บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 418
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 418
“เอวลีน…”
เอโลอิสไม่สามารถหยุดสั่งสมองให้คิดเป็นอย่างอื่นได้และเธอเรียกชื่อหนีออกมาอย่างแผ่วเบา
มาเดลีนตกใจเล็กน้อย เธอรู้ดีว่านี่เป็นชื่อจริงของตัวเอง
“พ่อกับแม่ขอโทษลูกด้วยนะ เราเสียใจมากจริง ๆ ลูกสาวของแม่มาอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ ๆ ทำไมแม่ถึงตาบอดแบบนี้ เราทำร้ายครั้งแล้วครั้งเล่าและเรายังปกป้องผู้หญิงที่ชั่วร้ายแบบเมเรดิธเอาไว้…”
“แม่รู้ว่าไม่มีทางที่จะชดเชยความผิดให้ลูกได้เลยในชีวิตนี้มันคงไม่มีอีกแล้ว หากชาติหน้ามีจริง แม่ขอชดใช้ให้กับสิ่งที่เคยได้ทำกับลูกไว้…”
เอโลอิสเอื้อมมือของตัวเองออกมาอย่างโหยหาและดึงมาเดลีนเข้ามากอดราวกับว่าเธอกำลังพูดกับลูกสาวของตัวเองอยู่ในความคิด
“เอวลีน เอวลีน ลูกรักของแม่…” เธอเพ้อชื่อนี้ออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา
บางทีเธออาจจะอยู่ในภวังค์แห่งความฝัน ในขณะที่เธอมองไปที่ใบหน้าของมาเดลีนที่ดูคล้ายกับลูกสาวของตัวเอง มันอยากมากที่จะไม่ตกอยู่ในภวังค์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสภาพความเศร้าโศกและสภาพจิตใจที่ไม่คงที่ของเธอในตอนนี้
มาเดลีนปล่อยให้เอโลอิสกอดเธอแน่น เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมาจากดวงตาที่เงียบสงบของตัวเอง แต่กระนั้นเธอก็ไม่สามารถกลั้นมันได้ ความเปียกชื้นไหลผ่านแก้มของเธอ..
นี่คงจะเป็นความรักจากแม่ที่เธอได้รับมันครั้งแรก มันช่างอบอุ่นอะไรเช่นนี้ เธอโหยหามันมาตลอด
เอโลอิสดึงตัวเองออกจากอ้อมกอดหลังจากที่เวลาผ่านไปนาน
“ฉันต้องขอโทษด้วยนะ วีล่า ฉันเสียสติไปแล้ว” เอโลอิสเอ่ยขอโทษด้วยความจริงใจ “ต้องขอขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือในคืนนี้ วีล่า ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเธอ ไดอาน่าคงไม่มีทางเลยที่จะยอมรับได้ง่ายดายขนาดนั้น”
มาเดลีนยิ้มจาง ๆ “ฉันก็แค่ช่วยเพียงเล็กน้อยเท่านั้น อย่าได้ใส่ใจนักเลย”
เธอตัดสินใจลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ เช่นเดียวกับใบหน้าของเธอที่ยังคงสงบอยู่เช่นเคย “เชิญพักผ่อนเถอะค่ะ คุณนายมอนต์โกเมอรี เจเรมี่กับฉัน เราจะกลับกันแล้ว”
“เอาไว้เจอคุณสองคนใหม่”
เอโลอิสใช้สายตาที่อบอุ่นและสุภาพมองมาเดลีนและเธอเดินลงมาส่งทั้งคู่ที่ประตูทางเข้า
รถได้ขับอกไปอย่างรวดเร็ว แต่สายตาของฌอนและเอโลอิสยังคงมองไปยังทางที่รถได้ขับออกไปอยู่
พวกเขารู้ดีว่าตัวเองเสียใจกับสิ่งที่เคยทำไปแค่ไหนกับมาเดลีน และตอนนี้ การมองใบหน้าที่ดูคล้ายคลึงกันเท่านั้นที่ทำให้พวกเขารู้สึกเยียวยาจิตใจและสบายใจกลับคืนมาได้
แต่มันเป็นเรื่องน่าเสียดายเช่นกัน ที่ความสำนึกผิดพวกนี้ไม่สามารถชดเชยให้กับลูกสาวของตัวเองได้แล้ว
ณ คฤหาสน์วิทแมน
ในขณะนี้ความคิดของมาเดลีนยังไม่สงบลงอย่างสมบูรณ์แม้ว่าเธอจะอาบน้ำเสร็จแล้วก็ตาม
เมื่อครั้งที่เธอยังเป็นเด็ก เธออิจฉาเด็กคนอื่น ๆ ที่พ่อแม่มาในวันสำคัญต่าง ๆ ที่โรงเรียนจัดขึ้น เธอโทษพระเจ้าและกล่าวโทษไปทั่วรวมถึงกล่าวหาว่าพ่อแม่ไม่รักเธอ ไม่ต้องการมีเธออยู่ในชีวิตของพวกเขา แต่ความจริงแล้ว พ่อแม่ของเธอรักเธอเสียยิ่งกว่าอะไร พวกเขาต้องการเธอเสมอและยังคงคิดถึงเธอทุกวินาที
เมื่อคิดได้ดังนั้น กระแสน้ำอุ่นได้ไหลออกมาจากหัวใจที่บาดเจ็บอย่างไร้การซ่อมแซมมานานของมาเดลีน
หลังจากที่พยายามสงบสติตัวเองได้แล้ว สมองเธอวนกลับมาคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้อีกครั้ง
‘ไดอาน่า? เธอบอกว่าไงนะ เธอส่งฉันให้น้องสาวของตัวเองดูแลฉัน แต่เท่าที่ฉันนึกออกในความทรงจำเมื่อครั้งที่ยังเป็นเด็ก มีเพียงคุณปู่คนเดียวเท่านั้นที่ดูแลฉันมา ไม่มีใครอื่นเลย
‘ไดอาน่า? เลน ซามูเอล? ความสัมพันธ์ของพวกเขามันยังไงกันนะ?’
มาเดลีนครุ่นคิดบางอย่างตั้งใจ โดยไม่รู้ตัวว่ามีเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งได้เดินเข้ามาใกล้
เจเรมี่มองมาเดลีนที่กำลังยืนอยู่ที่ระเบียงด้วยสายตาที่อ่อนโยน เขาเดินเข้าไปใกล้เธอทีละก้าวและเผยริมฝีปากบางแยกออกจากกันและพูดขึ้นมาว่า “มาเดลีน”
มาเดลีน ที่กำลังใช้ความคิดอยู่ลึก ๆ ทำให้เธอไม่ทันได้ระวังตัวและเมื่อได้ยินใครบางคนเรียกชื่อเธอ สัญชาตญาณที่เคยใช้ชื่อนี้ ทำให้เธอตอบกลับโดยที่ไม่คำนึงให้ดีก่อน “หืม?”