บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 45

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 45

การมองเห็นที่พร่ามัวเกิดจากน้ำตาของมาเดลีนหัวใจเธอไม่สามารถแบกรับความรู้สึกที่หนักอึ้งนี้ได้อีกต่อไป

อย่างไรก็ตาม เธอยังไม่อยากเชื่อเลยว่าเจเรมี่จะเลือดเย็นขนาดนั้น

เด็กเป็นเพียงแค่สิ่งที่มีชีวิตชีวาสดใส เขาทำกับเด็กได้จริงหรือ?

เมเรดิธดึงผมสั้นของมาเดลีนด้วยความสามารถทั้งหมดของเธอ เธอมองไปที่ใบหน้าที่เปลือยเปล่าแต่น่าทึ่งของมาเดลีนและรู้สึกได้ถึงความโกรธกำลังเพิ่มขึ้นในอก “มาเดลีน เธอรู้ไหมว่าตอนนี้ฉันเป็นใคร? ฉันคือคุณหนูทายาทแห่งมอนต์โกเมอรี และฉันจะเป็นคุณนายวิทแมนในไม่ช้า เธอเป็นใครกล้าดียังไงมาสู้กับฉัน?”

เธอเตะมาเดลีนที่อ่อนแอเกินกว่าจะสู้กลับออกไป ก่อนจะยิ้มอย่างมีเจตนาร้ายแอบแฝง“ไม่อยากให้ฉันคืนลูกของเธอให้เหรอ?”

มาเดลีนสั่นสะท้านไปทั้งตัว เธอสามารถเห็นเมเรดิธถือขวดที่มีขนาดประมาณกำปั้นผ่านสายตาที่พร่ามัวของเธอในระยะไกลๆ มีผงสีขาวอยู่ในนั้นครึ่งขวด

“ลูกของเธออยู่ในนี้”

เรื่องบัดซบอะไรกัน?

มาเดลีนรู้สึกราวกับว่าเลือดทั้งหมดในร่างกายของเธอถูกดูดจนแห้งและเนื้อของเธอก็ถูกชำแหละล้างให้สะอาดเช่นกัน เธอเหลือแต่กระดูก

การมองเห็นของเธอมืดดับลง แต่เธอสามารถได้ยินเสียงที่น่าขนลุกของเมเรดิธอย่างชัดเจน “ โชคร้ายแค่ไหน นี่คือเด็กที่เพิ่งลืมตามาสู่โลกแห่งนี้ เด็กคนนี้เป็นทารกที่อ้วนและน่ารักเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เด็กคนนี้กลายเป็นขี้เถ้าไปซะเเล้ว”

“เจเรมี่กล่าวว่าลูกของนังสารเลวสมควรได้รับสิ่งนี้ ใครบอกให้เธอทำฉันโมโหซ้ำแล้วซ้ำเล่าหละ?

“โอ้ ลูกของยัยนี้เป็นเด็กผู้หญิง อย่างไรก็ตาม เจเรมี่ไม่ได้มองเด็กน้อยสักนิดด้วยซ้ำก่อนที่จะบอกให้ใครจัดการเด็กน้อยนี้ไป”

“เนื่องจากเธอต้องการขี้เถ้าที่ไร้ประโยชน์นี้ งั้นฉันจะมอบให้กับเธอ” เมเรดิธแสร้งทำเป็นใจดี แต่หล่อนก็หัวเราะอย่างน่ากลัว

มาเดลีนรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากที่เธอกำลังสลึมสลือ การมองเห็นของเธอมืดลง แต่เมื่อเธอได้ยินเมเรดิธพูดแบบนั้นเธอกลับฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง

ตาของเธอเป็นสีแดงขณะที่เธอมองดูเมเรดิธยกโถเเก้วขึ้น เมื่อเธอกำลังจะคลานไปคว้ามันนักเลงที่ถูกจ้างก็กระทืบที่หลังของเธอ เธอถูกขังอยู่ใต้เขา

เพล้ง!

โถแก้วแตกเป็นชิ้นๆต่อหน้าต่อตาของเธอ เศษขี้เถ้าปลิวว่อนไปทั่วทุกที่โดยมีบางส่วนโดนหน้าเธอ

มาเดลีนเบิกตาแดงของเธอ เมื่อเธอเห็นขี้เถ้าทั่วพื้นเธอเกิดอาการคลั่งอย่างแหลกสลาย

“อ้าาาา”

เธอกรีดร้องและคร่ำครวญอย่างสุดขีด ผิวขาวไข่มุกของเธอเปื้อนเลือดจากการเฆี่ยนตีอย่างรุนแรง เธอดูน่าเศร้ามากในขณะนี้

เจเรมี่เพิ่งไปถึงประตูห้องใต้ดินเมื่อเขาได้ยินเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวเหมือนคนที่ฟื้นขึ้นมาจากความตาย

หัวใจของเขาปวดร้าวในทันที เขาเงยหน้าขึ้นเพื่อดูหญิงสาวผมสั้นที่คุกเข่าอยู่บนพื้นพร้อมกับกำลังรวบแป้งที่พื้นด้วยมือทั้งสองข้างเหมือนเธอเป็นบ้า

เมื่อเมเรดิธเห็นเจเรมี่ เธอก็แสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง “เจเรมี่ ฉันไม่อยากทำแบบนี้กับแมดดี้ แต่เมื่อฉันคิดถึงลูกที่เสียชีวิตฉันก็เสียใจมาก…”

หล่อนได้ให้เเหตุผลที่ค่อนข้างสมเหตุสมผลที่จะทำร้ายมาเดลีน

ดวงตาของเจเรมี่เบิกกว้าง เขามองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความไม่เชื่อ เธอดูเหมือนเธอเป็นบ้าไปแล้ว

นั่นคือมาเดลีน

ขณะที่เขาจ้องมองเธอ มาเดลีนเงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเธอฟกช้ำและมีเลือดที่มุมริมฝีปาก อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเธอยังคงบริสุทธิ์

เมื่อต้องสบตากับเธอนั้น เจเรมี่ก็รู้สึกช็อกทันที

มาเดลีนเองไม่คาดคิดว่าจะได้พบเจอกับเจเรมี่ในสภาพนี้

เธอกัดฟันและใช้ลมหายใจเฮือกสุดท้ายวิ่งไปตรงหน้าเจเรมี่ มือเปื้อนเลือดของเธอปกคลุมไปด้วยขี้เถ้าสีขาว เธอจับคอเสื้อของเจเรมี่แน่น “เจเรมี่! ทำไม? ทำไมใจร้าย นั่นคือลูกของเรา! คุณโหดร้ายขนาดนี้ได้ยังไง?”

เจเรมี่ตะลึง เขามองไปที่ผู้หญิงที่ลุกลี้ลุกลนตรงหน้าและน้ำเสียงของเขาก็เย็นชาเหมือนเดิม “ ฉันมีลูกกับเธอเมื่อไหร่? มาเดลีน เธอสับสนหลังจากถูกจำคุกไปแล้วงั้นหรือ?”