บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 465
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 465
มาเดลีนตกใจในการปรากฏตัวกะทันหันของเขา แต่ในทางกลับกัน สำหรับเหตุผลบางอย่าง เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เฟลิเป้รู้สึกไม่พอใจและหงุดหงิดเป็นอย่างมากเมื่อการขอแต่งงานและการแสดงความรักของเขาได้ถูกขัดจังหวะอย่างกะทันหัน ดวงตาสีดำที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนของเขาถูกเติมเต็มไปด้วยความโกรธมากมายในขณะนี้ “เจเรมี่ นายมาที่นี่ทำไม? นายไม่มีตำแหน่งที่จะยืนอยู่ในบริษัทแห่งนี้อีกต่อไปแล้ว”
ดวงตาคมและแคบของเจเรมี่จ้องตรงไปปะทะกับเฟลิเป้อย่างจงใจ ก่อนจะใช้สายตานั้นจับจ้องไปที่ใบหน้ามาเดลีน
และเมื่อได้เห็นสายตาที่เย็นชาของเธอ สายตาของเขาได้เปลี่ยนไปเป็นความอ่อนโยนในทันที
“ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉันและต้องการให้ฉันตาย ฉันยอมรับการแก้แค้นในทุกรูปแบบที่เธอต้องการ แต่ฉันจะไม่ยอมให้เธอไปกับใครหน้าไหนทั้งนั้น … อย่าคิดแม้แต่จะแต่งงานกับเขาเลย”
น้ำเสียงของเจเรมี่ไม่เว้นช่องว่างให้ฝ่ายตรงข้ามได้เจรจา และมีรัศมีแห่งความครอบงำที่ควบคุมทุกอย่างภายในดวงตาสีเข้มนั้นของเขา
เมื่อมาเดลีนต้องการที่จะพูดบางอย่างออกไป แต่เธอได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของเฟลิเป้ที่ดังมาจากด้านหลังของเธอ
“นายไม่อนุญาตงั้นเหรอ?” เขาหัวเราะในขณะที่เขาถามว่า “คิดว่านายเป็นใครกันถึงไม่อนุญาตให้ทำแบบนี้? ลืมไปแล้วหรือไงว่าเคยปฏิบัติกับแมดดี้ยังไง? จำไม่ได้หรือไงว่านายทำอะไรไว้ตอนที่เธอป่วยและบาดเจ็บ? นายกำลังใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับผู้หญิงคนอื่นในตอนที่เธอตัวคนเดียวแล้วโหยหาความรักจากนาย สิ่งที่นายทำคืออะไร? นายได้ขอให้เธอไปตาย”
“เจเรมี่ ถามตัวเองดูอีกที ว่าตัวนายเองเป็นใครถึงมายุ่งเรื่องส่วนตัวของแมดดี้? เธอไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนายอีกต่อไป แล้วอีกอย่าง นายไม่คู่ควรกับเธออีกแล้ว”
เจเรมี่คิ้วขมวดหลังจากที่ได้ยินเมื่อฟังเฟลิเป้พูดออกมาแบบนั้น ดวงตาของเขามืดลงพร้อมกับความกล้าที่จะมองหน้ามาเดลีนได้ดับลงไป
เฟลิเป้ยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นเจเรมี่คอตกแล้วหมดไร้ซึ่งกำลังใจในขณะนี้
เขายกแขนขึ้นโอบไหล่มาเดลีนประคองเธอไว้ “วีล่า เราไปกันเถอะ”
มาเดลีนพยักหน้าและดวงตาเย็นชาของเธอกำลังพิจารณาใบหน้าด้านข้างของเจเรมี่
สิ่งที่เธอเห็นในขณะนี้คือเจเรมี่กำลังกดริมฝีปากแน่น ใบหน้ารูปงามของเขาเต็มไปด้วยความข่มขืนที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
มาเดลีนไม่อยากคิดเกี่ยวกับเรื่องที่เจเรมี่กำลังทำอยู่ในขณะนี้มากนัก เธอเดินออกจากห้องทำงานพร้อมกับเฟลิเป้โดยไม่ลังเล
