บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 331
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 331
มาเดลีนจำได้ว่าเธอเคยบังเอิญเห็นเจเรมี่ซื้อกุหลาบแดงช่อใหญ่ในวันนั้นซึ่งเธอก็ไม่เคยลืมมัน เธอคิดว่าเขากำลังคบหาดูใจกับผู้หญิงคนอื่นนอกจากเมเรดิธ
แต่หลังจากที่ขึ้นรถมากับเขา ทว่า เธอพบปลายทางของดอกกุหลาบช่อนี้กลับมาหยุดที่สุสาน
มันมีสถานการณ์บางอย่างซึ่งไม่เอื้ออำนวยต่อเธอในตอนนั้น ทำให้เธอไม่รู้ว่าทำไมเจเรมี่นำดอกกุหลาบมากมายเหล่านั้นไปที่สุสาน เธอก็ยังหาคำตอบไม่ได้อยู่ดีแม้ว่าเธอจะพยายามหาเหตุผลมากมายมาคิด
เธอไม่ได้มาที่นี่ในวันนี้เพราะความบังเอิญอย่างที่เจเรมี่เข้าใจ เพียงแต่ เธอกำลังสะกดรอยตามเขาและจับตาดูเขาทุกการเคลื่อนไหวแบบไม่ให้เขารู้ตัว
หลังจากที่รู้ว่าเขาไปที่ร้านดอกไม้อีกครั้ง เธอได้จงใจเข้าไปทักเขาให้ดูเหมือนว่าเธอบังเอิญพบเขา
ในขณะที่เธอกำลังใช้ความคิดอยู่นั้น เจเรมี่ได้เดินลงมาเปิดประตูรถให้เธอ
มาเดลีนรีบดึงสติของตัวเองกลับมาในขณะที่ก้าวลงจากรถ
เธอทำเป็นสงสัยในสถานที่แห่งนี้เหมือนว่าเธอไม่เคยมาที่นี่มาก่อน โดยการมองไปรอบ ๆ ในจังหวะเดียวกันกับที่เธอหันหน้ามามองเจเรมี่ เธอเห็นเขากำลังถือดอกกุหลาบช่อโตเอาไว้ในมือของเขา
นี่คงแสดงให้เห็นว่าเขาจงใจที่จะมอบดอกกุหลาบให้ใครสักคนที่อยู่ในสุสานแห่งนี้อย่างแน่นอน
“คนที่คุณกำลังจะมอบดอกไม้ให้ทำงานอยู่แถวนี้นั่นเหรอ?” มาเดลีนเลยถามด้วยความงุนงง
เจเรมี่หลบตาต่ำแล้วยิ้มออกมา “เธอคนนั้นกำลังพักผ่อนอยู่ที่นี่”
“…” ทันใดนั้นเสียงหัวใจมาเดลีนเต้นเร็วขึ้น
“หากคุณไม่คิดมากอะไร คุณสามารถมากับผมก็ได้นะ” เจเรมี่พูดเสร็จแล้วเดินหันหลังเดินออกไป
เขากำลังเดินหน้าไปตามทางสุสาน เป็นที่ที่เขาคุ้นเคยมากแม้ว่าเขาจะหลับตาเดินตอนนี้ และขาของเขาก็ยังพาเขาเดินไปตามเส้นทางที่ถูกต้องโดยสัญชาตญาณเพราะสิ่งที่อยู่ในความคิดของเขาทั้งหมดตอนนี้ได้ถูกเรื่องราวในอดีตครอบงำ
เขาเหยียดหยันให้กับความโง่ของตัวเองที่เป็นตัวการทำให้มาเดลีนทุกข์ทรมานและบาดเจ็บจนไม่สามารถแก้ไขที่ผ่านมาได้
มาเดลีนรักเขาทั้งหัวใจมาเสมอ
ความรักของเธอนั้นเปรียบเสมือนดอกไม้ที่แบ่งบานขึ้นมาในค่ำคืนที่มืดมิด อดทนและแข็งแกร่ง
ในตอนแรกนั้น เขาสามารถที่จะเด็ดเอาดอกไม้ที่ผลิบานบนเทือกเขามาไว้ในมือของเขา แต่ว่าเขากลับทิ้งเธอไว้เพียงลำพังบนยอดเขาหนาวเย็นแห้งแล้งแห่งนี้แทน…
มาเดลีนเดินตามหลังเจเรมี่โดยไม่พูดอะไร
เมื่อก้าวเดินต่อไปข้างหน้า หัวใจมาเดลีนเต้นแรงจนแทบกระโดด
