บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 337
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 337
“อะไรกันเนี่ย?”
“พูดบ้าอะไรออกมา?”
แม่ของเจเรมี่และเอโลอิสลุกขึ้นยืนทันที ใบหน้าของพวกเธอทั้งคู่มีความตกใจเต็มอยู่บนใบหน้า
“วีล่า ควินน์ พูดซ้ำในสิ่งที่เธอพูดออกมาเมื่อกี้ซิ!” แม่ของเจเรมี่ตะโกนลั่นห้องโถง
มาเดลีนมองด้วยสายตาตรวจสอบที่ใบหน้าเมเรดิธ และเห็นว่าดวงตาของเธอกำลังเปิดกว้างในขณะที่กรามของเธอทั้งสองข้างแล้วยังทิ้งตัวลงอย่างไม่สามารถควบคุมได้ด้วยความตกใจ จากนั้น เธอเงยหน้าขึ้นมองดวงตาดําทมิฬที่เดาใจไม่ออกของเจเรมี่
“เจเรมี่ ตอนนี้ฉันกำลังอุ้มลูกของคุณอยู่นะ”
เธอยิ้มออกมาและแจ้งให้เขาทราบเรื่องนี้
“เมื่อเช้านี้ฉันไปตรวจที่โรงพยาบาลและนี่คือผลทางการแพทย์”
เจเรมี่มองมาเดลีนและหยิบกระดาษรายงานผลขึ้นมา
ในนั้นระบุไว้ว่าเธอตั้งครรภ์ได้ประมาณสามสัปดาห์แล้ว
“เอามาให้ฉันดู!” แม่ของเจเรมี่รีบคว้ากระดาษใบนั้นก่อนที่จะดูมันอย่างใกล้ชิด
เอโลอิสเดินเข้ามาดูด้วยเช่นกัน หลังจากที่พวกเขาเห็นผลลัพธ์ ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนเป็นความเครียดหนักกว่าเดิม
เมื่อเมเรดิธเห็นดังนั้น เธอจ้องมาเดลีนด้วยความอิจฉาและหึงหวง หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอกัดริมฝีปากของตัวเอง ดวงตาของเธอดูเจ็บปวดและเต็มไปด้วยความรู้สึกแตกสลาย
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้?” เสียงของเธอนุ่มนวล “เป็นไปได้อย่างไร…”
ในขณะที่เอโลอิสเห็นเมเรดิธร้องไห้ด้วยความเศร้า เธอขยำรายงานในมือของเธอด้วยความโกรธและโยนมันทิ้งลงบนพื้น
“วีล่า ควินน์ นังจิ้งจอก! เธอ..”
“หุบปาก” เจเรมี่พูดขัดจังหวะด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขามองไปที่เอโลอิส สายตาของเขาเปรียบเสมือนมีดคมก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปจับข้อมือของมาเดลีน “ไปกันเถอะ”
มาเดลีนยิ้มและปลายสายตามองไปเมเรดิธที่กำลังทำหน้าบูดเบี้ยวใส่เธอ จากนั้น เธอก็หัวเราะเยาะเบา ๆ “ตกลง ไปกันค่ะ”
เมื่อแม่ของเจเรมี่เห็นดังนั้น เธอจึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดทั้งสอง “เจเรมี่ คิดจะทำอะไร? นาย กำลังจะแต่งงานกับเมเรดิธเร็ว ๆ นี้ วันนี้คิดจะไปกับผู้หญิงคนอื่นตอนนี้ได้ไงกัน?”
“เจเรมี่ เพียงแค่หนึ่งวินาทีนายสามารถยกเลิกงานแต่งงานระหว่างเมอร์ แล้วนายก็กลับมาบอกว่าจะแต่งงานกับเธออีกครั้ง อีกทั้งตอนนี้ นายยังพัวพันกับผู้หญิงคนนี้อยู่ นี่นายเห็นว่าเมเรดิธของฉันเป็นอะไร?” ใบหน้าของเอโลอิสแสดงความโกรธออกมา “นายต้องให้คำอธิบายเกี่ยวกับเมอร์วันนี้!”
“ผมไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องอธิบายให้คุณฟัง” เจเรมี่พูดออกมาอย่างเย็นชา เขามองมาเดลีน ด้วยดวงตาที่หยั่งไม่ถึงและจับมือเธอไว้ก่อนจะพาเธอเดินไปข้างหน้า
“นาย…” เอโลอิสพูดไม่ออกเพราะความโกรธ “ลูกสาวของฉันตกหลุมรักผู้ชายแบบนี้ได้ยังไง?”
