บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 404
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 404
ริมฝีปากสีชมพูของมาเดลีนฉีกยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจในขณะที่มองไปยังผู้ชายที่นอนอยู่ข้างหน้าเธอด้วยสายตาเฉยเมย
‘ใครกันนะที่บอกฉันว่าเป็นโรคนอนไม่หลับในช่วงสามปีที่ผ่านมา?
‘แต่ดูเหมือนว่าเช้านี้นายจะดูพักผ่อนเต็มที่เชียว
‘ฮึ่ม นายเคยรู้สึกผิดหรือรู้สึกไม่สบายใจในการตายของฉันบ้างไหม เจเรมี่?
‘นายไม่เลย นายไม่เคยเลยสักนิด’
มาเดลีนล้างหน้าและเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังจากที่ปลายสายตาไปมองชายคนนั้นเป็นครั้งสุดท้าย ในขณะที่เธอเดินออกจากห้อง เธอก็เห็นว่าแจ็คสันเองได้เดินออกมาจากห้องเขาเช่นกัน
“สวัสดีตอนเช้า แจ็ค”
เธอยิ้มพร้อมเดินเข้าไปหาเขา
“นี่ถึงเวลาต้องไปโรงเรียนแล้วเหรอ? อยากให้พี่สาวคนสวยคนนี้ทำอาหารเช้าให้ทานไหม?”
แจ็คสันกระพริบตาและพยักหน้าอย่างไร้เดียงสาขณะที่เขามองมาเดลีน “ดีเลยครับ ขอบคุณครับ”
อารมณ์ของมาเดลีนถูกชำระล้างออกจากความแค้นเล็กน้อยเมื่อได้เห็นความน่ารักของเด็กคนนี้
สาวใช้ภายในบ้านได้เตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว กระนั้นมาเดลีนเองก็ลงมือทำอาหารด้วยตัวเองอีกจานหนึ่ง นี้มันเป็นอาหารที่ง่ายและมีโภชนาการที่ดีสำหรับเด็กในวัยแจ็คสัน
แจ็คสันที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารเอาแต่จ้องไปที่อาหารรูปหัวใจที่กระทบแสงแดดอยู่แบบนั้นโดยที่ไม่มีทีท่าว่าจะเริ่มเอาเข้ามากิน
มาเดลีนเกิดความกังวลเล็กน้อยกลัวว่าแจ็คสันจะไม่ชอบอาหารที่เธอทำ “ไม่ชอบไข่ดาวงั้นเหรอแจ็ค? งั้นบอกพี่สาววีล่าคนนี้มาสิว่านายชอบกินอะไรและฉันจะทำให้นายทาน”
กับสิ่งนั้น คำถามของเธอได้รับคำตอบเป็นเเจ็คสันที่ส่ายหัวเบา ๆ
ภายในดวงตาของเด็กชายคนนี้เต็มไปด้วยความสุขในดวงตาลึกลับที่สวยงามของเขาดูราวกับเทวดาตัวน้อยที่มีใบหน้าในตอนนี้กำลังมีความสุขอย่างมาก โดยที่ไม่สามารถควบคุมได้ มันอาจเป็นเพราะเขามองไปที่มาเดลีน ริมฝีปากบางเล็กของเขาเผยรอยยิ้มออกมาให้เห็นเขี้ยวน่ารักทั้งสองข้าง “ขอบคุณครับ คุณแม่”
แม่
มาเดลีนกลายเป็นหินไปในทันที เมื่อได้ยินคำนั้นเธอไม่คิดว่าเด็กชายตัวน้อยคนนี้จะเรียกเธอว่าแม่อย่างกะทันหันเช่นนี้ปกติแล้วเด็กส่วนมากจะต่อต้านทุกคนที่เป็นแม่เลี้ยงของพวกเขา
แต่เท่าที่เห็นในตอนนี้แจ็คสันมีเพียงความรักที่มอบให้เธอเท่านั้น
