บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 499
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 499
เจเรมี่รู้สึกว่าหัวใจของเขาถูกบีบคั้น
เขาพยายามโทรหาเมเดลีนทันทีที่เฟลิเป้วางสาย แต่อย่างไม่ต้องสงสัยเลยเมเดลีนได้บล็อคชื่อของเขาไปแล้ว
เฟลิเป้หัวเราะเยาะช้า ๆ
“อย่าเสียแรงเลย ตอนนี้เมเดลีนรักฉันแล้ว ทั้งหมดที่เธอรู้สึกกับนายคือความเกลียดชังเท่านั้น”
การแสดงออกของเจเรมี่มืดมนลงทันที “เกิดอะไรขึ้นกับเมเดลีน เฟลิเป้? เมื่อกี้เธอบอกอะไรกับคุณบ้าง?!”
“มันไม่ใช่เรื่องอะไรของนาย” เฟลิเป้ตอบอย่างเย็นชา “นายไม่มีสิทธิ์ถามถึงเมเดลีนอีกแล้ว”
“ใครจะสนว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนั้นกันล่ะ?!” คาเลนรีบตอบเฟลิเป้อย่างมั่นใจจากด้านหลังของเขา เธอรีบพูดก่อนเจเรมี่และห้ามลูกชายของเธอเอาไว้
“เมเดลีนนั่นแหละที่ช่วยเฟลิเป้ มันเป็นความผิดของพวกเขาที่ทำให้ครอบครัวของเราต้องกลายมาเป็นแบบนี้ เจเรมี่ ทำไมนายถึงยังคิดถึงเธออยู่? นายเป็นอะไรไป? ลืมไปแล้วเหรอว่าตอนแรกนายเกลียดเธอมากแค่ไหน?”
เจเรมี่สะบัดแขนของเขากลับด้วยความรำคาญ “อย่าเข้ามายุ่งกับเมเดลีน และธุรกิจของอีก”
“เจเรมี่ เจเรมี่!”
“หยุดตะโกนใส่กันได้แล้ว” ท่านอาวุโสวิทแมนพูดออกมาในที่สุดหลังจากเงียบไปนาน “กลับไปที่ห้องของเธอและเก็บของซะ เราจะออกเดินทางไปจากที่นี่ในวันพรุ่งนี้”
“อะไรนะคะ?” คาเลนเบิกตากว้าง เธอไม่สามารถยอมรับข้อตกลงดังกล่าวได้ “เราจะยกบ้านหลังนี้ให้เฟลิเป้จริง ๆ เหรอ ผู้อาวุโส? เขาบอกว่าคุณเป็นคนฆ่าพ่อแม่ของเขา แล้วมันเกิดอะไรขึ้น? ฉันคิดว่าพ่อแม่ของเขาเสียชีวิตในอุบัติเหตุรถชนไม่ใช่เหรอ? อะไรกัน…”
“พอเถอะ! เก็บของแล้วออกไป”
“…” คาเลนเม้มปากด้วยความขุ่นเคือง “เราจะย้ายไปอยู่ที่ไหนได้คะ? เราต้องย้ายออก แล้วไปอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์ขนาด 200 ตารางฟุตเหล่านั้นจริง ๆ เหรอคะ? ฉันไม่มีทางไป!”
คาเลนฟึดฟัดขณะที่เธอเดินขึ้นบันไดไปชั้นบนเพื่อเก็บของ เธอรีบเก็บเครื่องประดับและของมีค่าทั้งหมดของเธอทันที แม้ว่าพูดด้วยความกลัวแล้ว พวกมันคงจะต้องถูกขายเพื่อนำไปชำระหนี้ก็ตาม
…
อีกด้านหนึ่ง เจเรมี่ได้ขับรถตามเฟลิเป้ออกไป เมื่อพวกเขามาถึงถนนสายหนึ่งในเมือง
มองจากระยะทางไกล สายตาของเจเรมี่จับจ้องไปที่เมเดลีนซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ รถ
เครื่องหน้าความงดงามของเธอดูสวยงามยิ่งขึ้นภายใต้ดวงอาทิตย์ ขณะที่ออร่าของเธอเองก็โดดเด่นอย่างสง่างาม
ขณะนั้นเจเรมี่จอดรถของเขาในทันทีก่อนจะวิ่งลงจากรถไปหาเมเดลีน
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าในระยะใกล้เข้ามาถึงตัวเธอ เธอจึงหันไป เมื่อเขาเห็นรอยยิ้มบางเบาของเมเดลีน ที่ทั้งอ่อนโยนและอ่อนหวานซึ่งตรงมาที่เขา เจเรมี่ก็รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงของเขา
เจเรมี่มึนงง ก่อนจะพบว่าสถานการณ์ไม่เป็นจริงอย่างที่เขาคิดไว้ เพราะเขาตระหนักได้ว่า เธอกำลังยิ้มให้เฟลิเป้ซึ่งยืนอยู่ข้างหลังเขา
เดือนมีนาคมทำให้ปลายฤดูใบไม้ผลิหนาวเย็นยิ่งขึ้น และเจเรมี่รู้สึกว่ามันหนาวซึมลึกเข้าสู่หัวใจของเขา
สายตาของเมเดลีนเย็นชาเมื่อเธอมองมาที่เจเรมี่ “ทำไมเขาถึงมาที่นี่ด้วย? ฉันไม่อยากเจอเขาเลย”
เฟลิเป้ตอบด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นว่า “ถ้าอย่างนั้น ขึ้นมานั่งบนรถผมก่อน ผมเรียกคนมาลากรถของคุณเรียบร้อยแล้ว”
เมเดลีนพยักหน้า “ก็ได้ค่ะ”
เจเรมี่เข้าใจได้ว่า นั่นเป็นเพราะรถสีขาวที่กำลังเสียอยู่ข้างถนนเป็นรถของเมเดลีน
เธอมีใบขับขี่ เธอขับรถได้
หัวใจของเขารู้สึกแห้งแล้ง รู้สึกราวกับว่าเขาได้พลาดช่วงเวลาสำคัญของชีวิตเมเดลีน
เจเรมี่เดินก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับข้อมือบาง ๆ ของเมเดลีน ขณะที่เธอกำลังจะเดินจากไปพร้อมกับเฟลิเป้ “อย่าไปกับเขาเลยนะ เอวลีน”
เมเดลีนหยุดและเงยหน้าขึ้นมอง “ปล่อยฉัน”
สองคำนั้นคือ ทั้งหมดที่เธอให้กลับคืนมา
มือของเจเรมี่จับเธอแน่นขึ้นโดยอัตโนมัติ “ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอไปกับเขา เธอเป็นภรรยาของฉัน”
“ภรรยาเหรอ?” เมเดลีนเย้ยหยันก่อนที่จะเหวี่ยงมือของเจเรมี่ออก และคล้องแขนของเธอรอบแขนของเฟลิเป้ “เราไปกันเถอะ เฟลิเป้”
“ได้สิ” เฟลิเป้พยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน ก่อนจะเหลือบมองเจเรมี่ด้วยหางตาที่เย็นชาและเยาะเย้ยของเขา
ลมหนาวพัดมาท่ามกลางถนนที่มีการจราจรคับคั่ง ในขณะที่ความเหงาก็ได้เข้ามาเติมในหัวใจของเจเรมี่จนเต็ม