บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 529
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 529
ในขณะเดียวกันเมเดลีนก็เชื่อมั่นอย่างแรงกล้าว่า ความจริงเบื้องหลังการหายไปของไดอารี่เป็นผลงานของเมเรดิธ
“เมเรดิธ ตอนนั้นเธอเป็นคนขโมยไดอารี่ของฉันไป เธอเห็นเนื้อหาข้างใน และรับรู้ว่าเจเรมี่กับฉันมีความสัมพันธ์กันเมื่อตอนที่เรายังเด็ก เธอเลยแกล้งปลอมตัวเป็นฉัน แล้ววางแผนให้เจเรมี่เชื่อว่าเธอคือ สาวน้อยที่เขาเคยเอ่ยคำสัญญาไว้ในตอนนั้น”
หลังจากที่เล่าความจริงทั้งหมดแล้ว ดวงตาของเมเรดิธก็หรี่ลงในทันที
เธอไม่ได้แก้ตัวใด ๆ ดังนั้นมันจึงเป็นการยอมรับโดยปริยายแล้ว
ในมุมมองของเธอ มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต่อล้อต่อเถียงอีก เพราะเจเรมี่เองก็รับรู้เรื่องนี้แล้ว
เมเดลีนกำหมัดแน่น มีแสงอันเยือกเย็นลอดออกมาจากดวงตาที่สวยงามของเธอ “เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด เธอนี่น่าสมเพชมากนะ”
เมื่อได้ยินดังนั้น เมเรดิธจึงเงยหน้าขึ้นด้วยดวงตาที่ประกายไปด้วยความดุดัน และกระแทกกำปั้นของเธอลงบนโต๊ะ “แกพูดอะไรนะ? เมเดลีนแกพูดอะไรออกมา?! แกกำลังเรียกฉันว่า น่าสมเพช อย่างนั้นเหรอ?”
“ใช่แล้ว เธอมันน่าสมเพช” เมเดลีนเยาะเย้ยพร้อมกับหัวเราะออกมา “ณ ตอนนี้ เธอควรเข้าใจให้ชัดเจนได้แล้วนะ เกี่ยวกับเหตุผลที่ว่า ทำไมเจเรมี่ถงยอมตามใจเธออย่างมากมายในช่วงนั้น สิ่งที่เรียกว่า ‘ความชอบ’ ซึ่งเขามีให้กับเธอหนะ มันก็เพียงแค่เพราะว่า ความทรงจำกับที่เขามีกับฉันซึ่งเขาลืมมันไม่ลง ส่วนเธอมันก็แค่ตัวแทนที่น่าตลก แล้วก็น่าสมเพชไงล่ะ!”
“หุบปาก! ฉันไม่ใช่ตัวแทนของแก! เจเรมี่รักฉัน เขารักฉัน!” เมเรดิธตะโกนออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีก เธอยังคงเน้นย้ำถึงความรักที่เจเรมี่มีต่อเธอด้วยความหลงผิด
เมเดลีนโต้กลับอย่างใจเย็น เธอพูดว่า “เขาไม่ได้รักอะไรเธอเลย ถ้าเขารักเธอจริง เธอจะไม่มีจุดจบอย่างเช่นทุกวันนี้หรอก”
“ไร้สาระ! เจเรมี่รักฉัน เขารักฉันที่สุด! ฉันทำทุกอย่างที่ฉันอยากจะทำ และเจเรมี่ก็ไม่เคยมาขัดฉัน! ตรงกันข้ามกับแก เจเรมี่เขาเกลียดแกที่สุด เขาเกลียดแกมากจนถึงขั้นอยากจะให้แกตาย ๆ ไปซะ!” เมเรดิธโต้เถียงอย่างจนปัญญาพร้อมกับดวงตาสีแดง
“เมเดลีน ทำไมแกถึงไม่แค่ตาย ๆ ไปซะ? เแกจะกลับมาอีกทำไม? ถ้าหากแกไม่กลับมา ตอนนี้เจเรมี่กับฉันเราคงแต่งงานกันไปแล้ว! พวกเราคงจะมีความสุขกันมาก!”
“ในระหว่างช่วงเวลา 3 ปีที่ฉันหายไป เธอไม่มีแม้แต่กุญแจประตูทางเข้าบ้าน แค่นี้ฉันก็สามารถจินตนาการได้ถึงตำแหน่งของเธอในหัวใจของเจเรมี่ได้แล้ว สิ่งที่น่าสมเพชที่สุดเกี่ยวกับเธอคือ แม้ว่าเธอจะแกล้งปลอมตัวเป็นฉัน แต่เธอก็ยังไม่สามารถทำให้เจเรมี่รู้สึกเสน่หาใด ๆ กับเธอได้เลย จนถึงนาทีสุดท้ายก็ตาม!”
