บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 572

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 572

“ใช่ค่ะ คุณลุงวินส์ตัน บางทีเมเดลีนอาจไร้เดียงสาจริง ๆ มันคงแย่แน่ ถ้าเรากล่าวหาเธออย่างผิด ๆ” อีวอนเสแสร้งเข้าข้างเมเดลีน

เมเดลีนเองรู้ดีว่าสองคนนี้แค่เล่นละครตบตา พวกเขาทำอย่างนี้เพราะมีเจเรมี่อยู่ด้วย

วินส์ตันลุกขึ้นด้วยสีหน้าตึงเครียด “ฉันกินอาหารไม่ลงแล้ว”

“วินคะ วิน!” คาเลนไล่ตามเขาโดยแสร้งทำเป็นกังวล

อีวอนเองก็หาข้ออ้างที่จะออกจากตรงนี้ไปเช่นกัน

หลังจากที่ทั้งสามคนจากไปแล้ว เจเรมี่ก็รู้สึกดีขึ้นมาก เขามองไปที่เมเดลีนอย่างสงสารขณะที่เธอยังคงป้อนอาหารท่านปู่อยู่ “ลินนี่ คุณควรไปกินข้าวก่อน ปล่อยให้ฉันทำต่อนะ”

“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ ฉันไม่หิว”

“ลินนี่ อย่าไปสนใจคำพูดเมื่อกี้เลย ผมจะเชื่อคุณ ไม่สำคัญอะไรหรอก” เจเรมี่มองเธออย่างอ่อนโยน “ช่วงนี้คุณปู่กินอิ่มนอนหลับสบาย ผมมั่นใจว่าคุณไม่ใช่คนร้ายแน่นอน”

เมเดลีนมองเข้าไปที่สายตาอันอ่อนโยนของเขา “คุณพูดแค่นี้มันก็เพียงพอสำหรับฉันแล้วค่ะ”

“มันไม่พอ ผมจะหาทางพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณเอง” เขาประกาศอย่างเคร่งขรึม เขาจะไม่มีวันปล่อยให้เธอต้องเสียชื่อเสียงกับเรื่องนี้อีก

…

เที่ยงคืน

อีวอนเปิดประตูห้องของเธออย่างเงียบ ๆ จากนั้นเธอก็ย่องเข้าไปในห้องของท่านปู่

เธอกำลังถือไม้เท้า หลังจากที่เธอเปิดไฟแล้ว เธอก็เดินไปที่ด้านข้างของเตียงและเลิกผ้าห่มขึ้น

“หึ ไม่รู้เรื่องงั้นเหรอ? ฉันจะทำให้แกเป็นคนไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างที่แกต้องการ!” อีวอนพึมพำอย่างโกรธเคือง เธอกัดฟันและฟาดไม้เท้าลงไปบนตัวท่านปู่

ท่านปู่กำลังนอนหลับอย่างสุขสบาย ก่อนที่จะโดนไม้เท้าฟาด ถึงแม้ว่าเขาจะขยับตัวไม่ได้ แต่เขาก็ยังรู้สึกเจ็บปวด

หลังจากที่เขาลืมตาขึ้น เขาเห็นอีวอนถือไม้เท้าในขณะที่ทุบตีเขาอย่างรุนแรง จากนั้นเขาก็ร้องครวญครางออกมาด้วยความเจ็บปวด

หลังจากทำร้ายคุณปู่ไปสักพัก อีวอนก็ยังคงรู้สึกโกรธอยู่ จากนั้นเธอจึงใช้นิ้วหยิกแขนและขาของเขา เธอถึงกับดึงคอเสื้อของท่านปู่และพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ครั้งที่แล้วแกจงใจข่มขู่ฉันเหรอ ห้ะ ไอ้แก่? ฉันคิดว่าแกจะยังพูดได้ซะอีก!”

อีวอนหรี่ตาและสาปแช่งอย่างมุ่งร้าย

“เป็นอะไรไปเหรอ? แกไม่พอใจกับวิธีที่ฉันปฏิบัติต่อแกเหรอ? ตอนนี้แกมีความสุขไหมล่ะ ที่มียัยเมเดลีนคอยรับใช้แกอยู่น่ะ? ฉันบอกอะไรแกให้นะ ไอ้แก่ ฉันจัดฉากนี่เพื่อเตรียมใส่ความให้หล่อนเรียบร้อยแล้ว มันจะไม่มีโอกาสรอดพ้นอีกแน่นอน!”

เธอหัวเราะเยาะ “ลุงวินส์ตันกลับมาทันเวลาพอดี เขาเป็นลูกชายที่กตัญญูจริง ๆ พูดสิ คุณคิดว่าเขาจะฆ่าเมเดลีนไหม ตอนที่เขาเห็นแกมีบาดแผลในวันพรุ่งนี้? ฮ่าฮ่าฮ่า… ฉันอยากรู้ว่าเจเรมี่มีแผนที่จะปกป้องนางแพศยานั่นยังไง!”

อีวอนประกาศแผนการชั่วร้ายของเธอออกมาดัง ๆ โดยไม่มีอาการหวั่นไหวใด ๆ เลย จากนั้นเธอก็บีบแขนท่านปู่อย่างแรง หลังจากนั้นเธอก็เทน้ำเย็นหนึ่งแก้วลงบนร่างของท่านปู่

“ฮึ หลับให้สบายนะคะ พรุ่งนี้มีเรื่องน่าสนใจให้คอยชม!” เธอพูดก่อนที่จะปิดไฟ จากนั้นเธอก็ออกจากห้องไปเงียบ ๆ แล้ววางไม้เท้าไว้ใต้ตู้ครัว เธอพร้อมที่จะโยนความผิดทุกอย่างให้เมเดลีนแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น เมเดลีนตื่นแต่เช้าเพื่อจะทำอาหารเช้าให้แจ็คสัน จากนั้นเธอก็เห็นอีวอนตื่นเช้าเป็นครั้งแรก และกำลังวาดรูปอยู่ในห้องนั่งเล่น

หลังจากที่เธอเตรียมอาหารเช้าให้เจ้าตัวเล็กเสร็จแล้ว เธอก็ไปเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ท่านปู่

เมื่อเธอเดินเข้าไปในห้องเธอก็เห็นว่าตาของคุณปู่เบิกกว้าง เธอเดินเข้าไปใกล้เขา และได้ยินเขาร้องครวญครางอย่างเกรี้ยวกราด ดวงตาของเขาเองก็เป็นสีแดงเช่นกัน

เมเดลีนเกิดความสงสัย เธอจึงยกผ้าห่มขึ้น เธอเห็นว่าคุณปู่เปียกโชกราวกับเขาเพิ่งฉี่บนที่นอน

บวกกับเสื้อผ้าของเขาที่ยุ่งเหยิงเหมือนมีใครดึงทึ้งเขาอย่างแรง

จากนั้นเธอจึงคว้าแขนของท่านปู่ด้วยความสงสัย เมื่อเธอพับแขนเสื้อขึ้น เธอก็เห็นบาดแผลและรอยฟกช้ำของเขาอย่างน่าสยดสยอง

“โอ้ พระเจ้า!” อีวอนเดินเข้าไปในห้อง ราวกับว่าเธอไม่รู้ไม่เห็นกับเรื่องของเมเดลีน เธอกรีดร้อง “คุณลุงวินส์ตัน ป้าคาเลน เจเรมี่ มาดูนี่ทีค่ะ! คุณปู่กำลังถูกทำร้าย!”