บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 524

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 524

‘เขาชอบฉัน?’

เมเดลีนคิดว่ามันเป็นเหตุผลที่ไร้สาระ

แม้ว่าเขาจะบอกรักเธอเป็นบางครั้ง แต่ความทรมานที่เธอได้รับในอดีตอันมืดมนยังคงชัดเจนเสมอ

“ผมจะไปส่งคุณ” ทันใดนั้นเสียงของเจเรมี่ก็ดังขึ้น ทำให้เมเดลีนดึงสติตัวเองกลับมา

เธอมองชายที่อยู่ข้าง ๆ เธอด้วยความสงสัย

‘ไม่เอาน่า เอวลีน มอนต์โกเมอรี อย่าไปหลงกลผู้ชายคนนี้’

‘หากเขามีความรักให้เธอบ้าง เธอคงไม่รู้สึกถึงความเกลียดชังขนาดนี้’

เจเรมี่สังเกตเห็นว่าเมเดลีนกำลังมองมาที่เขาด้วยสายตาแปลก ๆ เขาได้แต่หวังว่าเธอจะหลงเหลือความผูกพันกับเขาบ้าง

น่าเสียดายที่มันเป็นเพียงเรื่องเพ้อฝัน

เมเดลีนโบกแท็กซี่ข้างทางและกลับไปตามลำพัง เขาเฝ้าดูเธอขึ้นแท็กซี่จากไปจนลับสายตาอย่างโดดเดี่ยว ก่อนที่เขาเองก็จากไปเช่นกัน

หลังจากเขาจากไปไม่นาน ร่างหนึ่งก็เข้ามาในบ้านพักคนชราอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ

ใครบางคนเดินตรงไปที่แผนกต้อนรับและประกาศก้องว่า “ฉันคือเมเดลีน คอว์ฟอร์ด หลานสะใภ้ของคุณวิทแมน ฉันมีเรื่องสำคัญจะถามเขา”

…

หลังจากกลับถึงบ้าน คำพูดที่ผู้อาวุโสวิทแมนพูดยังคงก้องอยู่ในหัวของเธอ

หลังจากลงนามในใบหย่า เมเดลีนก็ไม่อยากเห็นเจเรมี่อีกเลย แต่วันนี้เธอกลับมาเจอเขาอีกครั้งเพื่อเข้าพบกับผู้อาวุโสวิทแมน

ตอนนี้เมเดลีนกำลังขับรถไปที่วิลล่าด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอไปที่นั่นเพื่อพบแจ็คสัน แต่กลับพบว่าวิลล่าถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิด

เธอรีบกดหมายเลขของเจเรมี่ ทันทีที่เขารับสาย เธอก็ถามเขาว่า “เจเรมี่ คุณอยู่ที่ไหน? แจ็คอยู่ที่ไหน? คุณพาแจ็คไปไหน?”

เจเรมี่ไม่ได้ตอบรับในทันที เขาค่อย ๆ เอ่ยปากและบอกว่า “เขาอยู่ที่นี่ ที่บ้านพ่อแม่ของฉัน”

“พ่อแม่คุณอยู่ที่ไหน?”

“ก็เธอจะพาแจ็คไปเร็ว ๆ นี้ แม้ว่าพ่อแม่ของฉันจะไม่มีคุณสมบัติการเป็นปู่กับย่าที่ดี แต่แจ็คก็ยังเป็นหลานชายของพวกเขา”

เมเดลีนเข้าใจสิ่งที่เขาพูด

เธอไม่ได้ขอให้เขาพาแจ็คกลับมาในทันที จากนั้นเธอจึงตอบรับอย่างเฉยเมยว่า “เดี๋ยวฉันจะขับรถไปที่นั่น คุณช่วยมาพบฉันที่ชั้นล่างที”

เมเดลีนขับรถออกไปหลังจากกดวางสาย

เธอจอดรถไว้นอกเขตที่อยู่อาศัย ขณะที่เธอกำลังจะโทรหาเจเรมี่หลังจากลงจากรถ จู่ ๆ ก็มีคนวิ่งเข้ามาหาเธอจากด้านหลัง ทำให้โทรศัพท์ของเธอตกลงกับพื้น

ตอนแรกเมเดลีนคิดว่าคน ๆ นั้นคงไม่ได้ระวังตัว แต่เมื่อเธอหันศีรษะกลับไปและเห็นใบหน้าที่เย่อหยิ่งของอีวอน เธอก็รับรู้ได้ว่านั่นเป็นความตั้งใจ

“ชิ ดูสิว่าใครมาที่นี่ สะใภ้ลูกพี่ลูกน้องที่ไร้หัวใจ และไร้มนุษยธรรมของฉันนั่นเอง” อีวอนพูดด้วยสายตาหยิ่งทะนง “เธอมาทำอะไรที่นี่? จะมาดูว่าลูกพี่ลูกน้องฉันอาการแย่ขนาดไหนเหรอ? บอกเลยว่าหยุดเพ้อเจ้อ! ตราบใดที่ฉันอยู่เคียงข้างเขา สักวันหนึ่งเขาจะต้องกลับมาเป็นคนเดิมอย่างแน่นอน!”

เมเดลีนไม่รู้ว่าอีวอนเอาความมั่นใจมากมายมาจากที่ไหน แต่เธอไม่อยากจะเสียเวลากับอีวอน ดังนั้นเธอจึงก้มลงหยิบโทรศัพท์ของเธอ

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอีวอน เธอยกเท้าขึ้นเตะร่างของเมเดลีน

เมเดลีนที่เห็นการกระทำของอีวอนผ่านกระจกรถ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วรีบถอยไปอีกด้านหนึ่ง

อีวอนเหยียบลงไปบนอากาศอย่างแรง ทำให้เธอคะมำ “อ๊า!” เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “เมเดลีน นังสารเลว กล้าดียัง…”

เธอตะเบงเสียงสาปส่ง แต่หลังจากด่าทอไปได้ครึ่งทาง เธอก็เริ่มตีหน้าเศร้า “วีล่า ถึงว่าเธอจะเกลียดคุณป้าที่คุณป้าเคยรังแกเธอ แต่เธอกับฉัน เราไม่มีความโกรธแค้น เธอมาตีฉันได้ยังไง? เธอผลักฉันลงไปกองที่พื้นอย่างไม่ใยดี”