บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 591

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 591

บรรดาคนรับใช้และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสะดุ้งตัวตื่นและรีบเร่งมาดู แต่ไม่มีใครสักคนในหมู่พวกเขาที่จะสามารถหยุดเจเรมี่ซึ่งกำลังแผ่รังสีพยาบาทออกมาได้

“ไปเรียกเฟลิเป้ออกมาพบฉันเดี๋ยวนี้” เขาเดินไปยังกลางห้องโถง สายตาจ้องมองไปยังบรรดาผู้อารักษ์ขาที่ยืนขว้างหน้าเขาอยู่

“ทำไมถึงทำเป็นแตกตื่นกันไปได้ ก็แค่หลานชายต้องการจะพบฉันแค่นั้นเอง?” เสียงของเฟลิเป้ดังลงมาจากทางชั้นบน

เจเรมี่หันขวับ สายตาอันเย็นยะเยือกจับจ้องไปที่เฟลิเป้ซึ่งกำลังเดินลงมาอย่างอ้อยอิ่ง

เฟลิเป้อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำหลวม ๆ พร้อมกับสีหน้าที่ไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจใด ๆ “นี่มันเป็นเวลาพักผ่อน พวกนายเองก็ควรจะไปพักผ่อนนะ อย่ามาขัดจังหวะบทสนทนาระหว่างฉันกับหลานชายผู้น่ารักสิ” จากนั้นเขาก็ไล่บรรดาคนรับใช้ และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้ออกไปจากตรงนั้น

ไม่นาน ก็เหลือแค่เขาสองคนอยู่ในห้องโถง

“เฟลิเป้ วิทแมน นี่คือวิธีที่นายใช้ฉกชิงภรรยาจากคนอื่นอย่างนั้นเหรอ? ด้วยการกดดันลินนี่อย่างไม่ลดละ และทรมานเธออยู่อย่างนี้น่ะเหรอ? ที่นายทำแบบนี้ นายมีความสุขมากนักหรือไง?” ไฟแห่งแรงแค้นแผดเผาอยู่ในดวงตาขณะที่เขาตั้งคำถามเหล่านั้น

เฟลิเป้หัวเราะเยาะชอบใจ “ที่ฉันทำไป ก็เพื่อให้ความทรงจำของเธอฟื้นคืนมาเร็ว ๆ ก็เท่านั้น” เขามองเจเรมี่ด้วยท่าทีดูถูกและรู้สึกเคลือบแคลงใจ “อ๋อ จริงด้วย นายคงไม่ต้องการให้ความทรงจำของเมเดลีนกลับมาสินะ เพราะว่านั่นจะหมายความว่าเธอจะจำได้หมด ว่าเธอเคยเหม็นขี้หน้านายมากแค่ไหน ฉันพูดถูกไหม?

“ฮ่าฮ่า” เจเรมี่หัวเราะ “อย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับคนต่ำช้าอย่างนายจะดีกว่า ตราบใดที่เธอมีความสุข สุขภาพดี และปราศจากความทุกข์ใด ๆ ฉันจะยอมให้ลินนี่แสดงความโกรธแค้นต่อฉันได้เท่าที่เธอต้องการ!”

หลังจากได้ยินในสิ่งที่เจเรมี่พูด เฟลิเป้ก็รู้สึกเดือดดาลอย่างถึงที่สุด

อย่างไรก็ตาม เจเรมี่กลับไม่ได้รู้สึกสนใจกับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของเฟลิเป้มากนัก เขากล่าวเตือนว่า “อย่าบังอาจมาทำให้ลินนี่ต้องรู้สึกเจ็บปวดอีกเป็นอันขาด ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ฉันเอานายตายแน่”

เขาจ้องไปที่เฟลิเป้ด้วยสายตาอันแข็งกร้าว และสะบัดหน้าเดินออกไป

ในขณะที่เจเรมี่กำลังเดินไปที่หน้าประตู เสียงเรียกของเฟลิเป้ก็ดังไล่หลังมา “เจเรมี่ ไม่ใช่แค่นายหรอก ที่รักเธอด้วยใจจริง ฉันเองก็เหมือนกัน”

เจเรมี่หัวเราะพร้อมหันหน้าไปหาเขา “ด้วยใจจริง? นายจะไม่มีทางทำให้เธอเจ็บปวดหรอก ถ้านายรักเธอจริง”

“จากสายตาของนาย คงจะดูเหมือนว่าฉันกำลังทำให้เธอเจ็บปวด แต่ในสายตาของฉัน ฉันกลับมองว่ามันเป็นการช่วยทำให้เธอดีขึ้นมากกว่า” เฟลิเป้พูดด้วยท่าทางที่จริงจัง “ใช่แล้ว ฉันรักเมเดลีน ฉันรักเธอมาตั้งแต่ 18 ปี ก่อนหน้านี้แล้ว”

‘18 ปีก่อน อย่างนั้นเหรอ?’

