บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 297
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 297
รอยยิ้มของมาเดลีนเบ่งบานขณะที่เธอมองหน้าเจเรมี่ คำพูดของเธอทำให้เมเรดิธโกรธจนเส้นเลือดเริ่มปูดขึ้นที่หน้าผาก
“อย่าได้คิดที่จะเข้ามาเป็นมือที่สามของฉันกับเจเรมี่นะ วีล่า ควินน์! ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขารัก แล้วทำไมเขายังจะต้องอยากแต่งงานกับเธอด้วย?”
เหตุการณ์มาถึงขั้นนี้ ในที่สุดเมเรดิธรีบลงจากเตียงด้วยความทุกข์ใจแล้ววิ่งไปหาเจเรมี่ น้ำตาที่คลอเบ้าก็แสดงให้เขาเห็นว่าเธอบอบบางเพียงใด
“เธอโกหก ใช่ไหม เจเรมี่? บอกฉันทีว่าเธอโกหก”
“เธอไม่ได้โกหก” เจเรมี่ไม่ลังเลที่จะตอบมันออกไปและคำตอบของเขาทำให้เมเรดิธตาค้าง
มาเดลีนยิ้มออกมาอย่างพอใจ “ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณไปช่วยฉันไม่ทัน เจเรมี่ วันนี้คุณว่างไหม? ฉันแค่อยากจะขอบคุณเล็ก ๆ น้อย ๆ”
“ผมว่าง” เขาตอบเบา ๆ หันไปหามาเดลีน “ร่างกายของคุณฟื้นตัวเต็มที่แล้วเหรอ?”
“ใช่ ดีขึ้นเยอะแล้ว” มาเดลีนฉีกยิ้มก่อนจะหันไปมองเมเรดิธโดยสื่อความหมาย “ฉันต้องขอขอบคุณ คุณครอว์ฟอร์ด สักหน่อยแล้ว ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเจเรมี่ห่วงใยฉันมากแค่ไหนถ้ามันไม่เกิดเหตุการณ์ที่น่าวิตกขนาดนั้นที่เธอเป็นคนลากฉันเข้าไป”
เมเรดิธหน้าแดงด้วยความอับอาย เมื่อเห็นเจเรมี่ขมวดคิ้ว เธอเริ่มร้องไห้และเปลี่ยนเรื่อง “ทำไม? ทำไมทุกคนต้องทำร้ายฉันด้วย? ฉันทำผิดอะไร? จะทำให้ฉันถึงตายก่อนใช่ไหมเธอถึงจะยอมหยุด?”
เธอคร่ำครวญ จากนั้นเธอเอามือผลักที่อกมาเดลีนก่อนที่เธอจะวิ่งออกไป
เจเรมี่ใช้มือประคองเอวของเธอไว้ขณะที่เธอสูญเสียการทรงตัว
มาเดลีนพบว่าตัวเองตกอยู่ไหนอ้อมกอดของเจเรมี่อีกครั้ง กลิ่นโคโลญหอมเย็นของเขาทำให้จมูกของเธอสั่นสะเทือน รบกวนการเต้นของหัวใจและการหายใจที่สม่ำเสมอนั่น
เธอประคองตัวเองให้ยืนตรงอย่างรวดเร็ว และดึงตัวเองออกจากการเกาะกุมของเจเรมี่ก่อนที่จะมองไปยังทางที่เมเรดิธเพิ่งวิ่งไป “คุณจะไม่ตามเธอไปเหรอ? จะเป็นยังไงถ้าเธอต้องการที่จะกระโดดตึกอีก…”
เจเรมี่ขัดจังหวะด้วยการเยาะเย้ยเล็กน้อยก่อนที่มาเดลีนจะพูดจบ “ถ้าเธอฆ่าตัวตายจริง ๆ คงมีบางอย่างที่ถูกเตรียมการไว้ก่อนที่เธอจะโดดเหมือนครั้งก่อน”
มาเดลีนตกใจในคำตอบของเขา
เขากำลังบอกเป็นนัยว่าเขามองการเสแสร้งของเธอออก?
