บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 477
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 477
หลังจากที่เจเรมี่พูดคำนั้นจบ บรรยากาศรอบตัวของพวกเขาก็ได้หยุดนิ่งลง
ความโกรธที่เคยมีอยู่ในดวงตาของเมเดลีนถูกสั่นคลอน “เจเรมี่ เมื่อกี้นายพูดว่ายังไงนะ?”
ชายคนนั้นมองไปยังสายตากดดันของเธอ และกำลังรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจของเขา
“เจเรมี่ พูดซ้ำอีกทีสิ! นายรู้แล้วใช่ไหมว่าลูกของเรายังไม่ตาย? นายรู้ไหมว่าเธออยู่ที่ไหน?” เมเดลีนควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้อีกต่อไป เธอตรงเข้าไปจับที่ไหล่ของผู้ชายคนนั้นแล้วถามว่า “บอกฉันที! บอกฉันมาเดี๋ยวนี้! ลูกของฉันอยู่ที่ไหน?”
เจเรมี่รู้สึกพังทลาย และเขาโทษตัวเอง เมื่อเห็นน้ำตาภายในดวงตาสีแดงก่ำของเมเดลีน “แมดดี้ ใจเย็น…”
“ใจเย็น? คิดว่าตอนนี้ฉันจะสามารถสงบสติอารมณ์ตัวเองได้อีกเหรอ?” เมเดลีนเยาะเย้ยแล้วถามเขา สายตาของเธอเสียดแทงราวกับแท่งเหล็กเซาะน้ำแข็ง “เจเรมี่ ถึงนายจะไม่สนใจเด็กคนนั้น แต่ว่าฉันสน! นายรู้ไหมว่าการที่ต้องพลัดพรากจากลูกของตัวเองมันเจ็บปวดแค่ไหน? นายจะไม่วันรู้สึกอะไรเลย เพราะนายมันเป็นคนไร้หัวใจ! นายมีเพียงแม่มดที่ชื่อเมเรดิธอยู่ในหัวใจที่เลือดเย็น และไร้อารมณ์ของนายเท่านั้น!”
“แดดดี้ คุณแม่ครับ”
ในเวลาเดียวกันกับที่เมเดลีนกำลังจะเอ่ยถามวาดเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน แจ็คสันก็ได้วิ่งออกมาจากประตูใหญ่ของบ้าน
เขากำลังยิ้มแย้มแจ่มใสภายใต้แสงจันทร์ ใบหน้าของเขามีร่องรอยของความทะเล้นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
ความโกรธและความเจ็บปวดของเมเดลีนสลายออกไปเล็กน้อย เมื่อเธอเห็นใบหน้าที่น่ารักนั่น
เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และปรับสภาพอารมณ์ของตัวเองให้คงที่ ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้แจ็คสันอย่างอบอุ่น
“แจ็ค”
เธอย่อตัวลง และอุ้มเด็กที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเธอไว้
เมเดลีนรู้สึกได้ว่าที่หางตาของเธอมีน้ำตาออกมา ทันทีที่เธอได้กอดร่างเล็กอันอบอุ่นนี้ไว้
เธอรักแจ็คสัน และอยากจะมอบความรักของแม่ให้กับเด็กคนนี้ให้มากขึ้น
ถึงอย่างนั้น ณ เวลานี้ เธอต้องการที่จะโอบอุ้มลูกที่เธอให้กำเนิดมาในตอนนั้นมากกว่า
เจเรมี่เม้มริมฝีปากเข้าหากัน เมื่อเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า สายตาแห่งความหลงใหล และเปี่ยมไปด้วยความรักของเขากำลังหยุดอยู่ที่เมเดลีน
‘แมดดี้ แจ็คเป็นลูกของเธอ เขาเป็นลูกของเรา’
‘เธอจะมีความสุขมาก เมื่อเธอรู้ความจริง’
“แจ็ค สุขสันต์วันเกิด” หลังจากที่เมเดลีนวางแจ็คสันลงกับพื้น เธอก็จุ๊บแก้มของเขาไปหนึ่งที จากนั้นเธอก็ยื่นของขวัญที่เธอเตรียมเอาไว้ให้แก่เขา
แจ็คสันยิ้มกว้าง และรับมันมา “ขอบคุณครับ คุณแม่”
น้ำเสียงของเด็กน้อยเป็นดั่งน้ำพุที่กำลังไหลผ่านหัวใจที่บอบช้ำของเธอ
แจ็คสันยืนเขย่งปลายเท้า และจุมพิตที่แก้มของเมเดลีนด้วยเช่นกัน
เมเดลีนยิ้มออกมา และลูบหัวแจ็คสันเบา ๆ ก่อนที่จะดันตัวเองให้ยืนขึ้นเต็มความสูง
“แดดดี้ครับ คุณแม่ครับ เข้าไปข้างในกันเถอะ คุณตาและคุณยายเตรียมอาหารไว้ให้ผมเยอะแยะเลย!” เด็กน้อยพูดขณะดึงแขนทั้งเมเดลีนและเจเรมี่ ก่อนจะเดินนำไปก่อน
สายตาที่เมเดลีนมองไปยังเจเรมี่ ยังคงเต็มไปด้วยความโกรธ
เจเรมี่เพียงแค่ยิ้มเบา ๆ “อย่ากังวล ลูกของเรามีชีวิตที่ดี”
“ดี? เด็กที่มีชีวิตอยู่โดยที่ปราศจากความรักของคนเป็นแม่ และถูกทอดทิ้งโดยคนเป็นพ่อ ยังจะมีชีวิตที่ดีได้อีกเหรอ?” เมเดลีนพ่นลมหายใจออกมา ก่อนที่เธอจะเดินไปจับมือแจ็คสันเอาไว้
เมื่อมองไปยังทั้งคู่ที่กำลังจับมือกันอยู่ตรงหน้าของเขา ดวงตาของเจเรมี่ในตอนนี้ก็สะท้อนไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ
เขายิ้มออกมา แม้ว่าจะเป็นรอยยิ้มแห่งความขมขื่น แต่เขาก็ยังคงรู้สึกขอบคุณที่คนที่เขารักยังคงอยู่รอบตัวเขา