บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 361
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 361
อะไรกัน?
เมเรดิธแทบล้มทั้งยืนเมื่อได้ยินแจ็คสันพูดออกมา
มันไม่เป็นไรก็จริงที่ต่อให้เด็กเหลือขอคนนี้รอดมาได้ แต่เมื่อกี้เด็กบ้านั่นพูดว่าไงนะ? เห็นเธอผลักวีล่าลงเหวไปงั้นเหรอ?
ต่อให้ข้างนอกฝนที่กำลังตกอย่างหนัก แต่นั่นเทียบไม่ได้เลยกับความรุนแรงของพายุที่อยู่ในสายตาของเจเรมี่ขณะนี้
เมเรดิธเห็นเจเรมี่ยืนขึ้นและใบหน้าของเขาเคลือบไปด้วยน้ำแข็ง อุณหภูมิของร่างกายเธอลดลงเมื่อเห็นดังนั้น
“เจเรมี่ ไม่มีอะไรที่เป็นความจริงเลย แจ็คกำลังเข้าใจผิด!” เมเรดิธพยายามอธิบายตัวเอง “วีล่าคือคนที่ตั้งใจผลักฉันลงไป แต่มันเป็นอุบัติเหตุที่เธอพลัดตกลงไปเอง ฉันเป็นผู้บริสุทธิ์เชื่อฉัน!”
“เมอร์ อย่าอารมณ์เสีย แม่เชื่อลูก!”
เอโลอิสปลอบโยนเมเรดิธด้วยความสงสาร จากนั้น เธอหันหลังกลับแล้วเดินไปทางแจ็คสัน
“แจ็ค ยายขอดูหน่อยว่าบาดเจ็บตรงไหนไหม วีล่าเป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจจริง ๆ เธอหันมาเล่นงานกับเด็กที่อายุไม่ถึงหกขวบแบบนี้ได้ยังไงกัน แจ็ค บอกยายมาสิลูก ผู้หญิงคนนั้นรังแกหลานยังไงบ้าง?”
แจ็คสันขมวดคิ้ว คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่น “วีล่าเป็นคนดีครับคุณยาย” เขาพูดออกมาอย่างจริงจัง แล้วหันไปมองผู้เป็นพ่อ “คุณพ่อครับ ไปช่วยวีล่าเดี๋ยวนี้”
เจเรมี่จ้องใบหน้าของเมเรดิธอย่างถี่ถ้วนด้วยสายตาที่เย็นชา สายตาของเขาเต็มไปด้วยเปลวเพลิงคล้ายกับว่าเขากำลังเผาเมเรดิธทั้งเป็นด้วยดวงตานั่น
หลังจากนั้น ทุกคนก็ได้ตามเจเรมี่และแจ็คสันเข้าไปในป่า คู่พ่อลูกทั้งสองมีสีหน้าเหมือนกันมาก พวกเขาต่างดูกังวลและเป็นห่วงวีล่ามาก
มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?
ทำไมเด็กคนนั้นถึงไม่เป็นอะไร?
เมเรดิธรู้สึกวอกแวก แต่ถึงกระนั้น เอโลอิสเพิ่งอยู่ถัดจากเธอไปเพียงไม่นานนี้เอง เธอจึงไม่สามารถออกไปค้นหาความจริงว่าเกิดอะไรขึ้น
เธอทำได้เพียงด่าทอในใจ เธอสาปแช่งวีล่าให้ตายไปหลังจากตกลงไปในเหวนั่น
เวลาผ่านไปค่อนข้างนาน เจเรมี่และแจ็คสันอยู่ในจุดที่มาเดลีนตกลงไป เพียงแต่พวกเขาไม่สามารถระบุได้ว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่ที่ไหน
“คุณพ่อครับ ขอโทรศัพท์ให้ผมหน่อย”
ในขณะที่เจเรมี่กำลังกระสับกระส่ายอยู่นั้น เขาได้ยินแจ็คสันหันมาพูดกับเขา
เมื่อเขาก้มหน้าลงไปมองเด็กตัวเล็กคนนั้นที่มีสีหน้าจริงจัง ดวงตาของเขามีความวิตกกังวลเป็นแววตาเดียวกันกับที่เขากำลังมีในตอนนี้
เจเรมี่เชื่อแจ็คสันตามสัญชาตญาณ เขายื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้เด็กคนนั้นไป
หลังจากที่แจ็คสันได้โทรศัพท์มาแล้ว เขาเปิดไปที่แผนที่ในโทรศัพท์และเริ่มใช้งานมันอย่างเชี่ยวชาญ
นิ้วน้อย ๆ ของเขาปัดผ่านหน้าจออย่างรวดเร็ว ผ่านไปเพียงครู่หนึ่ง จุดสีแดงสว่างจ้าขึ้นบนหน้าจอ
จุดสีแดงที่ปรากฏอยู่ในโทรศัพท์มือถือนั้นอยู่ห่างจากพวกเขาเพียงไม่ถึงสิบเมตร!
ในขณะที่เจเรมี่สังเกตเห็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มที่ผุดออกมาบนความหม่นหมองของแจ็คสันในตอนแรก เขาความสงสัยเลยเอ่ยถามขึ้นมาว่า “จุดสีแดงอันนั้นเป็นตำแหน่งของวีล่าเหรอ?”
แจ็คสันพยักหน้า จากนั้นเขาก็หันหลังจากไปโดยไม่ลังเลขณะมองไปที่จุดสีแดง
“ส่งมาให้พ่อ นายควรอยู่นี่” เจเรมี่หยุดเขาและหยิบโทรศัพท์คืน
แจ็คสันจับเจเรมี่เอาไว้อย่างจริงจัง “ผมอยากไปกับคุณพ่อครับ”
เจเรมี่ถึงกับอึ้ง เขาไม่เคยเห็นสายตาของเด็กห้าขวบคนไหนที่มีความมุ่งมั่นขนาดนี้มาก่อน
เมื่อเป็นแบบนั้นเขาไม่ห้ามที่เด็กคนนี้จะตามไปกับเขาด้วย จากนั้น ทั้งสองพากันเดินไปตามพุ่มไม้ลาดชัน
หลังจากที่เขาเดินเข้าไปลึกขึ้น ทะเลสาบขนาดใหญ่ได้ปรากฏอยู่ตรงหน้าพวกเขาตอนนี้
แจ็คสันพบสิ่งของที่ส่องประกายและโปร่งแสงท่ามกลางโพลงหญ้าขณะเดินตามจุดสีแดง
เขานั่งยอง ๆ และหยิบสร้อยข้อมือคริสตัลขึ้นมาถือเอาไว้
“วีล่า…”
“นั่นคือสร้อยข้อมือของวีล่าเหรอ?” เจเรมี่จำสร้อยข้อมือได้ เขาจำได้ว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้ วีล่ามีสร้อยข้อมือแบบเดียวกันนี้อยู่ที่บนข้อมือของเธอ