เมเดลีนแทงใจดำของเมเรดิธอย่างไร้ความปราณี สายตาของเธอทั้งแหลมคมและบดขยี้
“ในตอนนั้น เจเรมี่ยอมตามใจเธอ เพียงแค่เพราะว่าเขาเชื่ออย่างผิด ๆ ว่า เธอคือผู้หญิงคนนั้นที่เขาเคยบอกว่า เขาต้องการจะปกป้อง เพราะแบบนั้นเขาจึงมองข้ามจิตสำนึกของเขาเพื่อปกป้องเธอ นั่นก็เพราะว่าสาวน้อยคนนั้นเป็นคนที่พิเศษ และสำคัญมากสำหรับเขา แต่เมื่อเขารู้ว่าเธอคือตัวปลอม เธอก็กลายเป็นสิ่งที่ไร้ตัวตนในสายตาของเขา ไม่ได้เป็นแม้กระทั่งใบหญ้า”
“หึ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…” เมเรดิธหัวเราะออกมาดังลั่น หลังจากที่เธอหัวเราะ สีหน้าของเธอก็บ้าคลั่งและน่าขนลุก “เมเดลีนอย่าพึ่งดีใจไปเลย แล้วยังไงเหรอ ถ้าแกจะมารู้ตอนนี้? อย่างน้อยช่วงเวลาไม่กี่ปีที่ผ่านมา เจเรมี่ก็ทั้งห่วงใย และรักฉันมาเสมอ แต่แล้วแกล่ะ? เจเรมี่ทั้งเกลียด ทั้งดูถูกแก แกถูกเขาทรมานทรกรรม แกลืมสิ่งเหล่านี้ไปหมดแล้วเหรอ?”
“เธอพูดถูก ความผิดที่เจเรมี่ทำกับฉันมันคือความจริง และทั้งหมดนั่นมันก็เป็นเพราะว่า ความโง่เขลาของตัวเขาเอง เขาโง่จนทำให้ตัวเองหูหนวกตาบอด ทั้งหมดนั่นก็เพื่อสาวน้อยคนนั้น และคำสัญญาที่เขาจะปกป้องเด็กผู้หญิงคนนั้น เขาโง่เง่าจนหลงกลการตีสองหน้าของเธอ และยังเชื่อสนิทใจว่า ฉันเป็นผู้หญิงที่ชั่วร้าย แต่เขาไม่รู้เลยว่าเขากำลังปกป้องตัวปลอมอยู่ เขากำลังปกป้องนางแพศยา ที่แกล้งปลอมตัวเป็นฉันอย่างหน้าไม่อาย!”
“แก…” เมเดริธโกรธมาก เธอจึงลุกขึ้นยืนอย่างกระทันหันและต้องการจะตบเมเดลีน
เมเดลีนลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอตบหน้าเมเรดิธอย่างแรงและบีบคอของเมเรดิธ
สายตาของเธอเคร่งขรึม และเปี่ยมไปด้วยความดุร้ายราวกับลมหนาวที่เจาะกระดูก เมเรดิธตกใจจนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
“เมเรดิธ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเธอทำอะไรในฐานะของตัวเธอเองบ้าง? เธอแกล้งปลอมตัวเป็นฉัน เธอเข้ามาวุ่นวายในชีวิตแต่งงานของฉัน เธอมาเอาลูกของฉันไป และเกือบจะทำลายชีวิตของฉันลงในที่สุด!”
“ฉันเสียใจจริง ๆ ทำไมตอนนั้นฉันถึงเลือกช่วยเธอไว้นะ? ฉันคิดว่าฉันช่วยชีวิตคน แต่ปรากฏว่าฉันกลับช่วยชีวิตปีศาจ!”
“เมเรดิธ สวรรค์ไม่ได้ตาบอดหรอก เวรกรรมของเธอจะมาในเร็ว ๆ นี้ล่ะ!”
เมเดลีนเหวี่ยงเมเรดิธออกไปอย่างแรง
เมเรดิธร่วงกลับไปนั่งที่เดิมอย่างไม่สู้ดีนัก เธอระงับเสียงความเจ็บปวดไว้ จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนอย่างรีบร้อนก่อนจะวิ่งเข้าใส่เมเดลีน
“เมเดลีน ฉันจะฆ่าแก! ฉันจะลากแกลงนรก ถึงแม้ฉันต้องตายก็ตาม!”
เธอกระโจนใส่ หน้าตาของเธอดุร้ายราวกับการคำรามของวิญญาณร้ายในนรก เธออ้าปากกว้างราวกับจะกลืนกินเมเดลีนทั้งเป็น