บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 398

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 398

‘เธอยังมีชีวิตอยู่จริง ๆ ด้วย แมดดี้

‘ไม่ต้องถามก็รู้ว่าตอนนี้ชีวิตของเธอยอดเยี่ยมแค่ไหน

‘ขอบคุณพระเจ้า…’

หลังจากที่ยอมรับว่าเธอคือใครแล้ว มาเดลีนก็ได้เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่เธอได้ประสบในช่วงสามปีที่ผ่านมารวมถึงแผนที่เธอกำลังจะทำให้พวกเขาฟัง

และด้วยดวงตาที่แดงก่ำ เอวาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และหันไปมองแดเนียลที่ดูสิ้นหวัง “ไม่ทาง! แมดดี้ นี่อย่าบอกนะว่าเธอจะแต่งงานกับเจเรมี่จริง ๆ! จำไม่ได้หรือไงว่าเขาเกือบจะฆ่าเธอ! ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะข่าวการแต่งงานของเธอกับเจเรมี่บังคับให้พวกเราต้องทำแบบนี้พวกเราแค่อยากให้เธอยอมรับว่าตัวเธอคือแมดดี้”

และด้วยเหตุนี้ เอวาเอาไหล่ของเธอสะกิดไปที่ไหล่ของมาเดลีนเป็นการหยอกล้ออย่างภาคภูมิใจ

“ฉันรู้ว่าเธอห่วงฉันแค่ไหน เอาล่ะ แมดดี้ เธอได้คะแนนเต็มจากการทดสอบครั้งนี้!”

มาเดลีนยิ้มออกมาก่อนที่จะทำสีหน้าขึงขังบ่งบอกถึงเรื่องที่เธอจะพูดต่อไป นั้นจริงจังแค่ไหน “การแต่งงานของฉันกับเจเรมี่เป็นสิ่งที่จำเป็นในแผนการ หลีกเลี่ยงไม่ได้เลยที่ฉันจะต้องแต่งงานกับเขา”

“ทำไมล่ะ?” เอวาไม่เข้าใจ “ลืมไปแล้วหรือไงว่าเขาเคยร่วมมือกับเมเรดิธทำอะไรลงไปบ้างกับเธอ?”

“ก็เพราะว่าเขาเคยทำอะไรไว้กับฉันนั่นไง ฉันจึงต้องแต่งงานกับเขาอีกครั้ง” สายตาของมาเดลีน แน่วแน่ “ฉันสาบานว่าจะทำให้คนที่เคยทำร้ายฉันให้ได้รู้สึกเจ็บปวดมากกว่าที่ฉันรู้สึก”

เอวาและแดเนียลเข้าใจดีและไม่พยายามที่จะเกลี้ยกล่อมเธอเมื่อเห็นแววตาที่มุ่งมั่นในสายตาของหญิงสาวตรงหน้า

เอวายังคงต้องพักฟื้นอยู่โรงพยาบาลต่อไปเนื่องจากอาการบาดเจ็บของขา เพราะงั้นแดเนียลจึงอาสาไปส่งมาเดลีนที่สี่แยกแทน

ภายใต้ความอบอุ่นของดวงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ร่วง เขายังจำถ้อยคำที่สื่อความหมายของตัวเองในวัยเยาว์ที่อยู่ในความทรงจำของเขาได้ดี ใบหน้างามและคิ้วสวยโก่งคู่นั้นรวมไปถึงรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ประดับอยู่บนริมฝีปากคู่งามของมาเดลีนเป็นสิ่งที่เขาจำไม่เคยลืม

“เป็นไปได้ไหมถ้าเธอจะให้โอกาสฉันได้ดูแลเธออีกครั้งหลังจากที่การแก้แค้นของเธอจบลง มาเดลีน?”

ในช่วงเวลาที่เงียบงันนี้ เธอได้ยินเสียงสารภาพและสายตาของแดเนียลที่กำลังจ้องมองเธออย่างคาดหวัง

มาเดลีนยิ้มออกมาด้วยความเศร้าใจ “ต้องขอบคุณที่คอยห่วงใยฉันนะ แดน แต่ฉันกลัวว่าในเวลาที่สำคัญในช่วงนี้ของนาย บางทีนายอาจจะใช้มันผิดที่ผิดเวลาก็เป็นได้”

“หมายความว่าเธอยังรักเจเรมี่อยู่งั้นเหรอ?”

“รัก?” เป็นคำที่ฟังดูตลกมากเมื่อใช้กับเจเรมี่

โอ้ นี่เธอเคยรักเขามากแค่ไหนกันถึงขนาดยอมทิ้งศักดิ์ศรีและความรู้สึกของตัวเองเพื่อความรักขนาดนั้น สิ่งที่เธอได้รับตอบแทนกลับมาคืออะไร การสูญเสียลูกสาวคนโตของเธอไปงั้นเหรอ หากคิดเรื่องนี้แล้ว ความรักของเธอจะกลายเป็นเรื่องน่าสมเพชไปในทันที

เธอสามารถพูดได้เต็มปากว่าเธอไม่ได้รักเขาอีกต่อไปแล้ว

ความรักที่ยอมทุกอย่างให้ทุกอย่างแทบจะทุกตารางนิ้วของเธอได้ตายลงไปในช่วงเวลาที่เขาทำร้ายขี้เถ้ากระจัดกระจายของลูกสาวตัวเองทิ้งไป…

