บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 582
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 582
ผู้หญิงคนนั้นสวมชุดราตรีสีขาวราคาเลขหกหลักที่อีวอนเห็นที่ร้านเมื่อเช้านี้ ขณะที่เธอเข้าไปในโรงแรมอย่างสง่างาม
พนักงานต้อนรับที่สวมสูทโค้งคำนับ และทักทายผู้หญิงคนนั้นราวกับว่าเขาปฏิบัติต่อราชินี เขาให้เกียรติเธอเป็นอย่างมาก
อีวอนมองด้วยความชื่นชม เธอฝันว่าจะมีใครบางคนปฏิบัติต่อเธอแบบนั้นเช่นกัน
อีวอนกลับมารู้สึกตัวได้อีกครั้งเมื่อคาเลนเรียกชื่อเธอ
เนื่องจากไม่มีบัตรเชิญ เธอจึงเข้าไปด้านในได้จากทางประตูด้านข้างเท่านั้น
เมื่อไปถึงภายในงานเลี้ยง ตาของอีวอนเป็นประกาย
เธอเคยเห็นสถานที่ที่คล้ายกันนี้ในรายการโทรทัศน์หลายรายการมาก่อน แต่เธอไม่เคยสัมผัสด้วยตัวเองเลยสักครั้ง
เธอเห็นสุภาพบุรุษรูปหล่อซึ่งแต่งตัวดูภูมิฐานอยู่ที่นั่นมากมาย ด้วยเหตุนั้นเธอจึงกำลังค้นหาเป้าหมายของเธออยู่
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอก็เล็งไปที่ชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่งไว้
ขณะที่เธอพยายามจะเข้าไปแกล้งทำเป็นชนเขา คาเลนก็คว้าตัวเธอไว้เสียก่อนและห้ามเธอเสียงเบา “เราแอบเข้ามา อย่าสร้างปัญหา”
“คุณป้าคาเลนคะ คุณป้าขี้ขลาดเกินไปนน ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมถึงกลัวเมเดลีนจนพูดไม่ออกขนาดนั้น คอยดูเฉย ๆ เถอะค่ะ!” อีวอนดึงมือเธอออกแล้วดึงปกคอเสื้อของเธอลงต่ำ จากนั้นจึงเดินไปหาชายหนุ่มซึ่งกำลังคุยกับใครบางคนอยู่
แต่ถึงอย่างนั้นระหว่างทางที่เธอเดินไป เธอได้ยินใครคนหนึ่งพูดถึงการแข่งขันออกแบบเครื่องประดับ เธอจึงหันกลับมา และตระหนักว่าผู้ชายคนหนึ่งเป็นผู้ตัดสินพิเศษสำหรับการแข่งขันครั้งนี้
อีวอนอยากจะพูดประจบประแจงกับเขาเมื่อได้ยินเขาพูดว่า “ผมได้ยินมาว่า คุณวีล่าอยู่ที่งานปาร์ตี้นี้ด้วย ผมหลงรักผลงานของเธอและอยากรู้จักเธอ ผมสงสัยว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนกัน”
“ผลงานของคุณวีล่าทุกชิ้นล้วนทันสมัย นั่นเป็นเหตุผลที่ทุกคนชื่นชอบเธออย่างมาก ผมเองก็ชื่นชมเธอมากเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้นเราน่าจะไปหาเธอกันนะ”
หลังจากที่อีวอนได้ยินเรื่องนี้และเมื่อเห็นทั้งสองคนกำลังจะเดินจากไป เธอก็แสร้งทำเป็นสะดุดล้มลง
จากนั้นตามที่เธอคาดไว้ก็มีผู้ชายสองคนมาช่วยเธออย่างสุภาพอ่อนโยน อีวอนหันกลับมาขอบคุณพวกเขาอย่างซาบซึ้ง จากนั้นเธอก็แสดงท่าทีประหลาดใจ “คะ… คุณไม่ใช่คุณลูวินสกี้เหรอคะ? สวัสดีค่ะ ฉันคือผู้เข้าประกวดหมายเลข 6 ในการแข่งขันเครื่องประดับนะคะ อีวอน เยลแมน ฉันไม่นึกเลยว่าจะได้เจอคุณที่นี่”
เธอบอกชื่อเธอก่อนที่จะแสร้งทำเป็นว่ามีความสัมพันธ์กับพวกเขา ขณะที่คิดกับตัวเองว่าเธอนี่ช่างเป็นคนฉลาด
“จริง ๆ แล้ว คืนนี้ฉันเองน่าจะอยู่บ้านแล้วร่างแบบ แต่เพราะได้ยินมาว่าคุณวีล่ามาด้วย ฉันก็เลยแวะมาน่ะค่ะ! ฉันชื่นชอบงานของคุณวีล่ามาก ดีไซน์ของเธอช่างมีเอกลักษณ์และอินเทรนด์มากจริง ๆ ฉันตัดสินใจเรียนการออกแบบเครื่องประดับก็เพราะเธอเลยนะคะ! แต่ถึงอย่างนั้นฉันอยู่ที่นี่มาสักพักแล้ว แต่ฉันยังไม่เห็นคุณวีล่าเลย”
อีวอนหลุบตาลงด้วยความผิดหวังแบบจอมปลอม
ชายทั้งสองยิ้มอย่างสุภาพหลังจากได้ยินสิ่งที่เธอพูด “ช่างบังเอิญจริง ๆ พวกเราเป็นคนที่ชื่นชอบผลงานของคุณวีล่าเหมือนกัน”
“จริงเหรอคะ? ฉันเดาว่าพวกเราถูกโชคชะตาพามาเจอกันแน่ ๆ!” อีวอนอุทานอย่างเกินจริง
เมื่อเธอกำลังจะแสร้งทำว่าเป็นคนหัวอ่อนและน่ารัก เธอก็ได้ยินชายที่อยู่ข้างหน้าเธอชี้ไปทางด้านหลังเธอ เขาอุทานว่า “นั่นไงคุณวีล่า เธออยู่ตรงนั้น! ไปหาเธอกันเถอะ”
อีวอนหันศีรษะและตระหนักว่าผู้หญิงชุดขาวที่เธอเห็นตรงทางเข้าโรงแรมก่อนหน้านี้คือคุณวีล่าที่ผู้ชายพวกนี้พูดถึง
จริง ๆ แล้ว เธอไม่รู้ว่าหรอกคุณวีล่าเป็นใคร เป้าหมายของเธอคือการปูทาง เพื่อให้เธอรู้จักกับชายสองคนนี้ และประจบประแจงพวกเขาเพื่อที่เธอจะได้มีโอกาสชนะการแข่งขันสูงขึ้น
เธอต้องการที่จะเอาชนะเมเดลีนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น!
เมื่อเธอเห็นชายสองคนเดินผ่านไป อีวอนก็เดินตามหลังพวกเขาไปเช่นกัน เธอเริ่มอุทานเหมือนเป็นแฟนตัวยงก่อนที่ชายทั้งสองจะได้พูดอะไร “คุณวีล่า ในที่สุดก็ได้เจอคุณแล้ว! ฉันเป็นแฟนตัวยงของคุณ!”
หญิงสาวชุดขาวหันกลับมาอย่างสงบหลังจากได้ยิน “คุณกำลังพูดกับฉันเหรอ?”
เมื่ออีวอนเห็นใบหน้าที่งดงามของเธอ เธอถึงกับชะงักทันที