บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 358
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 358
คำพูดโต้กลับของเขาทำเอามาเดลีนประหลาดใจ แต่ทว่า การแสดงออกที่จริงจังของเขากำลังบอกกับมาเดลีนว่าเขาไม่ได้พูดเล่น
“ผมจะทำทุกอย่างเพื่อคุณไม่ว่าอะไรก็ตามที่คุณมีความสุข”
“เจเรมี่ เจเรมี่!”
หลังจากเจเรมี่จบคำพูดจบ เมเรดิธลุกลี้ลุกลนเข้ามาในวงสนทนาระหว่างพวกเขาในขณะที่เธอดูบ้าคลั่งและวิตกกังวล
มาเดลีนมองไปข้างหลังของเธอโดยไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตาม เธอกลับไม่พบแจ็คสันที่ควรจะยืนอยู่ข้างหลังเธอ
“เจเรมี่ แจ็คหายไปอีกแล้ว!”
เมเรดิธวิ่งไปหยุดอยู่ตรงหน้าเจเรมี่ด้วยดวงตาแดงก่ำ
“ความผิดของฉันเอง ฉันดูแจ็คไม่ดีเอง เจเรมี่ คุณจะด่าทอฉันก็ได้ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะความประมาทและความเผลอของฉัน ฉันจดจ่อกับการตามหาคุณมากจนละเลยแจ็ค ฮือ…”
มาเดลีนดูท่าทางการแสดงที่เมเรดิธจัดขึ้น “คุณครอว์ฟอร์ด ร้องไห้ทำไมตอนนี้ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย หากเธอกังวลเกี่ยวกับเด็กคนนี้จริง ๆ เธอจะไม่มีทางให้เขาหายไปจากสายตาของเธอได้เลย”
“วีล่า ก็เขาไม่ใช่ลูกของเธอ มันคงเป็นเหตุผลที่เธอสามารถพูดแบบนั้นออกมาได้ แจ็คเป็นลูกของฉันและเจเรมี่ เธอไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกนี้!”
“พอเถอะ” เจเรมี่ขมวดคิ้วและขัดจังหวะแบบเย็นชา “สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับตอนนี้ก็คือตามหาเขาให้พบ”
เมเรดิธขมวดคิ้วของตัวเองและปิดปากไม่พูดอะไรอีก
“ฉันคิดว่าฉันจะออกตามหาเขาเหมือนกัน” มาเดลีนมองเจเรมี่ แล้วรีบเดินไปหาลิเลียน
เธอเล่าให้ลิเลียนฟังว่าเกิดอะไรขึ้นและฝากเธอไว้กับครูให้ช่วยดูแล ก่อนที่ เธอจะเริ่มออกตามหาแจ็คสัน
แม้ว่าจะตามหาเขาไปทุกหนทุกแห่งแล้ว ก็ไม่มีใครเจอแจ็คสันในที่ที่ออกตามหาอยู่เลย
วันที่ฟ้าโปร่งสดใสในช่วงฤดูใบไม้ร่วง ในตอนบ่าย ขณะนี้อากาศเปลี่ยนแปลงไปท้องฟ้ากลายเป็นสีเทา คล้ายว่าฝนกำลังจะตกลงมา
นอกจากครูของแจ็คสันแล้ว ครูคนอื่น ๆ และผู้ปกครองทุกคนก็พาเด็ก ๆ กลับมารวมตัวเตรียมตัวกลับไปที่โรงเรียน
แน่นอนว่า ฝนได้เริ่มตกหลังจากนั้นไม่นาน
ยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไหร่ มาเดลีนก็ยิ่งรู้สึกกังวลมากเท่านั้น
เธอกลัว เธอกวิตกว่าจะหาแจ็คสันไม่เจอ เธอกังวลว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับแจ็คสันในป่าหรือเปล่า
เมื่อเธอนึกถึงดวงตาที่ไร้หนทางและไม่สบายใจของแจ็คสันในคืนนั้นแล้ว มาเดลีนรู้สึกได้ว่าหัวใจของเธอพองขึ้นคับแน่นในลำคอของตัวเอง ทำให้เธอหายใจไม่ออก
“แจ็คอยู่ในนั้นหรือเปล่า? ฉันวีล่าเอง” มาเดลีนส่งเสียงเรียกแต่กลับพบความว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้า ตัวเธอเปียกโชกไปด้วยน้ำฝน
วีล่าเดินไปในป่าซึ่งมุ่งหน้าไปยังถนนพินวีล
“แจ็ค นายอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”
หลังจากที่เธอส่งเสียงเรียกออกไป เธอได้ยินเสียงสะอื้นของเมเรดิธจากระยะไกล
“แจ็ค อย่าทำให้ฉันกลัว แจ็ค…”
มาเดลีนหยุดเดินไปทางนั้นก่อนจะวิ่งไปยังทางลาดชันที่เมเรดิธยืนอยู่
เมเรดิธกำลังนั่งยอง ๆ อยู่ข้างทางชันนั่น มีจี้อยู่ในมือในขณะที่เธอสะอื้นอยู่ที่เชิงสูงลาดชันคล้ายเหว
“เมเรดิธ ทำไมมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้?”
“แจ็คตกลงไป!”
“อะไรกัน?” มาเดลีนหายใจอย่างติดขัดจนรู้สึกได้ถึงความกลัวที่อธิบายไม่ได้เข้าครอบงำหัวใจเธอ
เธอไม่มีเวลาคิด ฉันรีบหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว
ในขณะที่เธอกำลังหมุนตัวกลับไปนั้น เมเรดิธคว้าตัวเธอไว้ “วีล่า ฉันรู้ดีว่าเธอเกลียดฉันมาก แต่ขอร้องล่ะ ช่วยลูกชายฉันที แจ็คยังเป็นเด็ก ถ้าเธอจะเกลียดใคร ก็ขอให้เธอเกลียดฉันเถอะ!”
“ฉันต้องไปตามคนมาช่วยแจ็คสัน ถ้าไม่อย่างนั้น เธอคิดว่าเราสองคนจะช่วยแจ็คสันได้งั้นเหรอ?”
“ไม่!” เมเรดิธหยุดเธอ
“ทำไมกัน?”
“เพราะ…” เมเรดิธพูด แววตาของเธอเปลี่ยนไป แววตาทั้งสองข้างของเธอดูเป็นอสรพิษร้าย“เพราะเจ้าเด็กบ้านั่นกำลังรอเธออยู่ที่นั่นไงล่ะ!”
หลังจากเสียงหัวเราะอันชั่วร้ายนั้นดังออกมา เมเรดิธจงใจผลักมาเดลีนสุดแรงให้ตกไปยังเหวลาดชันนั้น
มาเดลีนรับรู้ว่านี่เป็นเป็นเพียงอุบายของเธอ มาเดลีนจึงรีบคว้าแขนของเมเรดิธ แต่ทว่า โชคไม่เข้าข้างเธอเนื่องจากฝนตกทำให้พื้นเปียก มาเดลีนลื่นและตกลงไปหลังจากที่เธอเสียการทรงตัว