เธอมองไปยังที่ตั้งของสุสานของปู่ตัวเอง โดยไม่รู้ตัวภายในจิตใจของเธอนึกย้อนกลับไปถึงวันที่มีพายุฝนและหิมะที่โหมกระหน่ำ เป็นวันเดียวกัน ในตอนที่เจเรมี่งัดเอาหลุมศพนั้นออกมาอย่างโหดเหี้ยมและเขาได้ทำเรื่องที่เธอไม่สามารถให้อภัยเขาได้ตลอดชีวิตโดยการโปรยขี้เถ้าของลูกสาวให้กระจายไปกับสายลม
เธอไม่มีวันลืมสายตาเยือกเย็นนั้นในทุกคำพูดที่เขาพูดออกมาหลังจากนั้นเขาได้พูดไว้ว่าจะไม่มีวันเสียใจในการตัดสินใจของเขาในครั้งนี้
มันช่วยไม่ได้ที่มาเดลีนจะกำมือแน่นในตอนนี้ เธอรู้สึกว่าเลือดของเธอในตอนนี้กำลังเดือดข้นไปด้วยความเกลียดชังที่มีให้กับเขา
ในขณะที่เห็นความสูงและแผ่นหลังที่อยู่ข้างหน้าของเธอ ปลายนิ้วของเธอสั่นอย่างช่วยไม่ได้ มีเปลวไฟลุกโชนขึ้นในตาเธอในขณะนี้
‘เจเรมี่ ทุกอย่างที่ฉันทำเพราะรักนาย ทำไมฉันต้องได้พบเจอกับเรื่องที่โหดร้ายขนาดนี้?
‘นายทำร้ายหรือจะดูถูกฉันก็ได้ แต่ทำไมถึงทำกับลูกของเราแบบนี้?
‘นายไม่มีหัวใจงั้นเหรอ?
‘หรือมีแต่เมเรดิธหญิงชั่วคนนั้นที่สามารถอยู่ในใจของนายได้? สิ่งนี้หรือเปล่าที่ทำให้นายสูญเสียพื้นฐานของความเป็นมนุษย์ไปได้?’
มาเดลีนเต็มไปด้วยความเกลียดชังในตอนนี้ และเธอไม่ได้สังเกตว่าเจเรมี่หยุดเดินแล้ว เธอเดินชนเขาโดยไม่ทันระวัง
หลังจากที่เธอรักษาการทรงตัวของตัวเองได้ ดวงตาของเธอพบว่าเจเรมี่ดูตกใจกับบางอย่าง และใบหน้าของเขามีความเครียดที่จริงจังและแผ่รังสีที่น่ากลัวออกมา
เธอมองตามสายตาของเขาที่จ้องไปยังหลุมศพ เธอเห็นเจเรมี่ก้าวไปยังหลุมศพอย่างรวดเร็วด้วยความตั้งใจ
มาเดลีนสรุปเหตุการณ์คร่าว ๆ ได้เพียงสุสานตรงหน้าเขาถูกทำลายได้รับความเสียหาย หลุมฝังศพถูกแกะเปิดออกและชิ้นส่วนรอบ ๆ แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยจนทำให้ไม่สามารถรู้ได้ว่าเจ้าของหลุมคือใคร
ในขณะที่เธอกำลังจะเอ่ยถามเขา เจเรมี่โยนดอกกุหลาบที่อยู่ในมือถือทิ้งและเริ่มมองหาบางอย่างที่อยู่ในหลุมนั่น ราวกับว่าเขาไม่มีสติในตอนนี้
สีหน้าของเขาตอนนี้แย่มาก ความไม่ตื่นตระหนกที่แสดงออกผ่านคิ้วเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
หัวใจของมาเดลีนเจ็บเล็กน้อยเมื่อเธอมองไปที่ผู้ชายที่กำลังจะเป็นบ้า
เธอมั่นใจว่าเจ้าของหลุมศพนี้ต้องเป็นผู้หญิง
จากปฏิกิริยาของเจเรมี่ในตอนนี้ เธอสามารถสรุปได้ชัดเจนมากขึ้นว่าเขาให้ความสนใจคนที่กำลังพักผ่อนอยู่ที่นี่จริง ๆ
เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะ และมีความขมขื่นและเยาะเย้ยอยู่ในใจ