บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 416
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 416
“ไม่อยากจะเชื่อเลย ช่างเป็นเรื่องที่น่าตลกอะไรขนาดนี้ เมื่อกี้เธอพูดออกมาอย่างชัดเจนว่าต้องการแก้แค้นให้ลูกสาวตัวเอง แต่ตัวเธอในตอนนี้ไม่แม้แต่จะยอมรับลูกสาวของตัวเอง”
“…”
“แม้ว่าบริทนีย์จะถูกเลี้ยงมาในฐานะลูกสาวของตระกูลที่ร่ำรวย เธอก็น่าสงสารอยู่นะที่มีแม่แบบนั้น แม้กระทั่งในวันที่เธอต้องเสียชีวิตไป เธอก็ไม่คยได้เรียกแม่ผู้ให้กำเนิดของตัวเองว่า ‘แม่’ เลยสักครั้งถึง แม้เธอจะตายไปแล้วก็ตาม แต่เธอก็ยังไม่ถูกยอมรับอยู่ดีแล้วยังจะทำให้เธอตายไปอย่างไม่สงบอีก และตัวเธอเองก็จะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตเช่นกัน”
“หุบปาก! บอกให้หุบปาก! หยุดพูด!” ไดอาน่ากำลังเสียสติของตัวเองไปอีกครั้ง และเธอต้องการที่จะจู่โจม เธอยกมือขึ้นเพื่อจะตบมาเดลีน
เจเรมี่ยื่นมือออกไปแล้วบีบข้อมือเธอไว้อย่างเย็นชาก่อนจะผลักเธอให้กระเด็นออกไป
ไดอาน่าล้มลงกับพื้น
“ถ้าเธอกล้ายกมือขึ้นทำร้ายวีล่าอีกครั้ง ฉันจะสั่งให้คนทุบหลุมศพบริทนีย์!”
อะไรกัน?!
ไดอาน่ากลัวจนตัวสั่น เธอคลานเข้าไปหาเจเรมี่และคุกเข่าลงตรงเท้าของเขา ขอความเมตตาพร้อมกับใบหน้าซีดเซียว
“นายท่านวิทแมน ได้โปรดอย่าทำแบบนั้นนะ! โปรดอย่าทำลายหลุมศพบริทนีย์ ฉันผิดไปแล้ว! ฉันไม่กล้า! ฉันไม่กล้าอีกแล้ว!”
“ถ้ารู้ว่าตัวเองทำผิดจริง ๆ ก็บอกพวกเรามาว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น ถ้าไม่อย่างนั้นละก็ จะเป็นเธอเองที่ต้องเสียใจ”
ไดอาน่าถึงกับชะงักในทันทีที่เธอได้ยินแบบนั้น เห็นได้ชัดว่าในตอนนี้เธอกำลังลังเลอยู่
แต่เธอก็ไม่สามารถต้านทานและขัดขืนได้เมื่อมองเห็นดวงตาที่ดูลึกลับของเจเรมี่ เธอมีอาการตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด เธอเคยได้ยินเมเรดิธบอกว่าเจเรมี่เป็นคนฆ่าลูกมาเดลีนในตอนนั้น ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วจริง ๆ นับประสาอะไรกับเรื่องนี้ที่เขาจะทำไม่ได้?
“ยังไม่ยอมสารภาพอีกเหรอ?” เจเรมี่เอ่ยถามเสียงเรียบ ๆ ความอดทนมีขีดจำกัดถูกเขียนไว้อยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาในตอนนี้
ไดอาน่าตัวสั่นอย่างรุนแรงและเงยหน้ามองเอโลอิสและฌอนที่กำลังโกรธเธอเป็นฟืนเป็นไฟอยู่ ในที่สุดเธอก็ได้กัดฟันและยอมรับมันออกมา
“ใช่ พวกคุณเดาถูกแล้ว บริทนีย์เป็นลูกสาวแท้ ๆ ของฉัน… ย้อนกลับไปในตอนนั้น ฉันกับคุณผู้หญิงตั้งท้องพร้อมกัน เราให้กำเนิดเด็กห่างกันเพียงแค่สองวันเท่านั้น ฉันอิจฉาในชาติตระกูลและความเป็นอยู่ของครอบครัวคุณผู้หญิงมากเกินไป ทำให้เกิดความโลภและทำการสลับปรับเปลี่ยนลูกสาวตัวเองกับคุณ…”
หลังจากที่ได้ยินคำสารภาพในตอนนี้ เอโลอิสและฌอนอดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าให้ลึกที่สุดเป็นการควบคุมอารมณ์ตัวเองและความรู้สึกเย็นวาบไปทั่วแผ่นหลังของทั้งคู่
มาเดลีนที่ดูเหมือนว่าจะฟังไดอาน่าพูดความจริงอย่างใจเย็น แต่เป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่เกิดพายุขึ้นข้างในจิตใจเธอ
‘ในที่สุด เป็นความจริงที่ว่าพ่อแม่ที่ให้กำเนิดของฉันไม่ได้ประมาทเลินเลอหรือละเลยฉันเลยแม้แต่น้อย แต่ฉันโดนเปลี่ยนตัว’
เอโลอิสน้ำตาไหล เธอพยายามอย่างมากเพื่อดิ้นรนและควบคุมอารมณ์และเสียงที่สั่นของเธอเอาไว้ ในขณะที่พูดออกมา “แล้ว ลูกสาวของฉันล่ะ? พาลูกสาวของฉันไปไว้ที่ไหน?”