“ผมคิดว่าคุณต้องการที่จะขอบคุณผมซะอีก? ไปกันเถอะ” เจเรมี่หันกลับมา
มาเดลีนยืนอยู่ในความคิดลึก ๆ อีกสองสามวินาทีก่อนที่เดินตามเขาไป
มาเดลีนเลี้ยงอาหารเจเรมี่ในที่หรูหราที่สุดแห่งหนึ่งของเกลนเดล
จากนั้น เขาพาเธอมาส่งที่ล็อบบี้ของอพาร์ทเมนต์เมื่อกินเสร็จ
เจเรมี่คว้าข้อมือของมาเดลีนไว้ขณะที่เขามองเธอปลดที่คาดเข็มขัดรถออก พร้อมที่จะลงจากรถ
“คุณวิทแมน?” มาเดลีนหันกลับมาและมองชายคนนั้นอย่างสับสน
“ไม่ใช่เจเรมี่เหรอ? เราวนกลับไปที่จุดเรียกคุณวิทแมนตั้งแต่เมื่อไหรกัน?” ริมฝีปากบางของเขากระซิบที่ข้างหูของเธออย่างมีเสน่ห์ รอยยิ้มสบาย ๆ ของเขาถูกแต่งแต้มด้วยรอยเปื้อนของความสนุกสนานขับให้เขามีเสน่ห์เพิ่มมากขึ้น
มาเดลีนยิ้มกว้าง “ถ้าอย่างนั้น เจเรมี่ มีอะไรอีกไหม?”
“คุณรู้หรือไม่ว่าคุณกำลังสื่อถึงอะไรกับคำที่คุณบอกกับ เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด ไปแบบนั้น?” เขาถามด้วยสายตาที่อธิบายไม่ได้
มาเดลีนกระพริบตา “ฉันแค่พูดความจริง แต่ฉันขอโทษถ้าฉันทำให้คุณและคนรักของคุณไม่สบายใจ คุณวิทแมน”
“ผมไม่ต้องการคำขอโทษของคุณเลย” เจเรมี่ดึงมาเดลีนเข้ามาใกล้
มาเดลีนพบว่าตัวเองอยู่ห่างจากดวงตาที่ลึกล้ำของเจเรมี่เพียงไม่กี่นิ้วแล้ว ลมหายใจของทั้งสองผสมกัน
“ผมอยากแต่งงานกับคุณ วีล่า”
“ … ”
หัวใจมาเดลีนเต้นผิดจังหวะเพราะคำพูดเขา
เธอไม่ได้คิดว่าตัวเองจะลุ่มหลงไปกับคำพูดของเขา
บางทีการที่จะเกลียดใครสักคนได้ คุณต้องรู้สึกเหมือนพวกเขาเช่นกัน
มุมปากของมาเดลีนยกขึ้นอย่างน่าขันขณะที่เธอปฏิเสธเขา “คงต้องโทษโชคชะตาแล้วนะ คุณวิทแมน คุณมีเมเรดิธที่รักของคุณอยู่แล้ว ในขณะที่ฉันกำลังจะเป็นเจ้าสาวของเฟลิเป้เร็ว ๆ นี้” เธอตอบอย่างแผ่วเบา พลางขมวดคิ้ว การแสดงออกของเธอถูกเสริมสร้างให้ดูว่าเธอกำลังเสียดาย
“ฉันรู้สึกขอบคุณที่พ่อแม่ที่ให้รูปร่างหน้าตานี้เป็นขวัญ ไม่เช่นนั้นคุณจะไม่มีวันมาเป็นแสงสว่างให้ฉันได้เห็นชัด คุณวิทแมน แม้ว่าคุณจะเกลียดรูปลักษณ์นี้สุดหัวใจก็ตาม ”