บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 545
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 545
เจเรมี่จับไหล่ของเมเดลีนไว้ แล้วเรียกเธออย่างประหม่าและกังวล
อย่างไรก็ตาม ราวกับว่าเมเดลีนไม่ได้ยินเขา เธอเพียงแค่จ้องไปยังรถสองคันที่อยู่ข้างหน้าซึ่งเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุอย่างว่างเปล่า
“ลินนี่ คุณโอเคไหม? ลินนี่ เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?” เจเรมี่เริ่มกังวลมากขึ้น มีร่องรอยของความตื่นตระหนกในดวงตาสีเข้มของเขา
“โอ๊ย เจ็บ!”
ในที่สุดเมเดลีนก็แสดงปฏิกิริยาบางอย่าง เธอจับศีรษะที่ปวดนั้นแล้วแตะมันเบา ๆ
“ฉันปวดหัว…”
เมื่อเจเรมี่เห็นเมเดลีนขมวดคิ้วและเจ็บปวด เขาก็รู้สึกปวดใจ
เขาอุ้มเมเดลีนขึ้นโดยจับที่เอวของเธอไว้ แล้วเดินผ่านฝูงชนซึ่งกำลังดูอุบัติเหตุอยู่ไป และนำเมเดลีนขึ้นรถก่อนจะขับไปยังโรงพยาบาล
“ไม่ต้องห่วง ลินนี่ ผมจะอยู่เคียงข้างเพื่อคอยปกป้องคุณเอง คุณจะไม่เป็นไร” เจเรมี่จับมือเมเดลีนไว้ เพื่อปลอบเธอ
เมเดลีนเอนหลังพิงกับเบาะรถ และพึมพำไม่หยุดเกี่ยวกับบางสิ่งโดยเฉพาะ…
หลังจากที่เฟลิเป้วางสาย เขาพบว่าเมเดลีนหายตัวไป
แคชเชียร์บอกเขาว่าเมเดลีนถูกชายหนุ่มรูปงามพาตัวไป ทันใดนั้น เขาก็รู้ว่ามันต้องเป็นเจเรมี่
เขารีบโทรไปยังโทรศัพท์ของเมเดลีน เสียงเรียกเข้าดังขึ้นสองสามครั้งก่อนจะถูกตัดลง
เขาพยายามโทรหาเบอร์ของเจเรมี่ แต่สายของเขาก็ตัดไปในทันที
คลื่นมืดมิดเริ่มก่อตัวขึ้นในแววตาของเฟลิเป้ เขาหรี่ตาลงอย่างเย็นชา ขณะที่ขยับริมฝีปากบางของเขาเล็กน้อย “เจเรมี่”
ระหว่างทางไปโรงพยาบาล เจเรมี่กังวลว่าเมเดลีนจะมีอาการแย่ลง เขากล่าวโทษตัวเอง เพราะเขาสงสัยว่าเขาควรจะปรากฏตัว และพูดคำเหล่านั้นกับเธอหรือเปล่า
โชคดีที่เมเดลีน ไม่ได้ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดมาสักพักแล้ว และดูเหมือนจะหลับไปด้วยความงุนงง
เมื่อพวกเขามาถึงโรงพยาบาล เจเรมี่จอดรถแล้วเดินไปยังที่นั่งผู้โดยสารเพื่อเปิดประตู
“ลินนี่” เขาร้องออกมาเบา ๆ ขณะที่เอื้อมมือไปอุ้มเมเดลีน
เมเดลีนลืมตาดวงสวยที่พร่ามัวของเธอด้วยความตกใจ เมื่อเธอเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาลอยอยู่ใกล้เธอ เธอก็ดูเหมือนลูกกวางขี้กลัว ดวงตาของเธอมองลงต่ำอย่างระมัดระวัง ขณะที่เธอพูดว่า “เจเรมี่ ฉันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับมัน ฉันไม่ได้ผลักเมเรดิธนะ”
‘อะไรนะ?’
เจเรมี่ที่กำลังจะอุ้มเมเดลีนขึ้น ถึงกับหยุดชะงัก
เขามองไปยังผู้หญิงที่พูดคำนั้นอย่างไม่เชื่อสายตา แม้ว่าเขาจะยังสับสนอยู่ แต่หัวใจของเขาก็เริ่มปวดร้าว
เขาค่อย ๆ เข้าหาเธอ แล้วถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำน่าดึงดูดใจและหวานหยดย้อย ซึ่งเจือไปด้วยความอ่อนโยน “ลินนี่ คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?”
เมเดลีนลืมตาขึ้นและพูดด้วยความประหลาดใจ “หือ? ลินนี่? คุณถามฉันเหรอ เจเรมี่?”
จู่ ๆ เจเรมี่ก็รู้สึกว่าดวงตาของเขาชื้น แม้เขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมเมเดลีนจึงแสดงออกเช่นนี้ แต่หัวใจของเขาก็ยังคงเจ็บปวด
สายตาของเธอและน้ำเสียงคำพูดของเธอ เหมือนกับตอนที่เธอแต่งงานกับเขาครั้งแรก
เขาโค้งริมฝีปากบางของเขาขึ้นและยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล “ยัยเด็กโง่ แน่นอนว่าผมถามคุณสิ คุณเป็นภรรยาของผม มาเถอะ ผมจะพาไปหาหมอ”
ก่อนที่เมเดลีนจะตอบ เจเรมี่ก็เดินเข้าไปในโรงพยาบาลพร้อมกับเธอในอ้อมแขนของเขา
เมเดลีนเป็นเหมือนเด็กน้อยที่แขนห้อยต่องแต่งอยู่ เธอไม่รู้ว่าจะวางมันไว้ที่ไหน ในท้ายที่สุด เธอก็โอบรอบคอของเจเรมี่อย่างสั่นเทา
“เจเรมี่ ฉันไม่ได้ผลักเมเรดิธจริง ๆ นะ เธอตั้งใจตกลงไปเอง และพยายามจะใส่ร้ายฉัน” จู่ ๆ เธอก็อธิบาย
เจเรมี่สงสัยว่าความทรงจำของเมเดลีนอาจจะยังขาดหายไป และมองดูเธออย่างเสียใจ เขาพยักหน้า “ใช่ ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ทำ ผมเชื่อคุณ”
“จริงเหรอคะ?” ดวงตาที่ประหลาดใจของเมเดลีนเป็นประกาย
“จริง ๆ” เจเรมี่พยักหน้าอย่างหนักแน่น “ลินนี่ ผมเคยทำผิดมาก่อน ผมจะไม่ทำผิดพลาดแบบนั้นอีก ไม่ว่าคุณจะพูดหรือทำอะไร ผมจะเชื่อคุณเสมอ”