บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 580
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 580
…
หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง เฟลิเป้ขอให้ใครสักคนไปส่งเมเดลีนกลับบ้าน
ระหว่างทางกลับบ้าน เมเดลีนเล่นโทรศัพท์ของเธอและรู้ว่าเจเรมี่ส่งข้อความถึงเธอเมื่อไม่นานมานี้ อย่างไรก็ตาม มันระบุว่าเธอได้เห็นข้อความนั้นแล้ว
เธอมองออกไปนอกหน้าต่างรถและครุ่นคิด ในเวลาเดียวกันรถก็กำลังขับลงเนิน
ความเร็วของรถทำให้เธอเสียสมาธิ ภาพที่ดูคุ้นเคยปรากฏขึ้นในหัวของเธอ
เมื่อเธอกลับมารู้สึกตัวรถก็หยุดอยู่หน้าบ้านของเธอแล้ว
เจเรมี่กลับมาพร้อม ๆ กับที่เธอลงจากรถ
เมื่อเขาเห็นเมเดลีนยืนอยู่ที่ประตูหน้าบ้านด้วยสีหน้ามึนงง เขาก็ลงจากรถอย่างเร่งรีบและวิ่งไปหาเธอ
“ลินนี่?”
เมเดลีนกลับมามีสติอีกครั้งเมื่อได้ยินคนเรียกชื่อเธอ
เธอเงยหน้าขึ้นและสบตากับเจเรมี่ด้วยสายตาวิตกกังวล เธอยิ้มอย่างนุ่มนวล “แม่ของฉันโทรหาฉันเมื่อกี้ และบอกฉันว่าคืนนี้มีงานเลี้ยงเพื่อการกุศล เธอต้องการให้ฉันไปกับเธอ ฉันไปห้างมาเมื่อกี้ แต่ฉันไม่ชอบชุดที่ฉันเห็นเลย”
เจเรมี่จับมือเธอทันที “ลินนี่ ผมจะไปช้อปปิ้งกับคุณ”
“คุณจะไปซื้อของกับฉันเหรอ?”
“ใช่สิ” เจเรมี่ยิ้มอย่างแผ่วเบา จากนั้นเขาก็พา เมเดลีไปยังถนนหรูหราที่สุดซึ่งขายสินค้าแบรนด์เนม
แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ประธานบริษัทข้ามชาติอีกต่อไป แต่เขาก็เต็มใจที่จะล้มละลาย หากมันหมายความว่าเขาจะได้เห็นรอยยิ้มของเมเดลีน
อย่างไรก็ตาม เมเดลีนไม่เคยมีผู้ชายเดินตามเวลาเธอไปซื้อเสื้อผ้า เธอเลยหาข้ออ้างและบอกว่าเธออยากดื่มชานม จากนั้นเธอก็ขอให้เจเรมี่ไปซื้อให้ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในร้าน
หลังจากมองไปรอบ ๆ เธอก็รู้สึกว่าที่ร้านไม่มีลูกค้ามากนัก อย่างไรก็ตาม ฝ่ายขายที่เป็นผู้หญิงก็กำลังเดินอยู่รอบ ๆ ราวกับว่าพวกเขาถูกกักขังไว้ พวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นเมเดลีนเลย
เมเดลีนมองไปรอบ ๆ ร้านสักพัก แล้วเธอก็เจอชุดที่ชอบ เธออยากจะลองใส่ แต่พวกเขาบอกเธอว่าไม่มีไซส์ เธอเดินไปสอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่พนักงานขายมองมาที่เมเดลีนซึ่งแต่งตัวสบาย ๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะพูดอย่างเย็นชาว่า “เราไม่มีไซส์ของคุณ ไปร้านอื่นเถอะค่ะ”
“คุณไม่มี หรือไม่ต้องการเอามาให้ฉันกันแน่?” เมเดลีนถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
พนักงานขายกลอกตาอย่างไม่อดทน “ฉันบอกว่าไม่มีก็ไม่มีสิคะ แล้วถ้าเรามีล่ะ? คุณจะซื้อไหม? คุณจ่ายไหวเหรอ? แล้วคุณรู้หรือเปล่าว่าวันนี้เรามีลูกค้าวีไอพี? เธอซื้อเพียงครั้งเดียว ก็เพียงพอแล้วสำหรับยอดขายของเราตลอดทั้งเดือน ใครจะมีเวลาให้บริการคุณ? ออกไปซะ!”
