บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 590
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 590
“หยุด… หยุดพูด ฉันปวดหัว! เจเรมี่ เจเรมี่…”
“ลินนี่!”
เจเรมี่ที่เพิ่งกลับจากเรือนจำมาถึงทางเข้าบ้านพักและเห็นฉากทั้งหมด
เมเดลีนร้องเรียกชื่อของเขาอย่างสิ้นหวัง ขณะที่เฟลิเป้คว้ามือของเมเดลีนไว้
เขาจอดรถอย่างรวดเร็ว วิ่งฝ่าสายฝนด้วยการก้าวยาว ๆ และโอบกอดเมเดลีนที่ยังคงพึมพำอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“ผมอยู่นี่ ลินนี่ ไม่ต้องกลัวนะ” เขากอดเมเดลีนในอ้อมแขนของเขา รู้สึกราวกับว่าหัวใจเขาถูกทิ่มแทงเมื่อเห็นท่าทีทุกข์ทรมานของเธอ
ความโกรธพุ่งทะลุผ่านเขาขณะที่เขาหันไปหาเฟลิเป้ด้วยแววตาชั่วร้าย คำพูดเย็นชาถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากบางของเขา “ไปซะ หยุดก่อกวนภรรยาของฉัน นายควรหายตัวไปซะเดี๋ยวนี้เลย”
เฟลิเป้ไม่ได้โกรธและเพียงปล่อยรอยยิ้มออกมาเท่านั้น ดวงตาเย็นชาของเขาขยับจากการมองใบหน้าที่ซีดเซียวของเมเดลีนไปยังดวงตาที่เดือดพล่านของเจเรมี่
เขาไม่พูดอะไรและเผยรอยยิ้ม
เจเรมี่ดึงสายตาของเขากลับมาหลังจากที่เฟลิเป้จากไป จากนั้นเขาก็ยิ้มปลอบเพื่อให้ความรู้สึกปลอดภัยแก่เมเดลีน
“ไม่ต้องกลัวนะ ลินนี่ ผมอยู่นี่ ผมจะปกป้องคุณเอง” เขามอบความอบอุ่นให้หล่อน แต่หัวใจของเขากลับเต้นผิดจังหวะอยู่
คิ้วของเมเดลีนขมวดแคบลง ดวงตาของเธอปิดแน่น แต่จิตใจของเธอสว่างวาบไปด้วยความทรงจำในเหตุการณ์ต่าง ๆ หลังจากที่เธอสูญเสียมันไป เศษเสี้ยวของความทรงจำที่ว่าเธอเคยถูกทอดทิ้ง…
เมเดลีนค่อย ๆ ฟื้นคืนสติกลับมาได้ก็เมื่อเวลากลางคืนแล้ว
เธอจำไม่ได้ว่าเธอหมดสติไปเมื่อไร เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอก็รู้สึกว่ามือขวาของเธอถูกจับไว้แน่น เธอหมุนตัวไปรอบ ๆ รับรู้ว่าเจเรมี่กำลังปกป้องเธอที่ข้างเตียง
ทั้งสองมือของเขาจับมือเธอไว้ ตัดสินจากภาพที่เห็น ดูเหมือนเขาจะไม่เคยปล่อยมือจากไปเลย เพราะเมเดลีนสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นพร้อมกับความชื้นในมือของเธอ
เธอลุกขึ้นนั่งและจ้องมองไปที่ใบหน้าด้านข้างของเจเรมี่ เขายังคงหลับสนิทด้วยท่าทางที่นิ่งเป็นหิน
ใบหน้าที่ละเอียดอ่อนของเขาสะท้อนอยู่ในดวงตาของเมเดลีน
หลังจากนั้นไม่นานเมเดลีนก็ดึงเอามือของเธอที่ถูกจับไว้แน่นออกมา
เจเรมี่ตื่นขึ้นในทันที เมื่อเห็นเมเดลีนตื่นขึ้นนั่นทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นมาก เขาคว้ามือเธออีกครั้ง พร้อมพูดว่า “ลินนี่ ผมดีใจจังที่คุณฟื้นแล้ว นี่คุณยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า?”
เมเดลีนไม่ตอบและจ้องไปที่เจเรมี่เท่านั้น
แววตาของความวิตกกังวลและความอบอุ่นในดวงตาของเขาสะท้อนอยู่ในสายตาของเมเดลีน
เจเรมี่ขมวดคิ้วเมื่อสังเกตเห็นว่าเมเดลีนไม่พูด “ลินนี่?”
“ไม่เป็นไร ฉันสบายดี คุณไม่ต้องห่วงฉันหรอก” เมเดลีนเอ่ย “ฉันเหนื่อย ฉันอยากนอนต่อแล้ว”
“ได้สิ ผมจะพาคุณเข้านอน” เจเรมี่ยิ้มอย่างรู้สึกมั่นใจ จากนั้นเขาก็ห่มผ้าให้เมเดลีน
เจเรมี่อยู่กับเมเดลีนจนเธอหลับสนิท จากนั้นจึงหันมองออกไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนอันเงียบสงบนอกหน้าต่าง แล้วสายตาของเขาก็ค่อย ๆ หดหู่ลง…
ที่คฤหาสน์ในเขตชานเมือง
เฟลิเป้กำลังดื่มชาขณะอ่านไดอารี่ของเมเดลีน รอยยิ้มเยาะปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปากของเขา
ทันใดนั้น ก็มีเสียงดังมาจากชั้นล่าง
รอยยิ้มของเขาจางลงเมื่อเงาสูงตระหง่านเดินผ่านจากทางเดินไปยังระเบียง
ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีละอองฝนโปรยปราย เขาเห็นร่างที่แผ่รัศมีอาฆาตออกมา ร่างนั้นกำลังรีบเร่งเข้าไปในคฤหาสน์