้วยมีด? แมดดี้ทำร้ายแจ็คและนั่นเป็นสาเหตุที่พ่อของฉันจ้างคนมาสั่งสอนเธอด้วยความโกรธ มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย…
“เจเรมี่ คุณต้องเชื่อใจฉัน คุณต้องเชื่อลินนี่ …”
ความมุ่งมั่นที่โหดร้ายของเจเรมี่ถูกระงับลงหลังจากที่เธอพูดถึงลินนี่ เขานึกถึงความสัมพันธ์ที่เขาเคยมีกับเธอในตอนนั้น
ทันทีที่เมเรดิธเห็นว่าความโกรธของเจเรมี่บางเบาลง เธอแนบพิงเขาด้วยความเสียใจ “เจเรมี่ คุณต้องเชื่อฉัน ฉันถูกบังคับให้ทำ ฉันไม่มีเหตุผลที่จะทำเรื่องผิด ๆ แบบนั้น ตอนนี้ฉันสูญเสียความเป็นตัวเองอย่างที่เคยมีไปทั้งหมดเพราะวีล่า ฉันแค่พยายามทำให้เธอตกใจเล่น ๆ ฉันจะไม่มีวันทำร้ายเธอหรอกนะเจเรมี่…”
เธอพยายามทำให้เจเรมี่สงสาร ทว่าเจเรมี่เพียงสะบัดมือเธอออกไปอย่างเย็นชา ตอนนี้ตาคมทรงเสน่ห์ของเขาแหลมเฉียบ
“คุณไม่ใช่ผู้หญิงที่ผมเคยรู้จักในตอนนั้น ผมผิดหวังในตัวคุณมาก”
น้ำเสียงของเขามีความทุ้มและความโกรธที่รุนแรงปนอยู่ในนั้น หลังจากที่เขาพูดจบ เขาหันหลังและเดินหนีอย่างไม่รออะไร
เมเรดิธตัวเเข็งทื่อ เธอรีบวิ่งไปคว้าเข้าที่ลำตัวเจเรมี่ และพูดว่า “เจเรมี่อย่าไป! คุณทิ้งฉันไว้แบบนี้ไม่ได้! คุณจะมาโทษฉันทำไม? ฉันทำอะไรผิดกัน? ฉันแค่กลัวที่จะเสียคุณไปเพราะฉันรักคุณมากก็แค่นั้น! ตอนนี้คุณเองไม่อยากมองฉันด้วยซ้ำเป็นเพราะ วีล่า ควินน์!”
“ล่ะตอนนี้หน้าฉันพังยับเยินเพราะคุณ ฉันจะมีแผลเป็นน่าขยะเเขยงนี้ด้วยซ้ำ คุณจะทิ้งฉันเพราะเรื่องนี้เหรอ? คุณรู้ไหมว่หน้าของผู้หญิงมีความสำคัญเเค่ไหน?”
“ฮึ ๆ” เจเรมี่หัวเราะออกมาค่อย ๆ หลังจากได้ยินเมเรดิธกล่าวโทษในขณะที่เธออยู่ในช่วงที่แตกสลายทางอารมณ์ “คุณรู้ไหมว่าใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งก็สำคัญเช่นกัน?”
“… ”
“คุณเคยคิดบ้างไหมว่าเเมดดี้จะเจ็บขนาดไหนแล้วเธอจะกลัวว่าจะเสียโฉมหรือเปล่าตอนที่คุณกรีดหน้าเธอ?”
“… ”
สีหน้าของเมเรดิธเยือกเฉียบในขณะที่เธอมองไปยังผู้ชายที่กำลังตั้งคำถามเธออย่างไร้คำพูดใดจะพูดออกมา
แมดดี้
เขายังคงเรียกหล่อนว่าเเมดดี้ แต่เขาไม่ได้เรียกเธอว่าเมอร์ด้วยความรักมานานแล้ว
มาเดลีนนังสารเลวคนนั้นกำลังครอบครองหัวใจเขาอยู่ราวกับว่าวิญญาณของเธอยังมีชีวิตอยู่
นังแพศยา!
ขณะที่เมเรดิธกำลังใช้ความคิดที่ติดอยู่ในความงุนงงนั้น จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่ามือของเธอกลายเป้นความว่างเปล่า
เจเรมี่เอาตัวเองออกจากเธอโดยไม่ลังเล เขาไม่ได้มองหันกลับไปที่เธอแม้แต่น้อย
โรสที่ดักฟังอยู่ด้านนอกประตู ในทันที ที่ประตูถูกเปิดออก เธอเห็นเจเรมี่ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับรังสีแห่งความน่ากลัวรอบตัวเขา เธอรีบก้มศีรษะลงและไม่กล้าพูดอะไรออกมา เธอทอดสายตามองเจเรมี่เดินพ้นไปก่อนที่เธอจะรีบเดินเข้าไปยังห้องพักฟื้น
“เมอร์” เธอเรียกเมเรดิธอย่างตั้งใจ
เมเรดิธกัดฟันกรอด ๆ ก่อนที่เธอจะปัดทุกอย่างลงจากโต๊ะและตู้ในห้อง
“มาเดลีน นังสารเลว! ตายไปแล้วแท้ ๆ แต่ผลพวงที่ร้ายกาจของแกยังคงอยู่!
“มาเดลีนคนเดียวไม่พอ และตอนนี้ ยังมี วีล่า ควินน์ นังแพศยา! นังพวกนั้นมันเเพศยา!”
ดวงตาถูกดเปลี่ยนเป็นสีแดงขณะที่เธอโหยหวนไปรอบ ๆ ตัวเอง
โรสรีบปิดประตูห้องอย่างทันที เธอกังวลว่าจะมีใครสักคนผ่านมาเห็นตัวตนที่แท้จริงของเมเรดิธอีก