บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 312
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 312
ดวงตาของเมเรดิธเต็มไปด้วยประกายของนักฆ่า เธอมีเจตนาที่ต้องการฆ่าอย่างชัดเจนเหมือนแววตาของเธอดูคล้ายว่าต้องการค่ามาเดลีนด้วยมีดนับพันเล่ม
เธอหยิบกรรไกรอันใหญ่หลังตู้ และชี้ปลายแหลมเข้าหามาเดลีน และพุ่งไปที่มาเดลีนอย่างโหดเหี้ยม
เมเรดิธอัดแน่นไปด้วยความโกรธและเธอต้องการที่จะสั่งสอนให้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าได้สำนึกและลงเอยแบบเดียวกันกับที่มาเดลีนเคยเจอ
กระนั้น ท่าทีของมาเดลีนในตอนนี้ไม่เกรงกลัวเลยสักนิด เธอหลบปลายแหลมของกรรไกรได้
เธอใช้โอกาสนั้นจับแขนของเมเรดิธไว้อย่างใจเย็น ในขณะที่เมเรดิธถือโอกาสนั้นตวัดกรรไกรไปรอบ ๆ
ดวงตาสีอัลมอนด์เบิกกว้าง เธอยกมืออีกข้างขึ้นเพื่อทำการลอบโจมตีมาเดลีนแต่มาเดลีนรู้ทันและมองออกในทันที ขณะที่เมเรดิธหยุด มาเดลีนยกมือขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะตบลงบนหน้าเมเรดิธอย่างเต็มแรง
จากการถูกตบ เมเรดิธก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บอย่างสุดเสียง
บาดแผลที่อยู่บนหน้ายังไม่หายดีและยังเปียกชุ่มไปด้วยไวน์ หลังจากถูกตบ ความเจ็บปวดที่ร้อนแรงก็แผดเผาซึมซับเข้าไปในส่วนใต้ผิวหนัง
“ใบหน้าของฉัน!” เธออุทานออกมา พร้อมดวงตาเบิกกว้างด้วยความโกรธ
เธอไม่อยากเห็นแววตาที่หยิ่งยโสและเลือดเย็นของมาเดลีนในขณะนี้หลังจากเงยหน้าขึ้น เธอไม่สามารถหยุดร่างกายที่สั่นเทาของตัวเองได้
“เป็นอะไรไปล่ะ? ในที่สุดเธอก็ได้ลิ้มลองการที่ถูกเอาเกลือมาทาที่แผลมันรู้สึกยังไงแล้วสินะ?” มาเดลีนหัวเราะออกมาเบา ๆ
“เธอ…วีล่า ควินน์ มันจะดีมากถ้าปล่อยฉันตอนนี้!” เมเรดิธโกรธ รำคาญ และเธอต้องการหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้สักที “วีล่า ควินน์ ฟังให้ดีนะ ปล่อยมือฉันตอนนี้ ไม่เช่นนั้น…ไม่เช่นนั้น ฉันจะทำให้เธอเสียใจ!”
“เสียใจ?” มาเดลีนขยับริมฝีปากกรีดยิ้มน่ากลัวออกมา แต่เธอไม่ได้ปล่อยเธอแต่อย่างใด แต่กลับจับข้อมือเมเรดิธแน่นขึ้น
ดวงตาที่สวยงามคู่นั้นระเบิดแสงแหลมคม รังสีของแสงพุ่งเข้าไป “เมเรดิธ เธอควรฟังฉันให้ชัดเจนอีกครั้ง ฉันไม่ใช่มาเดลีนที่จะยอมให้ตัวเองถูกเหยียบย่ำและโดนเอาเปรียบ”
“ฉันรับรู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอได้ทำกับมาเดลีน และแม้ว่าฉันอาจจะดูเหมือนมาเดลีนมากขนาดไหน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะสยบฉันได้ด้วยวิธีการเดียวกัน!”