พนักงานขายไล่เธอออกไปจากร้าน แล้วเธอก็ยิ้มอย่างประจบสอพลอไปอีกทางหนึ่งก่อนจะพูดด้วยความเคารพ “คุณนายมอนต์โกเมอรี เสื้อผ้าที่คุณอยากได้อยู่ที่นี่หมดแล้ว เชิญเข้ามาดูได้เลยค่ะ”
‘คุณนายมอนต์โกเมอรี?’
เมเดลีนหันไปในทิศทางที่พนักงานขายมอง
เอโลอิสหันมาพร้อมกันกับเธอ เมื่อเธอเห็นเมเดลีน เธอวิ่งเข้ามาอย่างตื่นเต้น “เอวลีน!”
เมื่อพนักงานขายหญิงเห็นสิ่งนี้ สีหน้าพวกเธอก็แปรเปลี่ยนเป็นอึดอัดใจ เธอยังรู้สึกได้ว่าหนังศีรษะของเธอเริ่มชา
เอโออิสวิ่งไปหาเมเดลีนและดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรัก “เอวลีนหนูมาได้ทันเวลาเลย แม่กำลังซื้อเสื้อผ้าให้หนูอยู่พอดี แม่เพิ่งหยิบมันมา หนูชอบไหม? ถ้าชอบ แม่จะให้พวกเขาแพ็คให้เลย ถ้านี่ยังไม่พอ เราสามารถไปร้านอื่นต่อได้นะ แม่จะซื้อทุกอย่างที่หนูอยากได้เลย ตราบเท่าที่หนูชอบ”
พนักงานขายก็หน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียวเมื่อได้ยินเช่นนี้
เธอตัวแข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินไปและแก้ตัว “โอ้ คะ… คุณคือคุณนายมอนต์โกเมอรี อืม.. ฉะ… ฉันขอโทษนะคะที่เมื่อกี้ ฉันแค่…”
“ตอนนี้ฉันไม่ต้องการเสื้อผ้าจากร้านคุณแล้วล่ะค่ะ”
เมเดลีนบอกปฏิเสธเสื้อผ้าอย่างตรงไปตรงมา
หน้าของเอโลอิสรู้สึกผิดหวัง เธอคิดว่าเมเดลีนโกรธเธออีกครั้ง แต่ในวินาทีต่อมาเมเดลีนก็คว้าแขนเธอ
“แม่คะ ไปร้านอื่นเถอะค่ะ หนูแค่ไม่ชอบทัศนคติ และการบริการของพนักงานขายที่นี่”
หน้าพนักงานขายหน้าซีด เธอวิ่งไปลองขอแก้ตัวในสิ่งที่เธอทำไป แต่มันไร้ประโยชน์
เยี่ยมมาก การขายครั้งใหญ่ของเธอหายวับไปแล้ว!
มันเป็นโอกาสที่หายากมากสำหรับเอโลอิส ที่จะได้ใช้เวลาอยู่กับเมเดลีนตามลำพัง เธอจึงรู้สึกตื่นเต้น แต่เมื่อเอโลอิสนึกขึ้นได้ว่าเมเดลีนเรียกเธอว่า ‘แม่’ และอยากจะใช้เวลาร่วมกับเธอหลังจากสูญเสียความทรงจำ เธอก็รู้สึกปวดร้าวในใจ
แต่ถึงอย่างไรนี่อาจเป็นโอกาสที่ดีที่สุด เอโลอิสครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะหยุดเมเดลีนไว้ “เอวลีน แม่มีของบางอย่างที่อยากจะให้หนู”