เจเรมี่ยืนนิ่งอยู่กับที่เป็นเวลานานด้วยจิตใจที่กำลังรู้สึกแย่อย่างสุดขีด สุดท้ายแล้วอารมณ์บางอย่างได้ปรากฏขึ้นอยู่บนใบหน้าเขา มันเป็นเพียงความเจ็บปวดและความเสียใจที่ไม่มีที่สิ้นสุดนั่นเอง
หลังจากที่เขาออกจากบริษัทวิทแมน เจเรมี่ได้ขับรถของเขาไปอย่างไร้จุดหมายแล้วปลายทางสุดท้ายที่เขาได้หยุดก็เป็นเลียบชายหาดที่เอพริลล์ฮิล
ในช่วงเวลาที่เขามองไปยังทะเลที่ไม่มีขอบสิ้นสุด ความทรงจำที่เขาเคยทำร้ายมาเดลีนได้ย้อนกลับมาเล่นซ้ำในใจเขาครั้งแล้วครั้งเล่า
เธอร้องไห้อย่างไม่เหลือทางเลือกในขณะที่ขอร้องเขา เธอรักเขามากแต่ทำได้เพียงแค่ชื่นชมเขาจากมุมไกล ๆ ก็เท่านั้น เราไม่สามารถลบล้างความทรงจำพวกนี้ได้ไม่ว่าเขาจะพยายามยังไงก็ตาม
เจเรมี่หลับตาลงในขณะที่ลมหนาวพัดเข้าถึงกระดูก ในขณะที่เขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาทั้งสองข้างของเขาแดง ลูกกระเดือกของเขาสั่นสะท้านตามแรงที่เขาสะอื้นไห้โดยไม่มีเสียง
หิมะที่ตกลงบนไหล่ของเขาทีละน้อยในขณะนี้ เขาถูกล้อมรอบไปด้วยความเย็นเฉียบของอากาศ
เจเรมี่ยังคงยืนนิ่งและหันหน้าไปทางทะเล เขาปล่อยให้คลื่นยักษ์พวกนั้นซัดเข้ามาในหัวใจของเขา จากนั้นคลื่นลูกนั้นได้แตกออกแปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดและขยายตัวขึ้นซัดเข้ามาบนชายหาดที่เปรียบเสมือนหัวใจของเขา
เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเขายืนอยู่ที่นั่นนานแค่ไหนแล้ว เขารีบกลับบ้านทันทีหลังจากที่ได้รับโทรศัพท์จากที่บ้านว่ามีเหตุฉุกเฉิน
มันเป็นปกติที่เขาแทบจะไม่ต้องการยุ่งเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นในบ้าน แต่เมื่อคาเลนบอกเขาว่า เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับมาเดลีน ไม่มีทางไหนที่เขาจะรอช้า เขารีบกลับไปที่คฤหาสน์วิทแมนทันที
ทันทีที่เดินเข้าไปที่ประตู คาเลนรีบวิ่งไปตรงดิ่งมาหาเขาอย่างร้อนรน “เจเรมี่ ผู้หญิงคนนั้นเป็นบ้าไปแล้วหรือยังไงกัน? เธอร่วมมือกับเฟลิเป้และยึดครองเอาบริษัทของเราไป เท่านั้นยังไม่พอ เธอต้องการจะยึดคฤหาสน์วิทแมนไปด้วย! ล่อหลวงคบชู้อย่างไร้ยางอาย เธอ—”
“หยุดพูด” เจเรมี่ไม่สามารถทนฟังได้อีกต่อไปแล้ว ท่าทางเย็นชาของเขาทำให้คาเลนตกตะลึงในทันที
คาเลนเม้มริมฝีปากของตัวเองไว้ด้วยความไม่พอใจ “แม่พูดอะไรผิดหรือยังไง? ในเมื่อเธอกล้าทำ ทำไมฉันถึงจะพูดมันไม่ได้? หืม เราไปทำอะไรให้เธอ? ผู้หญิงคนนั้นสมควรแล้วที่เจอกับเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในตอนนั้น ทำไมเธอถึงกลับมาล้างแค้นพวกเราเอาตอนนี้?”
เจเรมี่ขมวดคิ้วพร้อมกับมองเธอด้วยสายตาเยือกเย็น “แม่ยังกล้าพูดเรื่องทั้งหมดพวกนั้นออกมาอีกงั้นเหรอ?”
“…” คาเลนไม่กล้าพูดขึ้นเสียงต่อ