ความขุ่นเคืองผุดขึ้นบนใบหน้าของเจเรมี่ในทันใด

“จำไม่ได้หรือไงว่าที่ชายหาดเอพริล ฮิลล์ เมื่อ 18 ปีก่อน มันเกิดอะไรขึ้น?” เฟลิเป้เอ่ยถามในขณะที่ค่อย ๆ ก้าวเดินไปหาเจเรมี่พร้อมกับใบหน้าที่ผุดรอยยิ้มขึ้นมา “ฉันช้าไป 18 ปีก็จริง แต่ว่าครั้งนี้ ฉันจะไม่มีทางปล่อยมือจากเมเดลีนให้นายเป็นอันขาด”

…

เมื่อฝนหยุดตก บรรยากาศโดยรอบก็หนาวเย็นเป็นอย่างมาก

เมเดลีนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมา เธอรู้เพียงว่าเจเรมี่ไปหาเฟลิเป้ก็เท่านั้น

ระหว่างมื้อเช้า รายการโทรทัศน์รายงานข่าวหนึ่งขึ้นมา เนื้อหาข่าวเกี่ยวกับฆาตรกรที่ชื่อว่า เมเรดิธ กำลังถูกพิพากษาให้รับโทษประหารชีวิตในวันนั้น

เมเรดิธต้องชดใช้ให้กับสองชีวิตที่ถูกเขาดับอนาคตไป ดังนั้น เมเดลีนจึงไม่รู้สึกเห็นอกเห็นใจใด ๆ

ในปีนั้น เธอทำทุกวิธีทางเพื่อปกป้องผู้คนอันเป็นที่รักของเธอ แต่ท้ายที่สุดคนเหล่านั้นกลับวางแผนเพื่อที่จะทำร้ายเธอเสียได้

เธอไม่ใช่แม่พระที่ไหน ดังนั้นจึงไม่แปลกที่เธอจะไม่ได้รู้สึกเสียใจกับนางปีศาจร้ายในคราบคนนั่นเลย

“ฮึ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะโดนโทษประหารเร็วแบบนี้” คาเลนพลันพูดขึ้น “เจเรมี่ อย่าไปรู้สึกสงสารผู้หญิงคนนี้เลยนะ ปล่อยให้เธอตายไปน่ะ ดีแล้ว”

“อะแฮ่ม” วินส์ตันกระแอมบอกให้คาเลนปิดปากให้สนิท “เจเรมี่ก็เคยพูดออกมาชัดเจนแล้วนี่ว่าเขาไม่เคยชอบผู้หญิงคนนั้นเลย ทำไมถึงพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้ออกมาได้?”

“เขาจะไม่เคยชอบเธอได้ยังไงคะ? พวกเขาอยู่ด้วยกันมาตั้งหกปีนะ หรือว่าคุณกำลังจะบอกว่าลูกชายเราเป็นพวกตายด้านอย่างนั้นเหรอ?” คาเลนยักไหล่และสังเกตท่าทีของเมเดลีนเงียบ ๆ

เธอคิดว่าเมเดลีนคงจะไม่พอใจแน่ ๆ แต่เท่าที่สังเกตดู เธอก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญใจแต่อย่างใด

คาเลนกัดปากด้วยความไม่พอใจและกล่าวเสริม “พูดก็พูดเถอะ ลูกสะใภ้คนดีของฉัน เธอรักเจเรมี่จริง ๆ สินะ? แม้ว่าเมื่อตอนนั้นเจเรมี่กับเมเรดิธจะอยู่ด้วยกัน แต่เธอก็ยังทำทุกวิถีทางเพื่อจะแทรกกลางระหว่างพวกเขาอยู่ดี ที่ฉันจะพูดก็คือ…”