ดวงตามาเดลีนกำลังไหม้เกรียมในขณะที่เธอเอามือขึ้นมาลูบหัวแจ็คสันด้วยความเอ็นดู
“พี่สาววีล่าคนนี้จะดูแลนายให้เหมือนกับเป็นลูกตั้งแต่นี้ไป โอเคไหม แจ็คสัน? ฉันสัญญาว่านายจะมีแม่ที่รักและเป็นห่วงใยเสมอ”
แจ็คสันพยักหน้า แก้มอมชมพูที่ชุ่มฉ่ำของเขากำลังแต่งแต้มให้เบ่งบานไปด้วยรอยยิ้มอย่างไร้กังวลนี่เป็นครั้งแรกที่เขายิ้มออกมาแบบนั้น
เพียงแค่มองไปยังรอยยิ้มนั่นหัวใจของมาเดลีนกำลังละลายเกินกว่าที่เธอคิดเอาไว้
ความรักและความเกลียดดูเหมือนจะเป็นเรื่องเล็กน้อยหากเปรียบเทียบกันแล้ว
มาเดลีนขับรถมาส่งแจ็คสันที่โรงเรียนอนุบาลหลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย
ในส่วนของลิลลี่ มาเดลีนได้ฝากฝังลูกสาวของเธอเอาไว้ในความดูแลของเพื่อนตัวเอง ดังนั้นลูกสาวคนเดียวที่เหลืออยู่ของเธอในตอนนี้จะไม่มาโรงเรียนอนุบาลนี้อีกแล้ว
ในช่วงเวลาที่เธอกำลังจูงมือแจ็คสันเดินเข้าไปที่ประตูโรงเรียนอนุบาล มาเดลีนเห็นเอโลอิส กำลังถืออะไรบางอย่างอยู่ในมือ
เอโลอิสค่อนข้างที่จะตกใจมากเมื่อเห็นทั้งคู่กำลังเดินเข้ามาหาเธอ “ฉันไม่คิดว่าจะเป็นเธอที่มาส่งแจ็คสัน วีล่า”
“แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่ คุณนายมอนต์โกเมอรี?” มาเดลีนถามด้วยรอยยิ้ม
เอโลอิสหันไปจ้องที่แจ็คสันด้วยความเศร้าในขณะที่มือของเขายังอยู่ในการกุมมือของมาเดลีนอยู่ “ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันเห็นว่าเมเรดิธเป็นลูกสาวของตัวเองมาตลอด ฉันดูแลเด็กคนนี้ในฐานะหลานของตัวเอง ฉันไม่มีอะไรที่จะเสียใจกับเรื่องเมเรดิธ แต่กลับแจ็ค… ฉันแค่ไม่ต้องการที่จะสูญเสียเด็กคนนี้ไป”
มาเดลีนเข้าใจ เพราะเธอเห็นถึงความรักและความห่วงหาแจ็คสันในสายตาของเอโลอิส
“คุณยาย”
แจ็คสันเรียกทันทีท่ามกลางเสียงเศร้านั่น
“ไม่ว่ายังไงคุณยายก็ยังเป็นคุณยายของผมตลอดไป”
ดวงตาที่เศร้าของเอโลอิสเมื่อไม่กี่นาทีก่อนนั้นเหมือนถูกจุดให้มีประกายขึ้นมาทันที “แจ็ค…”
เธอเอามือเอื้อมไปลูบหัวของเด็กชายคนนั้น แต่แล้วมือของเธอก็ได้ไปถูกเอกสารมากมายที่ถูกพิมพ์ในมือร่วงลง โดยไม่ทันได้ตั้งใจ มาเดลีนเพ่งสายตาของเธอมองลงไปในสิ่งที่อยู่ในกระดาษก่อนที่สีหน้าของเธอจะเปลี่ยนไปเมื่อเห็นรูปภาพที่อยู่บนนั้น
เป็นเวลาเดียวกันกับที่แจ็คสันเองก็นั่งยอง ๆ เพื่อช่วยเอโลอิสหยิบมันขึ้นมา ดวงตากลมโตของเด็กชายกระพริบเบา ๆ ในขณะที่เขามองไปยังภาพที่ถูกพิมพ์ออกมามากมาย ดวงตากลมโตของเด็กชายกะพริบเบา ๆ ขณะที่ดวงตาของเขาจ้องไปที่ภาพที่พิมพ์ออกมา “คุณยายครับ ผมเคยเห็นผีเสื้อนี้มาก่อน”