มาเดลีนเงยหน้าขึ้นจ้องผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าด้วยดวงตาสวยงามและเยือกเย็น ด้วยน้ำเสียงที่เฉียบคม เธอพูดว่า “เมเรดิธ ส่องกระจกดูตัวเองตอนนี้สิ ไม่ว่าจะรูปร่างหน้าตาและหัวใจของเธอ ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอทั้งสกปรกและน่าเกลียด นี่เธอยังคิดว่าเจเรมี่ต้องการเธอที่เป็นแบบนี้อยู่ไหม?”
เธอหัวเราะเยาะ สายตาของเธอเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย
“อย่าพูดถึงตำแหน่งใหญ่ของการขึ้นเป็นนายหญิงแห่งตระกูลวิทแมนอีกเลย เธอไม่มีคุณสมบัติอะไรเลยที่จะเข้าประตูวิทแมนด้วยซ้ำ!” มาเดลีนหัวเราะเยาะ และสะบัดข้อมือของเมเรดิธทิ้ง
เมเรดิธเซถอยหลังด้วยความงุนงง รังสีสังหารของเธอถูกบดขยี้ด้วยรังสีของความเจิดจ้าของมาเดลีน
เธอเอามือสัมผัสแก้มของตัวเองขณะมองจ้องมาเดลีน เธอกัดฟันอย่างบ้าคลั่งแต่การกระทำพวกนั้นไม่สามารถชำระล้างความโกรธที่มีภายในใจได้แม้แต่นิดเดียว
ไม่นานจากนั้น มีเสียงกระดิ่งดังขึ้น เมเรดิธหันหน้าไปดูทันทีเพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าเป็นเจเรมี่ที่กำลังจะเข้ามาหรือไม่ เธอรีบกำจัดสีหน้าความเกลียดชังทั้งหมดทิ้งทันที และสวมหน้ากากแห่งความอ่อนแอที่ถูกทำร้าย ก่อนจะวิ่งร้องไห้ไปหาเขา
เจเรมี่ยืนงงเมื่อเห็นเมเรดิธวิ่งมาทางตัวเอง
เหมือนว่าเธอสวมชุดที่ดูดีแต่กลับเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไวน์ไปทั่ว ผมของเธอยุ่งเหยิง แล้วเธอดูกระอักกระอ่วนเป็นอย่างมาก
“เจเรมี่…” ทันใดนั้นเมเรดิธรีบเข้าไปอย่างเร็ว เธอวิ่งเข้าใส่เขาก่อนจะเหวี่ยงตัวเองเข้าไปและกอดรัดเขาไว้แน่น
เจเรมี่ขมวดคิ้วทเขารู้สึกไม่พอใจ และกำลังจะผลักเมเรดิธออกไป แต่ในทันใดนั้นเธอเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น
“เจเรมี่ ทำไมกัน? ฉันต้องมีสภาพแบบนี้ด้วย ทำไมคุณควินน์ถึงอยากสร้างปัญหาให้ฉันทุกที? เธอวางแผนลักพาตัวฉันออกมาจากโรงพยาบาลมาก่อน แถมให้พวกผู้ชายพวกนั้นย่ำยีและทำให้ฉันอับอาย! เธอบอกว่าฉันสกปรกและไม่คู่ควรกับคุณ เธอโยนอาหารที่ฉันตั้งใจทำขึ้นเพื่อคุณลงพื้นและล้อเลียนฉันว่าไม่มีค่าพอที่จะทำอาหารให้คุณ ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังตบหน้าฉันหลายที ฮือ ๆ ๆ… คุณควินน์เป็นผู้หญิงที่น่ากลัวมากจริง ๆ เจเรมี่ … ”
นาทีที่เมเรดิธฟ้อง เจเรมี่ใช้สายตามองไปยังร่างคุ้นเคยที่อยู่ภายใต้แสงไฟ
เขาเงยหน้าขึ้นเห็นมาเดลีนยืนอยู่ไม่ไกล แต่แววตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล เขาผลักเมเรดิธ ที่กอดเขาไว้แน่นออกไป และเดินไปทางมาเดลีน
“วีล่า เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”