ไดอาน่าเงยหน้าขึ้นทันที “อย่าได้กังวลใจไปเลย คุณผู้หญิง ฉันไม่ได้ขายเด็กคนนั้นให้กับใครและไม่ได้โยนทิ้งไปไหน ฉันเพียงแค่พาเธอกลับไปที่บ้านเกิดของตัวเองให้น้องสาวของฉันเป็นคนเลี้ยงดูเท่านั้น!”
“ไร้สาระ! เธอมันคนน่ารังเกียจและเห็นแก่ตัว!” ฌอนโกรธจัด
ไดอาน่ามองไปที่ฌอนและเอโลอิสอย่างไม่เห็นด้วย “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงคะ ถึงแม้ฉันจะทำความผิดเล็กน้อยกับสิ่งนี้ แต่น้องสาวของฉันเป็นคนดีมากเธอไม่มีทางดูแลลูกของคุณไม่ดีแน่ ๆ เด็กคนนั้นมีเสื้อผ้าที่ดีสวมใส่และได้กินอาหารอย่างดีทุกมื้อ ขอให้คุณวางใจได้เลย!”
เพี้ยะ! เสียงตบหน้าดังลั่น
เอโลอิสอดไม่ได้ที่จะตบหน้าไดอาน่า เธอยอมฝืนความเศร้าโศกของตัวเองเอาไว้ก่อนจะกัดฟันพูดออกมาพร้อมกับดวงตาที่กำลังโกรธจัด “ไดอาน่า เธอมันไม่ใช่มนุษย์! เธอสลับตัวลูกสาวของฉันกับลูกสาวของตัวเองและโยนเด็กคนนั้นไปให้น้องสาวของเธอเลี้ยงเพื่อที่จะให้ลูกสาวของตัวเองมีชีวิตที่ดีขึ้น เธอจะบอกว่านี่เป็นการกระทำผิดที่เล็กน้อยและบอกให้ฉันสบายใจได้อย่างนั้นเหรอ เธอกำลังพูดถึงอะไร ทำไมถึงกล้าพูดแบบนี้ออกมา?”
เอโลอิสเม้มริมฝีปากด้วยความเศร้าที่สุด
“ลูกสาวของฉันควรจะเป็นเด็กสาวน่ารักและสวยงาม เธอไม่ควรที่จะต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องอาหารและเสื้อผ้า เธอจะได้รับการศึกษาในโรงเรียนที่ดีที่สุดและสังคมที่เธออยู่จะเป็นสังคมที่ดีมีแต่คนระดับสูง! แต่ทุกอย่างเป็นเพราะความโลภและความเห็นแก่ตัวของหล่อน ทำให้ลูกสาวของฉันไม่เคยมีชีวิตที่ดีและทำให้เธอต้องอาภัพแบบนั้น!”
ได้ยินดังนั้น ไดอาน่ามองเอโลอิสที่กำลังอยู่ในอารมณ์ที่อ่อนไหวและคาดไม่ถึงกับเรื่องทั้งหมดนี้ “คุณผู้หญิง คุณกำลังพูดในสิ่งที่เกินจริง น้องสาวของฉันเป็นคนดี แน่นอนว่าเธอจะต้องดูแลลูกของคุณอย่างดีที่สุด ถ้าในกรณีที่เลวร้ายที่สุดเกิดขึ้น ฉันจะบอกให้น้องสาวพาเธอมาที่นี่ เธอในตอนนี้คงยังเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง แต่บริทนีย์ของฉัน… บริทนีย์ของฉันช่างน่าสงสารจริง ๆ…”
“พาเธอมาที่นี่งั้นเหรอ? คิดดีแล้วใช่ไหมที่พูดออกมาแบบนั้น! อย่างเธอจะไปพาลูกสาวของฉันกลับมาได้ยังไง? ลูกของฉันตายไปแล้ว! เธอตายแล้วได้ยินไหม และเธอเองก็เป็นหนึ่งในฆาตกรที่ฆ่าเธอด้วย!”
ไดอาน่าใช้สายตาอันว่างเปล่าของตัวเองมองไปยังเจ้านายของตัวเองพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้าง “ว่า-ว่ายังไงนะคะ? เด็กผู้หญิงคนนั้นตายไปแล้ว?”
“ใช่ เธอตายไปแล้ว ลูกสาวของฉันคือมาเดลีน คนที่เธอเอาแต่พูดว่าอยากจะฆ่าให้ตาย! มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด เป็นลูกสาวแท้ ๆ ของฉัน!”