แม่ของเจเรมี่รู้สึกอับอาย เธอโยนความผิดออกไปไกล ๆ ตัวอย่างรีบร้อน “วีล่า ควินน์ ผู้หญิงคนนี้น่ารังเกียจยิ่งกว่ามาเดลีน! เมอร์ อย่ากังวลไปเลยนะ ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ”
ดวงตาของเมเรดิธเป็นสีแดงแสดงออกมาอย่างความคับข้องใจ จากนั้น เธอรีบวิ่งออกไปและเห็ เจเรมี่เปิดประตูรถให้วีล่าก่อนจะขับรถออกไป
เธอกำหมัดและกัดฟันแน่น จากนั้น เธอแสยะยิ้มอย่างน่ากลัวออกมา
“วีล่า ควินน์ นี่คิดว่าจะเอาชนะฉันได้ด้วยการทำแบบนี้ใช่ไหม? ฮึ่ม รอก่อนเถอะ งานแต่งงานของฉันกับเจเรมี่จะต้องดำเนินต่อไปในสามวันนี้!”
…
เจเรมี่ขับรถออกไปสักพักกับมาเดลีนโดยที่ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไร
เจเรมี่เห็นการจ้องไม่พอใจของมาเดลีนผ่านกระจกมองหลัง เขาเบรกรถช้า ๆ และหยุดรถที่ข้างทาง
“ให้เวลาผมนิดนึงนะ ผมจะมอบครอบครัวที่สมบูรณ์ที่สุดให้คุณ” เจเรมี่มองมาเดลีนที่นั่งเงียบตลอดเวลา
“คุณหมายความว่าจะแต่งงานกับเมเรดิธในสามวันนี้แน่นอนแล้วใช่ไหม? ” มาเดลีนเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบ “คุณบอกว่าคุณจะต้องรับผิดชอบ และนี่คือสิ่งที่คุณรับผิดชอบนั้นเหรอ?”
เธอจงใจมองเขาสร้างความปั่นป่วน จากนั้น เธอหันหน้ากลับแล้วเปิดประตูลงจากรถไป
เจเรมี่ลงจากรถอย่างรีบเร่งเช่นกัน “วีล่า”
มาเดลีนไม่สนใจเขาและเดินต่อไป
เจเรมี่ไล่ตามเธอ ก่อนจะคว้าข้อมือมาเดลีนเอาไว้ พร้อมกับดึงเธอมาตรงหน้าเขา
ดวงตาคู่งามของเธอปรากฏขึ้นในสายตาเขาอีกครั้ง ทำให้หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะ สายตาที่จ้องมองที่เคยมีแต่ความเยือกเย็นกลับดูอ่อนโยนลงในทันที
“วีล่า ผมอยากแต่งงานกับคุณจริง ๆ” แววตาของเขาดูจริงจัง “ให้ผมได้จัดการเรื่องนี้อีกสักหน่อย”
“จริงงั้นเหรอ?” มาเดลีนหัวเราะเบา ๆ “คุณวิทแมน มันไม่ใช่ว่าไม่มีใครไม่ต้องการฉัน ฉันไม่ต้องการแต่งงานกับคุณก็เท่านั้นถ้าหากเป็นการที่คุณคิดจะกำลังทำทานให้ฉัน และเห็นแก่ความรักที่คุณรักเมเรดิธมากมายขนาดนั้น ฉันจะช่วยทำให้เป้าหมายของคุณบรรลุเอง และส่วนลูกในท้อง ฉันก็จะเป็นคนเลี้ยงดูเขาเอง”
“ฉันยินดีที่ได้รู้จักคุณ ความผิดของฉันเองแหละที่มีใบหน้าเหมือนกับมาเดลีน มันไม่ใช่ความผิดของคุณเลยที่คุณไม่ชอบใบหน้าที่ฉันมี”
เธอยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้านก่อนจะยกมือขึ้นเพื่อจัดระเบียบคอเสื้อของเจเรมี่ ทันใดนั้น เธอเขย่งเท้าและเข้าใกล้ใบหน้าของเขามากขึ้น
“ฉันหวังว่าคุณจะมีความสุข ตลอดไป”
เสียงของเธอหวานราวกับชุ่มไปด้วยน้ำผึ้ง คำพูดของเธอนั้นไหลผ่านภูเขาเหมือนน้ำพุในภูเขา ก่อนที่มันจะหยดลงที่หัวใจด้านชาของเขา
เจเรมี่ถึงกับผงะ หัวใจของเขาเต้นแรงผิดจังหวะ