และเมื่อแยกทางกันกลับแดเนียลแล้ว มาเดลีนเดินทางไปที่ศูนย์กักกัน

ความปลื้มปิติมีท่วมท้นอยู่ในหัวใจของเธอในตอนนี้ขณะที่จ้องมองไปที่เมเรดิธที่ดูว่างเปล่าและมีรอยคล้ำใต้ดวงตา

ในขณะที่เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา เพื่อให้เห็นข่าวสารทั้งสังคมกำลังพูดถึงเมเรดิธในด้านไม่ดีและข่าวการเเต่งงานใหม่ของเจเรมี่

เมเรดิธตาเป็นประกายเมื่ออ่านข่าวความอิจฉาและความเกลียดชังได้ไหลออกมาจากดวงตาของเธอ

“นังแพศยา! มาเดลีน หญิงชั่ว! อย่าคิดว่าจะรอดไปได้! เจเรมี่ต้องบีบคอเธอให้ตายคามือเขาแน่ถ้าเขารู้ว่าเธอคือมาเดลีน! เขาจะทำ!”

มาเดลีนเก็บโทรศัพท์ของเธอกลับมาแบบไม่เต็มใจ “ฉันคงไม่มายืนอยู่ตรงนี้กับเธอหรอกนะถ้าหากเขาต้องการจะบีบคอฉันจริง ๆ”

“เธอ…”

“ว่าไง? ข้างในเป็นยังไงบ้าง? จิ๊ จิ๊ ก็เพิ่งจะผ่านไปไม่กี่วันเองดูเธอซีดเซียวขนาดนั้นเลยนะ”

“มาเดลีน เป็นเพราะเธอ… ที่เป็นคนที่ทำให้ฉันต้องกลายเป็นแบบนี้ ไม่ต้องห่วงฉันจะแก้แค้นอย่างสาสม!”

“แก้แค้น?” มาเดลีนรู้สึกว่าเรื่องนี้ตลกจริง ๆ “เธอเป็นใครกล้าพูดคำนี้ออกมา? เธอเป็นคนที่ทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้ อันนี้มันเป็นแค่ผลจากการที่เธอเคยทำกับฉันทุกสิ่ง! เธอเป็นคนโยนฉันเข้าไปในคุกและสั่งให้นักโทษพวกนั้นทรมานฉันและที่สำคัญที่สุดเธอสั่งให้คนมาทำคลอดฉันก่อนกำหนด และขโมยลูกสาวของฉันไป! สิ่งที่เธอกำลังเจออยู่ในตอนนี้ถือเป็นโทษที่เบามากเมื่อเทียบกับสิ่งที่เธอเคยทำเอาไว้กับฉัน!

“เธอจะถูกติดคุกได้แค่สามปีในขณะที่ฉันต้องใช้เวลาอยู่ที่นี่ถึง 12 ปี!” เมเรดิธกระชับกรามของตัวเองนั่น

“12 ปีเองนั้นเหรอ นี่สำหรับสามชีวิตที่ เธอคร่าไปมันเบาไปซะด้วยซ้ำ? คุณปู่ของฉัน บริทนีย์ มอนต์โกเมอรี และลูกของฉัน นี่อะไรคุก 12 ปีงั้นเหรอ เอาอะไรมาเทียบกับสามชีวิตที่เธอได้ส่งพวกเขาให้จากโลกนี้ไป”

มาเดลีนส่งสายตาแหลมคมไปจ้องเมเรดิธ

“ขอให้เธอรู้เอาไว้เลยว่ามันจะไม่หยุดแค่ 12 ปีในคุกเท่านั้น ที่จะคุ้มกับสามชีวิตที่เธอได้ทำให้พวกเขาจากไป แล้วจะสัญญาด้วยชีวิตของฉันมันจะต้องเกิดขึ้นในอนาคตในไม่ช้านี้แน่เธอจะต้องเข้าไปอยู่ในคุกเพิ่มและสำนึกในบาปที่เธอได้เอาชีวิตของสามคนจากไป ไม่นานเกินรอแน่นอน”

มือที่เธอจับขากางเกงของตัวเองเอาไว้แน่นขึ้น ในขณะที่แสงแห่งความกลัวได้เกิดขึ้นในดวงตาเมเรดิธ

เมเรดิธเริ่มโวยวายหลังจากที่มาเดลีนได้เดินกลับหลังออกไป

เธอมีความเชื่อว่าหลังจากที่ตัวตนของมาเดลีนถูกเปิดโปงออกมาแล้ว ทั้งมอนต์โกเมอรีและเจเรมี่จะพากันปล่อยเธอไปอย่างง่ายดาย แล้วถ้าหากมันจะต้องเกิดขึ้น ความเจ็บปวดและความตายกำลังรอเธออยู่

เธอไม่ต้องการตายอยู่ในนี้ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน!

“มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด! แล้วถ้าฉันบอกกับเธอว่าเด็กเหลือขอคนนั้นลูกของเธอยังไม่ได้ตายล่ะ? เธอจะคิดวิธีพาฉันออกไปจากที่นี่ ใช่ไหม?”